Федерико Гарсиа Лорка (Federico García Lorca)  (1898.5.6, Фуэнтевакерос — 1936.19.8, Гранада яқинида) — испан шоири ва драматурги. Унинг ижоди испан халқ оғзаки ижоди анъаналарини янгича талқин этиш асосида шаклланди. «Қўшиқлар» (1927), «Лўлилар романсероси» (1928) каби асарларида оғир ва фожиали воқеа-ҳодисаларни бошидан кечирган жабрдийда кишиларга, оддий меҳнаткашларга ҳамдўстлик ва хайрихоҳлик туйғулари кучли ва ёрқин акс этган. «Шоир Нью-Йоркда» шеърлар тўплами (1935, нашри 1940), «Ажойиб кавушдўз аёл» пьесаси (1930), «Қонли тўй».(1933), «Иерма» (1934) трагедиялари ва «Бернард Альба уйи» (1936) қаҳрамонлик драмасида оддий кишиларнинг золимлар зулмига қарши нафрати ифодаланган. Гранада исёнида фашистлар томонидан отиб ўлдирилган. Асарлари ўзбек тилига ҳам таржима қилинган («Испан жандармлари ҳақида романс», «Гитара», «Театр ҳақида сўз», «Чорраҳа», «Чавандоз қўшиғи» ва б.)

БУЗИЛГАН ТОМОША

Уйқусираб, тумтайиб
ой жим сузиб келади.
ўйпараст тун оромин
босиб, бузиб келади.

Муаззин қурвақалар
қайга ғойиб бўлдилар?
қамишзорни кийволган
ирмоқ бўғиқ ғўлдирар.

Майхонада машшоқ жим,
эшитилмас бирор сас.
Юлдуз яшил сайҳонда
жавлон уриб тушар рақс.

Тоғ пойида ўлтирар
шамол хўрлиги келиб.
Пифагор – кекса терак
кўтарди улкан қўлин,
адабсиз ой юзига
тарсаки урмоқ бўлиб.

ГИТАРА

Бошлар
гитар ноласин.
Синар
тонг пиёласи.
Бошлар
гитар ноласин.
Сўрма энди
жимликни.
Бир маромда йиғлайди,
гўё сувлар йиғлайди
гўё қорлар устида
ёлғиз шамол йиғлайди.

Сўрма энди
жимликни.
Йиғлар қўмсаб
кимнидир.
Йиғлар куйган саҳролар
камолгул васлин ўйлаб.
Йиғлар тонгсиз кечалар,
бесамар учган ўқлар,
чирқираб баланд шоҳда
жон беради бир мурғак,
Ў, гитара!
Беш ханжар
қонга бўяган юрак.

ЎЙИН

Севилла шомларида
Кармен ёниб ўйнайди.
Сочлари қордай оппоқ,
ялтирайди кўзлари.

Қизлар,
ёпинг пардани!

Ётар сариқ илондай,
тасмадай нур бошида.
Жон ато этар ўйин
Маҳобатли мозийга.

Қизлар,
ёпинг пардани!

Кимсасиз кўчаларда,
нурсиз уйлар қаърида
андалус юраклари
қўмсар эски дардларни.

Қизлар,
ёпинг пардани!

МАНЗАРА

Оқшом кийди адашиб
аёзнинг кўйлагини.
Болалар дарчалардан
сарғайган ёлғиз дарахт
қушларга дўнаётган
далага қарар карахт.
Оқшом олис дарёда
чўзилган бир паллада
ногоҳ сопол томларда
яшнаб кетди аланга.

ТЕНТАК ҚЎШИҚ

Ойи,
Кумуш бўлайин.

Совқотасан,
қўй, ўғлим.

Ойи,
Ирмоқ бўлайин.

Совқотасан,
қўй, ўғлим.

Ойи,
Тиқиб қўйгин болишга.

Хўп бўлади,
ҳозироқ.

* * *

Оғоч-эй, оғоч,
қуригану ёш…

Зайтунзордан саҳарлаб
зайтун терар хушрўй қиз.
Минорадан тушган шамол
қучоқлаб олди қўққис.
Тўрт андалус байталида
етиб келди тўрт сувори,
узун қора ёпинчлари,
камзуллари яшил, мовий.
“Қурдобага кетдик, гўзал”.
Қиз индамай қилар ўсал.
Ўтар қувноқ уч тореро,
зарғалдоқранг шойи либос.
Белларини сириб боғлаб,
шамширлари қадимий, хос.
“Севиллага кетдик, гўзал”.
Қиз индамай қилар ўсал.
Оқшом чоғи, сийрак сафсар
кўланкалар ётар чоғи,
ойдин варду оқ гулларни
ўсмир узиб чиқар боғдан.
“Ғарнотага кетдик, гўзал”.
Қиз индамай қилар ўсал.
Чиройли қиз зайтунзордан
зайтун териб юрар ҳамон,
кулранг шамол қизболанинг
кифтларидан қучар ёмон.

