Mamadi bovaning kampiri yiqildi-yu yetmish yildan beri birinchi marta o‘z kuchi bilan oyoqqa turmadi. Tug‘ilmagan odamlar biz bilan yonma-yon yasholmaganidek o‘lganlar ham safimizdan ketishi ko‘z ustidagi qoshday peshonaga bitilgan edi. Cholning bo‘g‘ziga nimadir tiqildi. Kampir o‘lsa holi ne kechadi? Yolg‘iz o‘g‘li Zavqiddin shahardan beri kelmasa.
— Tashlab ketma, — dedi chol unsiz.
Birov do‘xtirni chaqirdi. Do‘xtirning laqabi Kaput edi. Orziposhsha momoni erinmay tekshirgach, dahlizga chiqib bosh chayqadi. Mamadi bovaning nazarida u shunday og‘ir damda ham piching va hazil aralash «Gitler kaput» deganday tuyulib, g‘ijini keldi.
— Davlat shuncha yil o‘qitgan… — Chol hovliga chiqqanda, ovozini ko‘tardi: — Nima, bir momoyni saqlab qololmaysanmi? Yiqilgan bo‘lsa yumronqoziq iniga oyog‘i kirib yiqilibdi.
— Gap inda emas, bova, momomning yuragi charchagan. Yiqilmaganda ham baribir… ko‘pga bormasdi. Endi, bu yog‘i qarichilik. Bardam bo‘ling.
Chol uyga kirdi.
— Zavqiddinlar keldimi? — so‘radi kampir inqillab.
— Chaqirtirdim, bugun yetib kelsa kerak. Bilasan-ku, uning ishdan qo‘li tegmaydi.
— Ishdan?
— Ha, ishidan javob so‘rab keladi-da.
Kampir sandig‘iga boshini zo‘rg‘a burib qaradi. Keyin kuchanib-emranib ko‘rpacha tagidan kalit oldi.
— Mana… sandiqniki…
Mamadi bova savolomuz boqdi. Kampiri shiftdan o‘lim elchisi keladigandek jimgina kutardi.
— Nima qilay buni? — dedi chol.
— Sandiqniki, — takrorladi bemor. — Olib qo‘ying… Izlab yotmang deyman-da.
— E, qiziqsan… Buncha vahima qilasan? Odamlar ayiqning iniga yiqilib omon qolayapti.
Orziposhsha momo ko‘zlarini charchoq-la yumdi. Ko‘rpaning bilinar-bilinmas qimirlashi uning hayotligidan darak berardi. Chol uh tortib xayolga cho‘mdi. Ko‘rganlari bir farzand bo‘ldi. Uyam Mamadi bova qamoqda ekanligida tug‘ildi. Yolg‘iz farzandining chaqaloqligini ko‘rmadi ota. Eri yumshoq paxtaning qattiq qahriga uchrab hibs etilgan olis sho‘ro yillarida shu kampir o‘tin yorishga odam topolmay tezak yig‘ib uy isitdi, ovqat qildi, kir yuvdi. Ikki yuzi qip-qizil, lorsillagan xotin edi. Juda kech tug‘di. Odamlar er-xotinning sadoqatiga, sabriga tasannolar aytishdi, yoshlarga namuna qilib ko‘rsatishdi. Shular tufayli o‘nlab oilalar saqlab qolingandir, ehtimol. Ayrimlar «Eri qamalgan, nimasini maqtaysizlar» deb o‘rlik qilsa, kattalar «Qamalganlarning hammasiyam jinoyatchi emas, zindon ham bir choh kabidir» deyishar va Mamadi bovaning oilasini ko‘klarga ko‘tarishardi.
Ammo vaqt o‘tgandan keyin boboning boshi egildi.
Zavqiddin bilim va shijoat bobida yuzlab tengdoshlarini ortda qoldiradigan olov yigit edi. Harbiy xizmatdan ham gul-gul ochilib qaytdi. Institut esa… shaharda bir umr qolishiga patta berdi. U qishloqda ishlolmasligini ma’lum qildi. Bu ham yetmagandek Luizaga uylandi. Luiza to‘ladan kelgan, sutga chayilgan kabi opppoq, bo‘yama bo‘lsa-da, qora qosh. Biroq ko‘zlari moviy, sochlari sarg‘ishtob. Mamadi bova o‘risning qishloqcha gapirishini o‘shanda ko‘rdi, «ena» dedi Orziposhshaga. Hech kim chol-kampirni aybsitmadi, shunda ham boshini xam qildi ota. Uningcha, yolg‘iz o‘g‘il padarining uyini tashlab ketishi jinoyat edi. Ish ota-onadan ustun kelibdimi? O‘ris kelin qishloqda yasholmasa, nega tegdi?
