Камю Альбер (Albert Camus, 1913.7.11, Мондово, Жазоир — 1960.4.1, Вильблевен, Франция) — француз ёзувчиси. Экзистенциализм оқимининг йирик намояндаси. 2-жаҳон уруши йилларидаги Қаршилик ҳаракати қатнашчиси.
Ижодий фаолияти 1937 йилдан бошланган. «Бегона» (1942) қиссаси, «Сизиф ҳақида асотир» (1942) фалсафий очерки, «Англашилмовчилик» (1944) ва «Калигула» (1945) драмалари — инсон ҳаётининг маъноси тўғрисидаги ўйлардан иборат.
«Вабо» (1947) роман-рамзий ҳикояси Қаршилик ҳаракати ҳақида. Асарлари адабиёт ва фалсафани яна ҳам бир-бирига яқинлаштирган.
Камю «Исёнкор одам» (1951) фалсафий очерки, «Тубанлашув» (1956) қиссаси, «Салтанат ва сургун» (1957), «Швед нутқи» (1958) каби ҳикоялар тўплами муаллифи.
Нобель мукофоти лауреати (1957). «Бегона» қиссаси ва «Вабо» романи Аҳмад Аъзам томонидан ўзбек тилига таржима қилинган (1995).
Санъат бир пайтнинг ўзида ҳам эътироф, ҳам инкор этувчи ҳодисалар сирасига киради. “Биронта ҳам санъаткор воқеаликка охиригача дош беролмайди”, дейди Ницше. Бу ҳақиқат, бироқ биронта ҳам санъаткор воқеаликни четлаб ўтолмаслиги ҳам ҳақиқат. Ижод – ваҳдалул вужудга интилиш, шу билан бирга давоми…