Оғоч-эй, оғоч,
қуригану ёш…

СЕРЕНАДА

Ойдин дарё қирғоғида
рутубатга тўяр шом ҳам,
Лолитанинг кўкрагида
муҳаббатдан ўлар шоҳлар.

Муҳаббатдан ўлар шоҳлар.

Яланғоч шом куйлар ҳамал
узра учган кўприкларда,
Лолитанинг кифтларида
настариндан ёнар бўйлар.

Муҳаббатдан ўлар шоҳлар.

Анис олма, нуқра туни
порлар томда нур уфуриб.
Кўзгу, шарра нуқраси ҳам
оқ сонларинг анис нури.

Муҳаббатдан ўлар шоҳлар.

ВИДО

Агар ўлсам,
очиб қўйинг манзар эшигин!

Пўртаҳол ер болалар боғда.
(Кўринади менга манзардан.)

Ўроқчилар ўрмоқда буғдой.
(Эшитилар менга манзардан.)

Агар ўлсам,
очиб қўйинг манзар эшигин!

ИНТЕРМЕДИЯ

Тўққиз юз ўнинчи йилги кўзларим,
ҳали кўргани йўқ мурдаларни кўмганларини,
на тонг азадорга ёдгорлик – бир ҳовуч кулни,
на бурчакка қадалган денгиз тойидек
титраган юракни кўрмади.

Тўққиз юз ўнинчи йилги ўша кўзларим
тагига болалар сийган оппоқ деворни кўрди,
буқанинг тумшуғию заҳарли қўзиқорин,
бурчакларда ғира-шира ой ёғдусида
трунж пўчоғию қорамтир шишалар
соясин кўрди.
Менинг ўша кўзларим ҳамон отнинг ёлида,
хобчил Санта-Росанинг ярадор баданида,
ишқ томлари, додлару покиза кафтлардадур,
мушуклар бақаларни ямлаб еган боғларда.

Чанг йўсин ва ҳайкаллар ясаган чордоқларда,
ейилган қисқичбақа жимлиги бор қутида,
туш билан ўнг ногаҳон тўқнашиб кетган жойда,
Шунда, ўша ерда болалигим кўзлари.

Мендан ҳеч гап сўраманг, қисматим қандоқ излаб,
қандоқ бир-бир бўшлиққа келганларни кўрганман.
Ҳувиллаган осмонда ҳувиллаган оғриқ бор,
кийингану вужудсиз жонзотлар кўз ўнгимда.

ТОНГ

Нью-Йўрк тонгининг
лойдан тўрт устуни бор,
чайқалгувчи сассиқ сувида
қора каптар бўрони бор.

Нью-Йўрк тонги инграр
ҳайбати зўр зиналарда –
сон-саноқсиз қирралари
ғусса чизган нардларни излар.

Тонг келар, аммо биров текизмайди лабини,
ахир кун барибир чиқмас, умид йўқ.
Гоҳ шиддат-ла ташланиб бир ҳовуч чақа,
ямлай бошлар ташланди болаларни.

Кимки уйдан чиқса
суяк-суягигача сирқиратар илм,
жаннат-да, севги-да, хазонрез-да йўқ деб уқтирар,
қонунлар ва сонларнинг лой йўлларидан
алдовларга берилиб, беҳуда тер тўкишга ундар.

Илдизлари қуриган,
фан дағдағасидан қийналиб ўлган
нурнинг қабри узра янграр кишанлар.
Кўчаларда уйқусиз дайдир кимсалар
гўё сузиб чиққандай қон уммонидан.

ЗАМИН ВА ОЙ

Қалдирғоч тухумларин еб юрадиган
кўнгли очиқ бир одам билан қоламан.
Бруклинда майхўрлар тепалаб кетган
яримяланг чақалоқ билан қоламан.
Биргаман йўқлик сари жим кетаётган
томирлари кўкарган кимсалар билан.

Ягона замин бордир. Ягона замин
четлари ҳилпираган урҳонлар учун,
булутнинг бод ялаган қорачиқлари,
қонталаш жароҳатлар, намчил фикр-чун,
замин бор заминдан не қочар бўлса.

