Носиржон Жўраев 1984 йили Наманган вилоятининг Наманган туманига қарашли Шўрқўрғон қишлоғида туғилган. 2001-2007 йилларда Мирзо Улуғбек номидаги Ўзбекистон Миллий университети журналистика факултетининг бакалавр, магистратура босқичларида таҳсил олган. “Улғайиш кунлари”, “Муҳаббатдан сўнг…”, “Энг қудратли зарра” каби шеърий китоблари, “Ноябрь куйи” ва “Кибор” номли қиссаси эълон қилинган. Ҳозирда Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси “Адиб” нашриёти бош муҳаррири.
Кўзимизга митти ва хира кўринаётган юлдуз аслида бутун Ер шарини босиб қолиши мумкин. УЙҒОНИШ Муқаддима ўрнида У жуда майда одам эди. “Майда” деган сўзни пасткаш, ялоқи эмас, шунчаки миллионлаб туғилиб-ўлаётганлар қатори номсиз, рутбасиз, қадр-қимматсиз ва пулсиз одам деб тушунинг. Бахтсиз давоми…
Тут пишган кезлар. Осмон оқариши билан беш-олти туёқни олдимга солиб, далага ҳайдайман. Ўт-ўланни нами қочмай едирган дуруст. Намиққан мовий бахмалдек хира осмонга тикилиб ётаман. Ётган кўйи сўнишга кечиккан юлдуз қолдимикан деб қидираман.Қуёш кўтарилишига ҳали бирон соат бор. Шу пайт ҳаддан давоми…
Йиртиқ пайпоғини кияётган онам мени кўрмасин деб нариги ёққа ўгирилиб олди. Мен эса кузатиб, сезиб ўтирибман — унинг кўзига ёш келди. Йиғлаганини билдирмаслик учун пайпоғини кийиб бўлгач ҳам бирпас ўша алпозда ўтирди-да, кейин менга қарамай қўзғалди. Ўзини хушнуд кўрсатишга уриниб:— давоми…
У қўли билан девордаги соатни кўрсатди. Дадаси ҳам, онаси ҳам тушунишди — ўғиллари ухламоқчи. Икковлари баравар бош ирғаб жилмайишди. У ўрнидан шарпасиз туриб, ёғоч сўрига кетди. Ёш болалигида агар уйқуси келса, ғингшиб йиғларди. Эсини танигандан бошлаб, аниқроғи, дадаси шу осма давоми…
Бир қарич бўлиб турган сомонлар оёғини тилиб ташлади. Товонини аяб-аяб босиб, қоп судрайди. Қуёш атрофни аёвсиз куйдирар, агар яна бироз қиздирса, янги ўрилган буғдойзор ёниб кетадигандек кўринади. У нарироқда ҳар қадамда ерга илинж билан боқиб, бошоқ қидираётган акасига ялинди.— Ака, давоми…
Ўн уч йил деганда Нуройимдан хат олдим. Ёзуви жуда қисқа — “Шоирим, раҳмат. Китобингизни ўқидим” деган гап эди. Мактубнинг орадан шунча йил ўтиб ёзилганига, мени қандай топиб келганига ҳайрон бўлмадим. Фақат ҳануз ўз кучини, қадрини заррача йўқотмаган “шоирим” деган сўз давоми…
Уч кунда куз келди. Дунё қариди…Иқбол МИРЗО Ёзишдан тўхтадим-у бошимни илкис кўтардим. Кўзимнинг олди қоронғилашиб, бир муддат хонани, ундаги буюмларни идрок қилолмай қолдим. Эҳтимол, яна қон босимим пасайиб кетгандир. Пича ўзимга келгач, қоғоз-қаламни йиғиштириб, даҳлизга ўтдим. Аёлимни чақирдим — қуюқроқ давоми…