MONOLOG

Men uzoq davrlar qaroqchi bo‘ldim,
Shu yo‘lda toblandi aql va yurak.
O‘zimdan o‘tganin men o‘zim bildim,
Sen nega qaroqchi bo‘lmog‘ing kerak?

Men yopiq qo‘rg‘onda yashadim qo‘rqib,
Najot devoriga tirmashdim uzoq.
Sen nega dunyoga qaraysan hurkib,
Nega sen bo‘lishing kerakdir qo‘rqoq?

Qasamxo‘r dunyoda kun ko‘rmoq uchun
Aytmagan yolg‘onim qolmadi biror.
Sen-chi, hiylakorlik qilasan nechun,
Senga o‘trik aytish nimaga darkor?

Duch kelgan kimsaga qildim xushomad,
Oyog‘in yaladim mushukday hatto.
Egildi bir zamon tik bo‘lgan qomat,
Bu holni senga hech ko‘rmasman ravo.

Endi sen bobolar shavkatiga boq,
Aktyordek soxtakor shavqlarga to‘lma.
Men hayot qo‘lida bo‘ldim o‘yinchoq,
Baxtsiz yashab o‘tdim, sen baxtsiz bo‘lma.
13.03.2015

Abdulla Oripov