Бу ёнган ашёлардан сочилган кулмас,
дарахтлар илдизлари тагида чиркин
лабларин қимирлатган мурдалар эмас.
Пастликда қолдириб наҳанг галасин
осмонга талпинган луччак замин бу.

Шодлик тўла заминдир, хотиржам юзар,
келгану кетганда зоҳир тимсоли.
Бор бўлгин қирққулоқ сингари ўйнаб,
фиръавннинг чеҳрасига ўхшаган замин.

Борлиғида бокира йўсинлар ёнган
тўнглаган битта аёл билан қоламан,
Бруклинда майхўрлар тепалаб кетган
яримяланг болалар билан қоламан,
қоламан бурда-бурда йиртилган емиш,
айиқларнинг емиши-ла бирга қоламан.

Ўша маҳал тушиб келар зиналардан ой,
кўкимтир кукунлардан шаҳарлар тиклаб,
мармарий оёқларга тўлдирар даштни,
оқ кулгу томчиларин сепар ҳар ёнга.

Ў, Диана! Диана, бўм-бўш, Диана,
арилар уймалашган қабариқ ойна
лаҳзалик ишқдан сўнг ўлимга элтган
яланғоч баданни кўрсатмас асло.

Бу заминдир, э худо, ахир етишдим,
чеҳрасин кенглик ёпган, юрак зарби ва қабр,
босилгувчи бир оғриқ, ўтадирган муҳаббат,
тирик қондан тикланган куйган қўлли минора.

Аммоки, ой баланд-пастга югурар зиналардан,
кўзларига тўлдириб суман уруғин,
нуқра супурги билан болаларни ураркан,
шамолнинг думи билан артар юзимни.

КУТИЛМАГАН ИШҚ ҲАҚИДА

Қорнингдаги қора мониҳулиё
хушбўйин ҳеч кимса тасаввур қилмас,
ҳеч кимса севгининг полапонини
тишингда азоблаб юрганинг билмас.

Юзинг саҳнасида ой билан бирга
ухлади минг-минглаб эроний тойчоқ,
қорларнинг душмани – баданинг билан
тўрт кеча қучоқлаб олишганим чоқ.

Ганжу сумангуллар аро нигоҳинг
ниш урган бир гиёҳ каби рангпардир,
кўксимдан сенга деб фил суягидан
абадий деган бир сўзни ахтардим.
Абадий, абадий: абадиятга
сингаётган жисминг, талвасам боғи,
томирларнинг қони лабларимдаги,
қазомга аталган нурсиз дудоғинг.

ШОИР СЕВГИЛИСИДАН МАКТУБ ЁЗИШНИ СЎРАЙДИ

Тирик ўлим каби теран муҳаббат,
бир оғиз сўзингиз кутдим беҳуда,
чечак-да сўлмишдир, ўзимни фақат
йўқотиб яшамоқ мушкулдир жуда.

Фақат ҳаво ўлмас. Тош эса ғофил,
ёғду ва зулматни фарқламайди, бас,
қийналган юракка ойлардан оқиб
келгувчи муз каби асал керакмас.

Мен сени йўқотдим. Очдим қонимни,
йўлбарсу кабутар, нозик белингда
оқ бинафша билан илон олишар.

Тўлдир сўзларинг-ла жунун комини
ё яшай оҳиста ором елида
мангу зулмат учун руҳнинг шомида.

ВИДОЛАШУВ

Видолашдим
йўл ёқасида.

Дилим потраб шошилдим
йиғи келган ёқларга –
йиғлардилар бошимда.

Видолашдим
йўл ёқасида.

Нотаниш ўзга йўлдан
етиб борган заҳотим
машъум он келди дея
уйғотгум хомуш ёдни.
Дўнмасман саҳардаги
ҳўл юлдуз титроғига.

Қайтиб келдим овозсиз
куйларнинг оқ боғига.

ОЙ ҲАҚИДА РОМАНС

Келди налғар ғорига ой
настариндан ўраб рўмол.
Карар, қарар бола фақир.
Бола фақир тикилар лол.
Ой қўлларин ёзиб, ўйнаб,
сўлқиллатиб қалай тусли,
беору пок кўкракларин,
олар тунги шамол ҳушин.
Беркиниб ол, ойим, ойим!
Келиб қолса лўлилар магар,
юрагингдан сандонларда
оқ ҳалқалар зарб қилишар.
Қўрқма, бола, қўрқма сира,
сен лўлилар келган тобда
сандонга бош қўйиб ётгин,
уйғонмассан сира хобдан.
Беркин, ойим, ойим, ойим!
Туйдим олис от дупурин.
Қўрқма, бола, бироқ босма
оҳорланган ипак нурим.

