Яхши ёзувчиларимиздан Саид Аҳмаднинг «Уфқ» китоби тенгқурлари орасида ярқираб турибди. Бу китобни китобхон бошдан-оёқ шавқ билан, ҳеч қаерда туртинмасдан, диққати сусаймасдан, иштаҳаси бўғилмасдан ўқиб чиқади.
Ўқишлик китоб ёзиш, унинг ҳар саҳифасини, ҳар сатрини китобхонга манзур қилиш, китобхонни қувонтириш, унинг кўнглини топиш осон эмас. Бундай китобни ёзиш учун ёзувчининг маҳорати, китоб ёзишга ҳаваси, ҳатто енгиб бўлмайдиган хоҳиши ҳам кифоя қилмайди, буларнинг устига, дард, ҳаёт берган илҳом, калла ва қалбдан бошқа ҳар қандай майда орзу-ҳавасини, ҳар қандай манфаат-ғаразни қувиб чиқарадиган йирик-юксак ғоя мавж урадиган илҳом керак. Илҳом билан маҳорат топишгандагина китоб ёзувчининг қалбидан қўшиқдай отилиб чиқади, китобхоннинг қалбида акс садо янграйди. Шунинг учун «китоб бадиий жиҳатдан анча ишланган, лекин ғоявий жиҳатдан бўшроқ» ёки «ғоявий жиҳатдан пишиқ, лекин бадиий жиҳатдан бир оз оқсайди» деган «адабий-танқидий таҳлил»ни адабиёт баданидаги жароҳат дейиш мумкин. Бу жароҳат аста-секин бўлса ҳам битиб боряпти.
«Уфқ» кечаги кунимизнинг каттакон ва яхлит парчасидир. Бир мамлакат, бир халқнинггина эмас, бутун инсоният оламининг ҳаёт-мамоти ҳал бўлаётган, одамларни, мамлакат бойлигини комига тортаётган буюк хунрезлик. Уруш бўлаётган жойларда харобалар орасидан, қурбонлар остидан қон сизиб оқаётипти. Мамлакат ичкарисида пешона тери, кўз ёши, марҳумат, қарғиш, наъра… «Уфқ» мана шу кунлардаги ўзбек қишлоғи ҳаётини тасвир қилади.
Бунда ёзувчининг «ошиб-тошиб» айтган «қўшимча» сўзлари юракка таъсир қилмайдиган, демак, ақлда из қолдирмайдиган «оташин» чекинмалари йўқ. Бу – соф ҳаёт, ёзувчининг қалбини ўртаган, ардоқлаган, унга илҳом берган ҳаёт тасвири, оғир ва, шу билан бирга, гўзал, мунгли ва, шу билан бирга, фараҳбахш, мусибатга тўла ва, шу билан бирга, одамга қувват берадиган умид, унинг бошини «тошдан» қиладиган ишонч барқ уриб турган ҳақиқий ҳаёт манзарасидир.
Китобда қимирлаган ҳар бир жоннинг қайғуси, қувончи, қилиш-қилмиши, муҳаббати, ғазаби, оғзидан чиқадиган ҳар бир сўзи рост: биров уруш касофатидан тор-мор бўлган муҳаббати харобаси устида кўз ёш тўкади; уруш бўрони кўз очирмаётган вақтда бировнинг қалбида муҳаббат ғунчаси япроқ ёзади; ота аскарликдан қочган фарзандини отади ва, шу билан бирга, «хайрият, ўқ тегмади» дейди; қишлоқдан қаҳрамон чиққанда бутун қишлоқнинг кўкраги кўтарилади, ҳар бир хонадонга файз киради: фарзандга меҳр уруш касофатидан онанинг ўлимига сабаб бўлади; оддий одам меҳнат фронтида катта жамоатчи бўлиб кетади; одамлар қўлидаги бир бурда ноннинг юмшоқ жойини жангчиларга илинади. Найман йўлларида душманга қарши яна бир меҳнат фронти очади.
Кишининг кўз олдига беихтиёр биринчи жаҳон уруши йилларидаги ўзбек қишлоқлари, фронтга эмас, фронтдан узоқ жойларда ишлаш учун сафарбар қилинган мардикорлар келади. Дод-фарёд, ғалаён, ўт қўйилган маҳкамалар устида бурқсиган тутун, мингбошиларнинг мажақланган калласи, полиция ўқидан қонга беланган одамлар. Киши ўйлаб қолади: наҳот, «Уфқ»даги одамлар ўша мардикорлар, ўша халқнинг авлоди бўлса!
«Уфқ»да тасвир этилган қишлоқ ҳаётини, одамларини кўриб ҳар бир ўзбек катта ифтихор билан: «Биз – ўзбеклар!» – дейди, қардош халқлар ўзбекни меҳр билан: «Ўзбек оғайним», – деб атайди.
Саид Аҳмад бундан кўп йиллар муқаддам қўлига адабиёт танбурини олиб чертганида қўли келишганини кўриб яхши созанда бўлиб, яхши-яхши машқлар чалишини орзу қилган эдик. Шу орзумиз ушалиб келаётибди.
«Уфқ» унинг илҳом ва маҳорат билан чалган машқидир. Созанда баъзи пардаларга ортиқроқ нолиш бериб юборган бўлса, буни ҳаяжон натижаси дейиш керак.

1965 йил