Poyezd manzilga ertalab soat beshlar chamasida yetib keldi. Vohid uyquli ko‘zlarini arta-arta perronga chiqqanida, tong nafasi sezilib qolgan, lekin ro‘paradagi chorbog‘ning ichi haliyam qorong‘i, u yer-bu yerda lampochkalar charakdab turardi.Havo salqin edi. Dimoqqa atirgul hidi urar, go‘yo ro‘paradagi bog‘da mevali davomi…
U kishi sahnadagina emas, hayotda ham quyib qo‘ygan Otello edi. Egnida eskiroq movut palto, yalangbosh, deyarli oq oralamagan qalin jingalak sochlari bir oz to‘zg‘igan Abror aka aksariyat teatrdan chiqib Xadragacha kelar va Shayxantovurga qarab piyoda ketar edi…Uning qiyofasida — yag‘rindor davomi…
— Ko‘kterakdanman, dedingizmi, bolam? Maqsud Laylak — degan bo‘lardi, hayotmi?.. Salom aytib qo‘yasiz. Bu haligi… Musavoy polvon-chi?— U kishi qazo qilganlar, ota…— E, shunaqami? Joyi jannatdan bo‘lsin! Ko‘p yaxshi odam edi, rahmatlik. Oshqovoq bo‘lmaganda qishlog‘imizda ildiz otib ketarmidi, qaydam. Tuppa-tuzuk davomi…
Abdulla akaning «O‘tmishdan ertaklar» asari muhokamasida bir masala ustida qattiq munozara bo‘ldi.Asarda, munozara ishtirokchilarining tili bilan aytganda, bitta «nozik» joy bor: qishloqda usta Qahhorning nafasi o‘tkir emish, — degan gap tarqab ketadi-yu, kasalga chalingan qiz-juvonlar uning hujrasiga serqatnov bo‘lib qolishadi. davomi…
Qishloqda rasm bor: olti-etti oy, hatto bir yildan keyin borsangiz ham bu orada vafot etgan tanish-bilishlarga fotiha o‘qib, oila a’zolariga ta’ziya bildirishingiz kerak.Qishloqqa bir borganimda, bizning soy mahalladan yosh bir yigit vafot etganini aytib qolishdi. Mo‘ysafid amakim va o‘qituvchi jiyanim davomi…
Uch yashar o‘g‘ilcham men safarda yurganimda g‘alati bir qo‘shiq o‘rganibdi. Eshikdan kirishim bilan qo‘shig‘ini baralla «qo‘yib» yubordiTum-taka-tumni cholvoraman, Zuhroxonni olvoraman, Zuxraxon o‘g‘il tug‘sa, Oltin beshikka solvolaman — Tum-taka-tumni cholvoraman…Men beixtiyor kulim yubordimu, qo‘liga kattakon bir olma tutqazdim.Shu-shu, o‘g‘lim, ko‘ngli biron davomi…
Rahmatli buvim ona tovuqqa o‘xshagan, nevara, evara, chevaralarini bag‘ridan chiqarmaydigan, mehribon, muloyim bir kampir edilar.U kishi yoshligida xushro‘y bo‘lganlar, ko‘zlari katta katta, labining ustida, burnining chap tomonida no‘xatdek qora xoli bor edi.Uzun qish kechalari biz buvimlarning boshidan kechirgan sarguzashtlarini, birinchi davomi…
— To‘g‘ri aytasiz, xudo hazilga tushunmaydigan to‘porilardan saqlasin, uka. Men ham bir safar shunaqa to‘poriga yo‘liqib qolib, onamni Uchqo‘rg‘onda ko‘rayozganman!Xo‘jalikda brigadirman. Bir payt: «O‘rtoq Miltiqboyev degan yangi ijroqo‘m keldilar, hamma raislaru brigadirlar bilan shaxsan tanishmoqchilar» — degan xabar eshitdik.Bordik. Ijroqo‘mning davomi…
Ilk hikoyalar yozib yurgan o‘smirlik chog‘larim. Qiziq voqealar o‘ylab topishga urinaman, chiroyli so‘zlar axtaraman… «Quyoshning oltin nurlari daraxt yaproqlarini zar bilan o‘radi, tubsiz osmonning moviy gumbazi mitti tilla sirg‘achalarga to‘ldi», kabi jimjimador jumlalar tuzaman. Bu tasvirlar o‘zimga yoqsa ham ko‘nglimning davomi…
Erda qor yo‘q — qora sovuq. Ikki chetda arjinoy nonday qop-qora shudgor. Asfalt yo‘l ho‘ ufqdagi o‘rmonga borib taqaladi. «Ikarus» yer tanobini tortib suvday boryapti. Ahyon-ahyon bug‘doy poxol g‘aramlari lip-lip o‘tadi.Yaqinlashyapmiz — o‘rmon tobora bo‘y cho‘zyapti, go‘yo biz tomonga yopirilib davomi…