Отлиқ елар йироқлардан
ноғорадай чалиб дузни.
Шўрлик бола муз сандонга
бош қўйганча юмар кўзин.

Зайтунзордан бринжа туш —
лўлилар ҳам чиқиб келар,
бошларини тутиб баланд,
кўзларини қисиб келар.

Ўҳ, қайси бир оғоч ёқдан
додлаворар бойқуш ғариб.
Ой боланинг қўлчасидан
ушлаб кетар осмон сари.

Ногоҳ ғордан янграр фарёд,
хотин-халаж қий-чувлари.
Шамол эса кезар бедор.
Шамол кезар увлаб-увлаб.

ПРЕСИОСА ВА ШАМОЛ

Дафназору биллур тўла
ғира-шира ойдин роҳда
ойдай дафни Пресиоса
даранглата уриб ўйнар.
Ситораси ўчган жимлик
суронлардан қочар нари —
балиқ тўла тунни ўйнаб
шопирётган денгиз сари.
Олис қорли чўққиларда
инглистонлар яшаган оқ
қўрғонларни гир қуршаган
соқчиларни босар мудроқ.
Ўйнашиб сув лўлилари,
ҳамлаларга чоғла нишиб,
эгар нақшин ғорлар сари
санобарнинг шохларини.

Ойдай дафни Пресиоса
даранглатар экан ногоҳ
пайдо бўлар кўз ўнгида
баҳайбат бир ёмон шамол.
Бу яланғоч Христофордир,
самовий тил, жисми кабир,
карар қизга ҳам вишиллар
найнинг хунук саси каби.

Ҳой, лўли қиз, этагингни
бир кўтариб, қайра ташлай,
қорнингдаги кўк атиргул
қўлларимда турсин яшнаб.

Пресиоса ойдай дафни
ташлаб қочар жонҳолатда.
Ўйнаб чўғдай шамширини
шамол қизни қува бошлар.

Совир денгиз тўлқинлари.
Бот бўзарар зайтунзорлар.
Куйлар ғорлар сурнайлари,
оғир зангин чалар қорлар.

Пресиоса, тезроқ, югур,
ахзар шамол етиб олар!
Пресиоса, тезроқ, югур,
кифтларингга човут солар!
Юлдузлардан ерга тушган
ярқираган тилли Сотир.

Пресиоса санобарзор
узра савлат тўкиб турған
инглистонлар консулининг
қўрғонига ўзин урар.

Қиз додини эшитган чоқ
чопиб келар апил-тапил,
беретларин қийшиқ кийган,
қора тўнли учта ҳарбий.

Бир бордоқда сут обкелиб,
лўли қизга тутар биров,
биров майли финжон тутар,
бечора қиз ичмас бироқ.

Йиғлаб-сиқтаб одамларға
не бўлганин суйлар беҳол,
ташқарида том сополин
аччиғидан ғажир шамол.

ДАСАРРА

Ваҳимали жарлик узра
ёвузлашган қон барқида
Албасетнинг пичоқлари
балиқлардай ярқирайди.
Ёритворар чўзилган нур
қояларнинг яшил бағрин,
ялт-юлт этар суворилар
ёноқлари, отлар сағри.
Қари зайтун авжларида
икки кампир солади дод.
Адоватнинг новвослари
четанларни бузади бот.
Қанотлари Албасетнинг
тиғларига менгазиб кетар
қора, хомуш малаклар-да
рўмолу қор сувин элтар.
Хуан Антонио Монтиля
отдан жарга қулар ногоҳ,
сафсаргулга тўла жисми,
чаккасида норлар анор.
Ўлимнинг тик йўлидан у
учар мисли олов зуннор.

Жандармалар гурас-гурас,
зайтунзордан елар буйлаб.
Тўкилган қон эса инграр
илондай жим қўшиқ куйлаб.
Энди сенёр жандармалар:
дунё шундоқ кўп қадимдан.
Карфагендан бешта одам,
тўртовлон ўлган Римдан.

Телба бўлиб анжирлару
лаҳча чўғдай садолардан,
ҳолсиз оқшом аста чўкар
қонталашган жароҳатга.
Гир айланиб учиб қолар
жарлик узра, фалакларда
кокиллари узун-узун,
зайтун жонли малаклар ҳам.