Lekin xafaligini birovga sezdirmadi. Bolam shaharlik bo‘ldi, deb to‘ylarda maqtandi. Maqtandi-yu o‘g‘lidan yarim judo bo‘lganini o‘ylab, ichi muzladi.
Kampiriga-ku taraf yo‘q. Umr bo‘yi sirliligicha yashadi shu mushtipar. Davlat mulkini o‘g‘irladi, deb Mamadi bovaga tuhmat qilishganida ham dushmanlarni qarg‘amadi. Shubhaga borgan Mamadi bova «Orzi, sen ham meni o‘g‘ri hisoblaysanmi?» deb so‘raganida, hayrat va alam bilan boqqan edi. «Sizni o‘g‘ri desam, hatto xayolimdan o‘tkazsam ikki dunyom kuysin», degandi u.
Bir paytlar «Rayonda Amerikaning josus ayoli bor ekan, qishloqi o‘zbek qiyofasida yashab yurganmish, «maqsad-bemaqsad» bunyod etilgan harbiy qismning tagida qit’alararo uchiriladigan raketa bormish, shuni poylarkan» kabi mishmishlar bolalab qolgandi. Qishloq erkaklari bir-biriga «O‘sha josus sening xotining bo‘lib chiqmasin» deb hazillashishi avj oldi. Ko‘pchilik Mamadi bovaning sirli kampirini hazil nishoniga aylantirishdi. Agar Amerika josusi qishloq ayoli qiyofasida bo‘lsa, Orziposhsha kampirdan boshqasi o‘xshamas ekan. Qaysidir to‘yda kulgi-mutoyiba avjiga chiqqanida, kolxoz raisning o‘zi ham hazilga aralashdi:
— Mening xotinim, — dedi u, — o‘ris tilini biladi, tan olaman, lekin oramizda anglis tilidan xabardor ayolning eri o‘tiribdi-yov. — Shunday deb u hammani Mamadi bovaga qaratdi. – Momom anglischani biladimi, yo‘qmi, to‘g‘risini ayting.
— Anglischani deyapsanmi? Qiziqmisan, o‘zbekchani tuzuk bilmaydi-ku. O‘n gapirsam bir javob olaman.  — Ammo Mamadi bovaga hazil botib ketdi: — Rais bo‘lib topgan gapingni qara-yu!
— Rayondan eshitib keldim, sening kalxo‘zingdan, deyishdi. Momo bir zamonlar Registonga borganda bir turistga «senkyu» deganini eshitganlar og‘izlari ochilib qolgan, guvohlar tirik. Chaqirtirib kelaymi?
Davrada kulgi ko‘tarildi. Chollardan biri:
— Bizning kalxo‘zdan bo‘lsa, Mamadining kampiri ekanligi aniq, — dedi. — Chunki otasi o‘qimishli inson bo‘lgan, Germonda yashab kelgan, deb eshitganman. Lekin «KGB» ikki dunyodayam tutolmaydi, Orziposhsha tiliga, yurish-turishiga shunday ehtiyochilki, ortiqcha gapirganini bir marta eshitmabman, bir marta-ya! Shu ko‘yi o‘lib ketsam kerak.
Hazil tagi zilga aylanmasin, deb rais gapni boshqa chollarga burdi, ammo Mamadi bova ichidan zil ketdi. Bir oycha o‘ziga kelolmay yurdi. O‘shanda xotinini zimdan kuzatib, «anglischani biladi-yov» deya gumonsirardi. Amerika bilan qayerda gaplashishini o‘ylab o‘yiga yetolmas, tez-tez kelib yuradigan elektrikdan — sariq sochli o‘ris yigitdan  — gumonsirardi. «Balki u o‘ris emas, anglisdir, men farqini sezarmidim, bari bir xil bo‘lsa!» — derdi shayton ko‘ngli.
