Абдунаби Ҳамро. Избоқ (ҳикоя)
Душманнинг келаётгани аниқ эди. Сардор Шамолқоя остида кенгаш гулхани ёқишни буюрди. Коҳиннинг минғирлаганига эътибор бермай, қабила аҳлини тўплади. Жангчилар, оқсоқоллар, аёллар, болалар гулхан олдида қомат кериб турган Сардорнинг оғзига тикилдилар.– Қарлонлар келяпти, – деди у жангчиларга бир-бир син соларкан, – давоми…