ТЕЛВАКЕЗИК РОМАНСИ

Яшил, сени суйди, яшил,
Яшил шамол. Яшил шохлар.
Денгизда бўш сузар қайиқ,
тоғда ўтлаб юрар от ҳам.
Белга қадар шомга туман
зулматига чўкиб уйлар.
яшил сочли, яшил танли.
нуқрадайин совуқ кўзлар.
Яшил, сени суйдим, яшил.
Лўли моҳи қизарган чоқ,
бор нарсалар унга қарар,
у борлиқни кўрмас бироқ.

Яшил, сени суйдим, яшил.
Юлдузларни қиров босган,
балиқ каби силлиқ зулмат
тиниқ тонглар йўлин очар.
Ғадир-будур япроқларин
анжир бодга ишқаб қолар.
Тоғ баҳайбат жайра каби
бир лаҳзада ҳурпайволар.
Ким келади? Қайдан келар?
Турар четан довни буйлаб,
яшил сочли, яшил танли,
ёвуз денгиз ҳақда ўйлаб.

Ошна, жон деб алишардим
шу отимни ҳужрасига,
кўзгусига жабдуғим бор.
Пичоқ берай кўрпасига.
Ошна, қара, қонга ботиб,
келадирман Кабра ёқдан.
Гар ихтиёр менда бўлса,
алишардим ўйлаб турмай.
Аммо менам мен эмасман,
меникимас бу ҳужра ҳам.
Ошна, жуда ўлгим келар
ўз уйимда, ўз катимда,
бўлсайди ўз шамчироғим,
яна ҳолланд чойшаби ҳам.
Ошна, қара, томоғимдан
тўшимгача тиғ ёрворган.
Кўрдим, оппоқ кўкрагингда
уч юз абраш гул қорайган.
Белбоғингда қон ивиган,
қон ҳидига тўла дуз ҳам.
Аммо менам мен эмасман,
меники ҳам эмас уй ҳам.
Ҳеч бўлмаса, чиқайин бир
манов баланд панжарага,
оҳ, чиқайин, кўройдинда
нурлар жавлон уриб етган
панжарадан ларзон-ларзон
сувлар рақсини кўрайин-да.

Мана, баланд панжарага
якин келар икки ошна.
Изларидан судралар қон,
изларидан қолар ёшлар.
Ғира-шира чироқлар ҳам
милт-милт ёнар томлар узра,
юз минглаган биллур дафлар
тонгнинг тотли хобин бузар.

Яшил, сени суйдим, яшил.
Яшил шамол. Яшил шохлар.
Мана, икки ошна ётар.
Олиб келар бод йироқдан —
оғизларда таъми қолар
шувоқ, эрман ва ялпизнинг.
Ошна, қани ялпиздан ҳам,
сафродан ҳам аччиқ қизинг?!
Неча тунким кўргам келди,
неча тунким шажарадай —
бир парча юз, қора танли —
боқди яшил панжарадан.

Лўли қизнинг юзи ойдай
сузар яшил ҳовуз узра.
Яшил сочли, яшил танли,
нуқрадайин совуқ кўзлар.
Сув мавжида қиз юзини
тутиб турар ой синиғи.
Кеча уйлар ўраб олган
майдончадай холи, сирли.
Шунда даста маст жандарм
эшикларни муштлаб урди.

Яшил, сени суйдим, яшил.
Яшил шамол. Яшил шохлар.
Денгизда бўш сузар қайиқ,
тоғда ўтлаб юрар от ҳам.

ЛЎЛИ РОҲИБА

Мўрду оҳак жимжитлиги.
Гулхайризор, сайҳон чети.
Роҳиба қиз зард шойига
гулашаббуй тикар бетин.
Фонуснинг оқ қалпоғида
етти мойил қуш пириллар.
Олис черков қорни катта
айиқ мисол тик ириллар.
Мунча яхши! Мунча нозик!
Ёнар гуллар зард шойида.
Ҳофизанинг бор гулларин
тикиб олсам деб шошилар.
Рангин пистон тасмасидан
шомурт гули, кунгабоқар!
Шийпон, қамар, тағин гули
заъфарон ҳам кўзни ёқар.
Ўчоқ ёқдан бешта норанж
тотли ширин бўй тарайди,
Бу Алмерий ёқда пишган
Исонинг беш ярасидир.
Ўтар кўркам икки отлиқ
роҳиба қиз кўз ўнгидан.
Бир тўлғаниб тушди кўкси
эриган энг сўнгги сасдан.
Бирдан қотди зор нигори
олис қирлар сари боқиб.
Ногоҳ шакар, ҳулво тўла
қалби титраб, синди охир.
Ўҳ, йигирма офтоб билан
қандоқ қалқиб кетар воҳа!
Хаёлнинг гож сойлари ҳам
мунча жавлон уриб оқар.
Бироқ тағин кашта тикар,
катак-катак пардада ҳур
эпкин билан шахмат ўйнар
уйқу босган оқшомги нур.