Yigirma yilcha muqaddam qit’alararo uchiriladigan raketaning qayerda joylashgani josus tufayli xalq orasida yoyilib ketgach, allaqayoqqa ko‘chirib ketishdi. «Stakan» deb atalmish qudug‘iga birov ikkita tuxum tashlagan ekan, tubiga o‘n daqiqada yetib boribdi. Shunday katta raketani axtargan ayol yumronqoziq iniga qoqilib, o‘lim to‘shagida yotibdimi? Balki so‘nggi nafasi yaqinlashganini sezib, sirlarini aytib ketar? Chol baribir so‘rayolmaydi. «To‘g‘risini ayt, sho‘ro davrida Amerikaning josusi edingmi?» deb so‘rasinmi? Mana, endi dollar-dollar degan gaplar chiqib qoldi. Oddiy shu qishloq ayoli xufiyalik qilgan bo‘lsa, Pentagonning pullarini nimaga sarf qilgan? Bitta sigir sotib olish uchun tiyinlab yiqqan vaqtlari bo‘ldiki o‘sha zamonlarda.
— Tentakman, — pichirladi chol, — qariganda odamning miyasi suyilib qoladi shekilli? Boyaqish g‘iybatchi, sergap, vaysaqi bo‘lmagani uchun aybdormi? Amerika kelib-kelib shu mushtipardan foydalanadimi?
Kechasi mashinaning ovozi eshitildi. Mamadi bova derazadan mo‘ralagandi, chiroqlar ko‘zini qamashtirib yubordi. O‘g‘li kelgan edi. U onam uxlab yotibdi, deb o‘ylab otasi bilan shivirlab so‘zlasha boshladi. O‘zi bilan shahardagi eng mashhur shifokorni ham olib kelgan ekan, bemorning uyg‘onishini kutmay darrov tekshira boshladi.
O‘g‘li bundoq qarasa otasi qo‘lida kalit ushlab turibdi.
— Ota, kalit nimaniki? — imladi Zavqiddin.
— Eh, biron joyga ilib qo‘ymoqchiydim-a. Boyagina enang bergandi, sandig‘ining kaliti… Toza tushkunlikka tushib qolgan…
Shu payt Orziposhsha momo:
— O‘g‘li-i-m… — deb cho‘zib ovoz berdi.
Hamma uning boshida uymalashdi. Shifokor so‘zsiz-so‘roqsiz ish bilan band edi. Bir necha daqiqadan so‘ng Kaputning gaplarini buning-da og‘zidan eshitajagiga Mamadi bovaning imoni komil bo‘ldi. Haqiqatan eski gap takrorlandi. Mamadi bova o‘nta kampiri o‘lib o‘rganib qolgandek xotirjam eshitdi.
— O‘g‘lim, — dedi yana Orziposhsha momo.
U hozircha tirik hisoblansa-da, bu oxirgi so‘zi edi. Tong otdi. Janozaga tayyorlana boshladilar. Yuz-ko‘zlarga qayg‘uli tus berildi, eshik-derazalar artildi, yigitlar o‘tinlarni bir chetga taxlashdi. Tadorigni ko‘rib, Orziposhsha momoning qulaganini, o‘limi yaqinligini eshitmaganlar ham tushunib olaverishdi.
Luiza bolalari bilan qorasini ko‘rsatganida kampirning joni hali uzilmagan edi. Zavqiddin pichir-pichir qilib olgach, shaharga — ishga jo‘nadi. Harqalay «Enam o‘lsa chaqirasizlar», demadi. Shu kuni o‘ris kelinga bitta ham ish topilmadi. U xuddi shaharlik bo‘lib tug‘ilganiga pushaymon yeyayotgandek nuqul uzun-uzun barmoqlariga tikilar, sarg‘ishtob sochini yig‘ishtirar, dam-badam labini tishlardi. Shu o‘tirishi nafaqat qishloqqa, butun Markaziy Osiyoga yarashmay turardi. Tezaklar taxlangan tandirxonaga qarab-qarab qo‘yganida ko‘zlarida qo‘rquv zohir bo‘lishigina samimiy edi uning.
