— Toshkent — chiroyli qiz…— Nima-a? — aftini burishtirdi O‘sha.Qiz o‘zini eshitmaganga oldi va yonginasidagi butkul xazon rangiga burkangan qirga oyoq qo‘ydi… U ko‘kka o‘rladi. Yana va yana. Qiz esa sukut saqlardi. Qalbi quvonchdan yorilib ketgisi kelar, biroq u ham davomi…
Yo‘ldosh aka bir qo‘lini ko‘cha eshikning kesakisiga tirab tarxashlik qiladi, kulgancha «zorlanadi»:— Qo‘yib, yubor-e, kirmayman, dadang meni yomon ko‘radi.Besh yashar o‘g‘ilcham yig‘lamokdan beri bo‘lib uning qo‘lidan tortqilaydi.— Nevaram boyaqishni qiynamay, qiraqoling endi, tog‘asi, — deya «yolvoradi» oyim.— Obbo, tirmizak-ey, qo‘ymading, davomi…
Marg‘uba ostona hatladiyu, mehmonxonadan kelayotgan tanish ovozlarga sergak tortib quloq soldi.— Yetti ming so‘m kammi?— Yettitangiz kissangizda tursin, Mavlonbek! — bu to‘ng‘ich aka bo‘lmish To‘lqinning tovushi. — Bu hovli aslida to‘ng‘ich o‘g‘ilniki bo‘lishi kerak, bir vaqtlar sal ahmoqlik qilib chiqib davomi…
1Inson hayoti haqida qancha ko‘p o‘ylasam, shuncha ishonamanki, u o‘zining qisqagina umrida ko‘p marta o‘lib, tag‘in tirilar ekan. Mana, hozir ham shunday: men karavotda yotibman-u, his etayapmanki, ketayapman. Holbuki menga pichoq urganlari yo‘q, zaharlashgani ham yo‘q, kasal ham emasman, sog‘-salomatman. davomi…
Sahar osmondagi tun rangini artdi. Ammo quyosh hali ko‘ringani yo‘q. Uni baland tog‘lar to‘sib turibdi. ltlar vovillab, xo‘rozlar qichqirdi. Qishloq uyg‘ona boshladi. Hovlilarda chelak, supurgi ushlagan kelinchaklar ko‘rindi. Siz ham uyqungizning eng shirin damlaridan kechib tashqariga chiqsangiz, ajoyib manzaraning guvohi davomi…
Avval ular qishloqdagi eng baxtli oila edilar.Baland-baland tog‘larning bag‘ridagi go‘shada yashaydigan yoshu qari borki, yaqindagina bunyod bo‘lgan oilaga — Mansurjon va Nozimalarga havas bilan qarashardi.…Mansurjon panjarani mahkam siqarkan, o‘sha saodatli onlarni esladi… * * *To‘ydan keyin o‘zini jannatga tushib qolganday davomi…
…To‘rtinchi qavatdagi uyning derazasidan mo‘ralagan tonggi quyoshning zarrin nurlari yotoqda miriqib uxlayotgan Valijonning betini beozor qizdirdi. Valijon erinibgina ko‘zlarini ochdi. So‘ng nimadir esiga tushgandek seskanib ketdi va o‘rnidan uchib turgancha stolda soatga qaradi. Soat millari rosa yetti yarimni ko‘rsatardi.Valijon noz davomi…
Xosiyat momo bu yil ikki kam yuzga chiqadi. Lekin hali bardam, g‘ayratligina. Sahar o‘rnidan turib bomdoddan so‘ng, hovli yuzi – chorvog‘ni aylanadi. Aylana-aylana ichida duo o‘qiydi. Qaddi bukilgan mevali daraxtlarga ayri qo‘yadi. Yo‘lak ostidagi toshmi, kesakkami ko‘zi tushsa, hassasi bilan davomi…
Yo‘l yoqasida poyezd o‘tishini kutib turgan Tal’at nogahon hamrohini turtdi:— Anavini qara!Ikkisi shiddat bilan uchib borayotgan poezddan pastga sakragan odam qorasini ko‘rib qolishdi.— Ketdik.Ular yetib borganlarida yerda ayol kishi yuztuban yotardi.— Fonarni yoq.Tal’at ayolning boshini ko‘tardi. Yoshgina juvon ko‘zlarini arang davomi…
Yana boshlandi… A’zoyi badanida titroq uyg‘onib, to‘lqindek tarqalib borar, yuragi gursillab urardi.— Bolam, bolajonim! — Sochlari yoyiq, rangpar ayol o‘z hayqirig‘idan o‘zi cho‘chib burchakka sakrab tushdi. Shu zahoti jim qoldi. Tizzalarini mahkam quchoqlagancha jimib qoldi. Ko‘zi esa olazarak, besaranjom. Nigohi davomi…