ҒАР

Олиб кетдим сой бўйига,
ишонибман ҳали қиз деб,
кўпни кўрган жувон экан.

Сант-Ягонинг хушбўй туни,
таранг қилиб, ийган чоқда
бирдан ўчди бор фонуслар,
ёнди минглаб чирилдоқлар.
Ўтиб сўнгги муюлишдан
қўйнига қўл солдим аста,
яшнар қайноқ эмчаклари
настарингул каби кафтда.
Оҳорланган калта лозим
шир-ширидан юрак ўйнар,
худди ўнта пичоқчадан
йиртилади шойи кўйлак.
Қора тортган оғочзорлар
авжлари ҳам тунга сингар,
сойдан нари, йироқларда
осмон ҳурар минглаб итдай.

Маймунжонлар ўраб олган
қамиш қалин ўсган гумда
тушмиш фитна сочлари ҳам
қолип каби намчил қумга.
Силтаб ечдим бўйинбоғим,
чит кўйлагин ечди сулув.
Тўппончали камарни — мен,
тўрт белбандин ечворар у.
Ялтир-юлтир кофур бадан —
нард гулидан форам, нафис —
шандир шабий ойнакларда
сузган ойнинг нури каби.
Тўрга тушган балиқлардай
типирчилар оппоқ сонлар,
гоҳ оловдай гурлаб ёниб,
гоҳо муздек бўлиб қотар.

Гўзал тунда саҳар ёққа
олиб кочди мени қайсар —
узанги ҳам жилови йўқ —
садаф каби оппоқ байтал.
Ёвуз ишқдан телба бўлиб,
айтган ширин сўзлари сир.
Ўша тунги ишлардан сўнг
сал одобли бўлсам арзир.
Ўпич ва қум тўла жисми,
қолганини бўлмас айтсам.
Қўпиб кетган шамол билан
қиличвозлик қилди сафсан.

Ўзимни сўнг лаҳзагача
жўмард лўли каби тутдим.
Совға қилдим айрилар чоғ
заррин гулли катта қути.
Учратмадим кайтиб сира —
кезиб бошқа гўшаларни,
гўзал тунда сой бўйида
қизман деган ўша ғарни.

ҚОРА ҒАМ ҲАҚИДА РОМАНС

Ғира-шира тоғдан пастга
Соледад киз тушар чоғда
тонгни излаб ҳадеб кора
ерни чўқир хўрозлар ҳам.
Мисдай сариқ танидан от,
туман, зулмат бўйи келар.
Сархуш сандон кўкраклари
бутун чўлга куйлаб келар.
Бемаҳалда, ҳой, Соледад,
кимни излаб юрибсан, айт?
Керак бўлса, излайман-да,
сенга нима, не ишинг бор?
Балки излаб юргандирман
ўтган шодлик, ўзимни зор.
Ай, Соледад, шўришим, ай!
Агар қайсар бўлса байтал,
ташлар ўзин шум денгизга,
чиқмагай ҳеч ундан қайта.
Эсга солма денгизни, қўй,
қора ғам ҳам зотан гўзал
баргаклари даҳшат сўнган
зайтунзордан пастда ўсар.
Ай, Соледад, шўришим, ай!
Сени эзган қандай ғамдир,
ёшинг — трунж суви, оғзинг
қанотдан аччиқ таъмдир.
Қандай буюк ғамдир! Уйда
телбадай бош урдим садга,
икки ўрим соч судралди
ташдан ичга, ичдан ташга.
Қандай ғамдир! Адо бўлдим,
жулдур кийган либосларим.
Нафис кўйлак, лозим қайда!
Қизғалдоқдай тар сонларим!
Хўжағатнинг сувин ичиб,
шабнамларда чўмил фақат
ҳам нотавон юрагингни
ўз ҳолига қўй, Соледад!
Пастда куйлаб оқар дарё,
чайқалади осмон, боғлар.
Гуллар эса ошқовоқранг —
янги нурдан кияр тожлар.
Ай, лўлининг қора ғами!
Мангу узлат, ноклар ғами!
Яширинган сирли сойлар,
милтираган тонглар ғами!

САН-МИКОИЛ
(Ғарнота)

Қават-қават панжаралар,
тоғлар, тоғлар, яна тоғлар,
оқ хачирлар, кўлкалари
ёнбағирдан ўрлаб борар.