Nevaralar buvijonning boshida bir qator tizilishib o‘tirdilar. Kattasining bo‘yi ancha cho‘zilib qolgani bois Orziposhsha momo «Nega bu tik turibdi?» deb ajablanib qarab qo‘ydi.
Jon uzilar chog‘ida Mamadi bova ham boshida edi. Kampiri boyaqish yana sandiqqa ko‘z tashlagandek tuyuldi. So‘ng bir nima dedi va barcha tiriklarga nasib etadigan qismatga — o‘limga yuz tutdi. Yurak urishi to‘xtadi, shu bilan birga lablar pirpirashi, kipriklar qaltirashi, ko‘kish tomirlardan bilinib-bilinmay oqayotgan qon — barchasi abadiy qotdi. Shaharlik nevaralar ovoz chiqarib yig‘lashni bilmasdilar, qo‘shni xotinlar boshlab berishdi:
— Shunday yaxshi enamiz bor edi-ya!.. Uvv… uvv…
Qanchalik g‘alati bo‘lmasin, odamning kulgisi qistardi. Ko‘pchilikning nazarida, yoshini yashab bo‘lgan kampir vafot etgan bo‘lsa, buning motamlik siyog‘i qolmagan edi.
Mamadi bova «Men go‘r kavlab kela qolay» degan kabi indamay eshikka yurdi. Shunda ko‘zlari o‘z-o‘zidan devordagi mixga qadaldi: kampir bergan kalit jonsiz osilib yotardi. Shunda kampirining butun sir-asrori sandiqda yashiringanini tushunib, kalitni yulib oldi va cho‘ntagiga berkitdi. «Avval men ochaman!..»
Chol umri mobaynida necha-necha odamni go‘rga qo‘yishda ishtirok etgandi, kampirinikiga ruxsat berishmadi. Kelganlarning ta’ziyasini qabul qilib, chollar bilan darvozada o‘tirish kerak emish. Biladi, ko‘zi qizarib ketgan. Ovoz chiqarib yig‘lashga uyalib, nuqul yerga qaraydi.
Urf-odatga ko‘ra marhumaning buyumlarini ayollarga tarqatish kerak edi. Hadeganda sandiqning kaliti topilmagach, ayollar Mamadi bovaning huzuriga borishdi.
— Momom sandiqning kalitini bergan ekan, qayerga qo‘ygansiz?
— Bugun shartmi shu? — jerkib berdi chol xotinlarni. — O‘zimning ham ba’zi narsalarim bor, xudoyida ochaman, ertaga.
Tunda taxmonni tushirib, kalitni buradi. Sandiq qulfi jag‘idan ayirilgan kabi o‘limtik holga tushdi. Qopqoq ko‘tarildi. Choynak-piyolalar, yaltiroq klyonkalar ichidagi ro‘mollar va ko‘ylaklik matolar, mayiz, yong‘oq. Mamadi bova gumonchil xayollaridan dili ezilib, narsalarni bir-biri ko‘zdan kechirdi. Hammasi kampiri haqida so‘zlardi. Birontasiga sirning bir misqoli ham yuqmagandi. Eng tagida soat turgan ekan. Sifatsiz qog‘oz qutidagi devor soati, kartoni mayishgan. Uni ham qo‘lga olib bir nafas ma’nosiz tikilib qoldi. Ichini ochdi. Batareykasiz, yap-yangi, arzon xitoy soati edi. Endigina joyiga qo‘ymoqchi edi, sandiq burchagida yotgan konvertni ko‘rib qotib qoldi. Sarg‘ayib ketgan maktub ancha yillardan beri saqlanayotganga o‘xshardi. Shart qo‘lga oldi-yu qo‘yniga tiqdi. U barchasini yolg‘iz o‘zi bilishni istardi. Bir amallab ko‘zoynagini topdi va lampaga yaqinroq surilib, hijjalab o‘qishga tushdi:
«Xudo menga farzand bermadi, — deb boshlanardi maktub, — bittayu bitta bola so‘radim. Sho‘rim qisib erim ham qamaldi-ketdi. O‘g‘ri bo‘lgandan keyin bir kun kelib qamalishi kunday ravshan edi. Qaysi o‘g‘ri qo‘lga tushmagan? Qaysi o‘g‘ri qamalmay qolibdi?
