ЕР МEҲРИ

– Намунча ерга ёпишмасанг, – дебди Шамол.
– Ернинг меҳри, бағри иссиқ-да, – дебди Қор.

ШАКЛ

– Кўп сиқмагин, эзилдим-ку! – зорланибди Лой.
– Сиқмасам, ғишт шаклига кириб бўпсан! – деб жавоб қилибди қолип.

ГЎЗАЛЛИК

– Одамлар нега доим сенга интилади? Сиринг нимада?– сўрабди Жар.
– Уларни бошимга кўтариб, дунёни кўрсатаман, – дебди Чўққи.

АЛАМ ВА ҒАМ

Алам шериги Ғамга дебди:
– Табассум билан гаплашма, у бизни кўролмайди.

БАҒРИ ИССИҚ

– Тошкўмир бунча қоп-қора, хунук бўлмаса? – дебди Кесак.
– Сиртдан баҳо бермагин, унинг бағри нақадар иссиқ, – дебди Тош.

ГУЛ ВА ЗАРПEЧАК

Зарпечак Гулга ўшқирибди:
– Қуриб кетгур. Одамлар бўйи-бастинг учун доим бизни юладилар!..
– Э, нодон, шунга қуритадилар, деб ўйланасанми? Ахир, барча нарсани бўғиб кўкартирмайсан-ку?!.

ТЎҒРИЛИК УЧУН

Болға эгри михни тўғрилашга ҳаракат қиларди. Шунда эгри Михдан нидо чиқибди:
– Раҳминг келсин…
– Бўлмаса, тўғри тур-да, – дебди Болға.

ҚЎНИМСИЗЛИК

– Мени нега шамол қувлагани қувлаган? – сўрабди Сомон.
– Илдизингдан айрилгансан! Шунга қўниминг йўқ, – жавоб берибди Чинор.

УЛУҒ БАХТ

– Оқибатинг шу экан: бир зум ёниб, кейин кераксиз бўлиб қолдинг-ку! – дебди Кулга Кесак.
– Ахир, олов бўлиб, одамларнинг хизматини ўтаб, бурчимни адо этдим. Бундан улуғ бахт борми! – дебди Кул.

ВАЗИФА

– Кўп гапириб, бошимизни оғритиб юбординг, – деди Тишлар.
– Вазифам гапириш-да, – дея ялтоқланибди Тил.
– Тилни тийиш ҳам бизнинг вазифамиз доирасига киради!
Тишлар бирлашиб, оғизни очирмабди.

ДEВОР

– Одамлар ғалати-да, деворнинг қулоғи бор, секин гапиринглар, деб мени гуноҳкор қилишади, – дебди Девор.
– Эътибор берма, улар бир-бирларидан қўрққанларидан сендан хавотирланишади, – дебди шифт.

ҚАДР

– Қисқич ўзи нима-ю, хизмати қанча бўларди?
– Хизматини қадрлаймиз. Бизларни бирлаштириб турса, бўлгани, – изоҳ берибди Қоғоз.

БАҒРИ КEНГЛИК

Тошлардан ўтаётган иссиқ ҳарорат тупроқни қиздирарди.
– Тошбағирсан, дейишарди. Ҳақ экан, бунчалик куйдирмасанг?
– Нима қилай, Қуёшни кўрдим дегунча тафтида ёнаман, – дебди тош.

АЛҲАЗАР

– Бошни мен омон сақлаб турибман, – дебди Тил.
– Алҳазар! Тавба! – деб ҳайрон қолибди Ақл.

ОҚИБАТ

Фарзин Филга изоҳ берибди:
– Руҳ ўзини тўғриликка уравериб, оқибат ўрнини четдан топди-ку.
– Ундоқ эмас. Шоҳимиз унинг садоқатини билиб, ўз ўрнини топширган, – дебди Фил.