Чексиз тунлар зулумоти
кўзларини ўраб, қийнар.
Сокин ҳаво қаърларида
ғижирлаб шўр тонглар синар.

Осмон оқёл хачирлардан
юмар тиниб кетган кўзин,
лаҳза сайин музлаётган
кўлкаларга тилар тўзим.
Ҳеч ким қўлин урмасин деб,
сойлар кийди муздан кўйлак.
Тоғлар, тоғлар, тоғлардаги
ёввойи ҳам очиқ сувлар.

Сан-Микоил баланд минор
токчасида қомати шан,
пойин байроқ ва чироқлар
чамбараги ўраб олган.

Бир малакки, ўргатилган,
соат тунги зангин чолур,
қаҳрин ечиб, андалибнинг
болу парин кийиб олур.
Тағин туюб олис кенту
гуллар бўйин нафасида,
куйлар уч минг шом ўсмири,
куйлар ойна қафасида.

Денгиз эса ойли манзар
қўшиқларин айтар форам,
ойдин соҳил бўйлаб сирли
шивирлайди қамишзорлар.
Мана, Мадрид қизлари ҳам
там-там юриб борар, шабий
туман аро думбалари
сайёралар каби кабир.
Келар ўктам йигитчалар,
ғамгин юзли аёллар ҳам,
куйиб қўмсар ўтган кунги
булбулларни хаёлларда.
Ва оқшомги ибодатда
захил юзли, қари, сўқир,
манилалик озғин роҳиб
бандаларга ваъзин ўқир.

Сан-Микоил миноранинг
токчасида олар ором,
порлоқ ипак юпқасида
тунги осмон суврати бор.

Сан-Микоил бир қиролдир
тоқ рақамлар, самовотга,
фарёдлару нигоҳларнинг
арабий бир назокати.

САН-РАФОИЛ
(Қурдоба)

I

Дилижонлар тезлаб борар
қип-яланғоч румий андом
қатларини мавжлар ювган
қамиш ўсган соҳил томон.
Гвадалнаҳр очур бағрин,
ўйма баргу биллур тошлар,
кирчил булут кўлкасига
ёндош чўкар дилижонлар.
Ғилдираклар изларин тун
яширган чоқ қайта-қайта
фоний дунё ғам-ғуссасин
тўқиб куйлар болакайлар.
Қурдобани қўрқитмас ҳеч
оқшом билан келар ғафлат,
шом қўрқинчли қасрларни
қурса ҳамки қават-қават,
тамал тошин беркитолмас –
анвор сочур тоза мармар.
Заъфар тоқи теппасида
кулранг осмон токларига
тикиб чиқар сабук шамол
нафис, митти япроқларни.
Кўприкда ўн зарби билан
баҳр берган чоғда хабар.
вайрон садлар аро наша
олиб ўтар савдогарлар.

II

Сувда тикиб қўяр икки
Қурдобани ёлғиз балиқ,
қамишзорнинг Қурдобаси
билан санган Қурдобани.
Ориқ, захил болакайлар —
Товит, Мерлин толиблари
либосларин отар ҳарён
сув бўйида ҳолсизланиб.
Улар қитмир савол бериб,
яъни, гуллар ранги билан
ой рангида фарқ борми деб,
балиқни хўп мазах қилар,
Бироқ балиқ зарлаб сувни,
мармарларга кўлка ташлаб,
қачонлардир сарандиблик
нарча либос кийган малак
қават-қават тўлқинлардан
бешик, сурон топган ерда
болаларга бир устундай
турмоқликка имкон берар,

Сувнинг ёлғиз балиқчаси.
Қурдобалар гўзал, лобар.
Бир Қурдоба мавжлар узра,
нилий кўкда бир Қурдоба.

САН-ЖАБРОИЛ
(Севилла)

I

Ойдин қамиш каби гўзал,
елкадору қизбел, шабий
тош олмадай юзи равшан,
шаҳло кўзи, ҳазин лаби,
асаблари тордай таранг,
кўчаларда танҳо дайдир.
Амирконий чуваклардан
синар мийно гулдай ҳаво,
кўкнинг фоний мотаминда
қарсиллатиб юрар равон.
Турса денгиз қирғоғида,
ўсал бўлур ўктам хурмо,
маҳобатли қироллар ҳам,
ҳатто йўлчи юлдуз Зуҳро.
Агар бошин қўймоқ бўлса,
яшма тошдай сийнага ул,
бир воҳани излаб қолар
эгилиб тиз чўккани тун.
Тунлар малак Жаброилни
гитаралар олқаб қолар,
у каптарлар ҳамроҳидир,
нафрати бор мажнунтолга.
Сан-Жаброил, гўдак она
қурсоғида йиғлар кезда
сенга либос олиб келган
лўлиларни қўйгин эслаб.