Xayrlashar chog‘ida ko‘nglini ko‘tarish uchun «Bo‘yimda bor» deb aldadim. Aslida men  — shum xotinda reja bor edi, yolg‘on bir tadbir o‘ylagandim. Eh, bu yolg‘onim necha yilda ochilar ekan, o‘ttiz yildami, qirq yildami? Ishqilib, men ham, erim ham o‘lib ketganimizdan so‘ng ochilsin, deb xat yozib qo‘yishga ahd qildim. Qiyomatgacha yolg‘onchi bo‘lishdan Xudo asraydi, xatimni bir kun kelib baribir birov o‘qiydi.
Ro‘zg‘or ham azobdan iborat bo‘lib qoldi. Yer chopaman, go‘ng tozalayman, o‘tin yo‘q, soy bo‘yiga tushib, tezak teraman. Qayishadigan odamlar ham bor, umridan baraka topgurlar chin dildan yordamlashadi. Lekin biz paxta odamimiz, bularning bari paxtadan keyingi tirliklar. Azob desam, azob emas farzandsizlik oldida. Shunday qilib, o‘ylagan tadbirim bola asrab olish edi. Erim qamalgach, o‘zimni og‘iroyoq ko‘rsatib yurdim. Go‘yoki erim qamoqqa tushganda bir oylik homilam bo‘lgan, yetti oylik qilib «tug‘ib oldim». Shahardagi bolalar uyidan chaqaloq olib kelganimni enamga ham sezdirmadim. Aytdim-ku men shumman deb. Umidim yana Yaratgandan. Ishqilib o‘g‘lim bizlarga o‘xshasin-da! Yillar o‘tdi, bo‘yi o‘sgan sayin asrab olgan odamlarga tortdi, yuzim yorug‘ bo‘ldi. Otasining oldiga, qamoqxonaga olib borganimda bechora suyunardi, «Men ham otaman» deb ko‘kragiga urardi.
Gunohlarimni O‘zing avf et! Men bir osiy bandangman. O‘lganimdan keyin shu xatni topib haqiqatni bilsinlar… 1970 yil…»
Mamadi bova sixga tortilgandek qimirlamay o‘tirardi. Ko‘zidan bir tomchi yosh dumalab sarg‘aygan qog‘ozga bodrab tushdi.
«Buni baxtsizlik desa bo‘ladi, — derdi ichki ovozi, — buni qiyomat desa yarashadi… Voy Orziposhsha-ey… Shuncha yil bilmabman-a? Mening hech kimim yo‘q ekan-ku bu dunyoda! Sezgandim-a bu bola nega biznikilarga uylanmadi, shahardan beri kelmaydi deb! Qon tortmas ekan-da, qon tortmas…»
Ota-onasidan xabar olmaydigan jamiki farzandlar aslida qoni begona tashlandiqlar bo‘lib tuyuldi boboga. Lablarida achchiq kulgi o‘ynadi. Marhum kampirini tuzukroq so‘kolmadi, la’natlayolmadi. Biroq maktubni g‘ijimlab tashlar ekan:
— Bunaqa xotin bo‘guncha talog‘ingni so‘ramaysanmi, Orzi? — dedi. — Amerikaning josusi bo‘p chiqqaningda mingdan-ming rozi edim-a… attang…
Choshgohda xotinlar sandiqni titkilab ko‘rishib elga tarqatiladigan buyum topisholmadi, bari yangi, kiyilmagan narsalar edi. Mamadi bovaga kalitni tutqazishgandi, o‘rnidan zo‘rg‘a turdi-da, hassaga suyanib, narigi xonaga chiqib ketdi. Kayvonilar bir-biri bilan ko‘z urishtirishdi. Ular cholning hassa tutganini ilk marta ko‘rib turishlari edi, arazlashini ham kutmagandilar, albatta.
Kalit Luizaga topshirildi. Luiza Shveytsariyadagi po‘lat sandiqning kaliti bo‘lganida, ehtimol, kamoli ehtirom ila olgan bo‘larmidi, ammo hozir uning-da asablari charchab, necha kundirki shahardagi chala qolgan ishlarida edi xayoli.
Harholda ketish oldidan kelin qaynotasining izzatini joyiga qo‘ydi. Qo‘shnilarning ichidan doimiy qarovchi topdi, yakshanba kunlari xabar olgani kelishlariga va’da berdi. Oxirida:
— Ota, — dedi moviy ko‘zlari namlanib, — bilaman, biz bilan shaharga ketmaysiz, lekin… lekin nega begonalarga qaragandek… bizdan xafasiz… Axir o‘g‘lingiz ham, men ham ishimizni tashlolmaymiz, nevaralaringizning kelajagi uchun ham shaharda yashashimiz kerak. Qishloqdan qatnaylik desak, yuz kilometrdan ziyod. Har kuni ikki yuzdan ortiq yo‘l bosishning o‘zi bo‘lmaydi, katta yo‘lgacha o‘n besh kilometr o‘nqir-cho‘nqir…
— Odamning qadri kilometrlab o‘lchanmaydi, — dedi Mamadi bova.
Boshqa hech nima demadi. Kayfiyati yo‘qligini judolikning ta’siri deb o‘ylashdi.
Kun o‘tgan sayin qurib boraverdi. Dardini na Zavqiddinga, na oqsoqollarga aytdi. Ma’rakalarga kelgan chollar «Orziposhshani mozorotning bog‘ tomoniga qo‘yishibdi, do‘nglik to‘lib qolganmish» deganlarini eshitgan edi. Demak, yangi o‘lik uning yonidan joy oladi.
Momoning «qirqi»dan keyin Mamadi bova butunlay yotib qoldi. Kaputni chaqirib kelishgandi, tekshirib bo‘lgach, qishloq ahliga qarab, qo‘llarini «iks» qildi va past ovozda: «Gitler kaput», deb o‘rnidan turdi. Etagini qoqdi.
Kuni bitgani el-ulusga ma’lum bo‘lib, yosh-qari vidolashgani tez-tez kelaverdilar. Chol so‘nggi kuchini to‘plab:
— Meni Orziposhshaning yoniga qo‘ymanglar, boshqa joyga ko‘minglar, — dedi-yu bandalikni bajo keltirdi.
Luiza ma’rakalardan charchadi. Biriniki zo‘rg‘a xotima topganda ikkinchisiniki boshlandi. Biroq ichida allaqanday xotirjamlik hukm surar, eridan o‘rgangan savob otliq ishlarni qilgisi, qishloqliklar oldida yuzi yorug‘ bo‘lgisi kelardi. Ko‘rinmas zanjirlardan xalos bo‘lgan insonlargina shunday baxtiyor va savobchil bo‘ladilar.
Mamadi bovaning xudoyisi kuni uy to‘riga bir notanish kampir kelib o‘tirdi. Uni faqat yetmishdan oshganlaru g‘iybatchi xotinlargina tanidilar. Bir zamonlar Orziposhsha momo ishlagan kolxozda bu ham ishlab ketgan ekan.
Ayollar tarqay boshlagach, u ham yo‘lga otlandi. Eshikka yetib, sekingina xonadon kelinini surishtirdi.
— Men, — dedi Luiza.
— Qizim, qaynonangning xudoyisiga keldim desam qaynotangnikiga kepman. Bu yerlardan ko‘chib ketganmiz, eshitmabman, yo‘l uzoq. Endi-i, senga bir iltimos bor, kulmaysan, bolam. Burungi zamonda qaynonangga bir xat bergandim, saqlab qo‘ying deganman. Qaynonang sirni qattiq saqlaydi. Besh yillar avval rahmatlini uchratganimda sandiqda yotibdi, degandi. Shuni olib bersang. Mening ham poymanam to‘lgan. Xatni o‘g‘limga qoldirib ketsam, devdim. Bitta-yu bitta o‘g‘lim bor, asrandi bo‘lsa ham juda ham mehribon, xuddi men tuqqandekman… Uni… uni asrab olganimda, cholim qamoqda edi. «Bo‘yimda bor», deb cholimni aldaganman. Hatto enamga ham aytmaganman chaqaloqni aslida asrab olganimni…
Kelin harchand urinmasin, maktubni hech qayerda topolmadi. Mehmon kampir esa yo‘lda qon bosimi oshib o‘ldi. Sir sirligicha qolib, abadiyatga muhrlab qo‘yildi.