II

Анунсасон де лос Рейес
камар, жанда кийиб юрган,
қопқаларни очар пешвоз
ташқаридан келган нурга.
Яқин келар жилмайиб оқ
гунафшалар тутган нойиб,
бошин эгар Ҳиралданинг
жигарбанди Сан-Жаброил.
Заррин камзул гулларида
чирилдоқлар сайрагандай.
Ситоралар буржи бирдан
чучмўмага айлангандай.
Сан-Жаброил, учта севинч
кўкрагимни паррон бузди.
Юзларимга суман гулдай
тароватин сочди нуринг.
Тангри шоҳид, Анунсасон,
қорамағиз, ажойиб ой.
Насиб қилгай сулув ўғил —
сабодан ҳам хушбичимроқ.
Сан-Жаброил, айланайин!
Жаброилжон, кўзим нури!
Сенга лойиқ жой топилмас,
курси тўқий чиннигулдан.
Тангри шоҳид, Анунсасон,
жанда кийган бир ситора.
Бўлгай ўғлинг кўкрагида
битта хоч ҳам учта яра.
Сан-Жаброил, айланайин!
Жаброилжон, ҳушим оғди!
Ҳалитданоқ илиқ сутдан
чап эмчагим ёмон оғрир.
Тангри шоҳид, Анунсасон,
сулолага она ўзинг,
лўлиларнинг йўлларини
тунда ойдин қилур кўзинг.

Гўдак куйлар қурсоғида,
Асунсасон ҳушсиз турар.
Титрай бошлар чақалоқнинг
оғзида уч бодом ғўра.

Юксалар кўк зинасидан
Сан-Жаброил малаклардай.
Дасторгуллар каби ёнғай
юлдузлар ҳам фалакларда.

СЕВИЛЛА ЙЎЛИДА АНТОНИТО ЭЛ КАМБОРОНИНГ ҲИБС ҚИЛИНИШИ

Антонито Торрес Эрредя,
Камборонинг жўмард ўғли,
чивиқ ўйнаб Севиллаға
корридани кўрмоқ бўлиб
борар, яшил ойдан ҳатто
қорамағиз, хушруй, дароз.
Жингалаксоч ҳалқалари
манглайида ярқирар соз.
Ярим йўлда тасма қилиб
трунж кесар, тағин узиб
кесар, отар, тилло каби
сарғаргунча сувнинг юзи.
Ярим йўлда паноҳ бермас
унга калин, бута-шохлар,
жандармнинг тўрт соқчиси
қўлларини қайриб боғлар.

Кифтларида шомни судраб,
уфққа аста қайтади кун
торреродай пўшин ёйиб,
қора тортар баҳрул очун.
Зайтунлар жад нафасини
сабот билан кутар ҳамон.
Руҳ тоғлардан етиб келар
йўрға отни минган шамол,
Антонито Торрес Эрредя,
Камбороиинг жўмард ўғли,
беш учбурчак қуршовида
зуннор каби боғлиқ қўли.

Антонито, наҳот, бу сен!
Отанг ўғли бўлсанг зора,
очар эдинг тиғинг билан
бешта қонли фавворани.
Сен Камборо ўғли эмас,
ор-номусин йўқотган кас.
Бир пайт тоғда лўлиларга
ҳатто ажал қоларди танг!
Эҳ, ўтибди ўшал мардлар,
ул тиғларни босибди занг!

Очилар бот турма-ҳужра
шомги соат тўққиз пайти.
Бешта соқчи шарбат ичиб,
тун қаърига кетар қайтиб.
Ёпилар бот турма-ҳужра
соат тўққиз бўлган ҳамон.
Ярқирарди қора байтал
сағри каби тунги осмон.

АНТОНИТО ЭЛ КАМБОРО ЎЛИМИ

Гвадалнаҳр қирғоғида
янграр ўлим доди бехос.
Кўҳна додлар аро учар
чиннигулдай ёниқ овоз.
Қобон каби ёв пойларин
жон-жаҳди-ла тишлар қумда.
Кўпикланган делфин мисол
гир айланар сўнг ҳужумда.
Ёв қонига ол ёшлигин
чилаб олар жон ҳалпида.
бироқ ҳолсиз йиқилар у
тўртта ўткир тиғ зарбидан.
Ситоралар тунги сувга
санчган маҳал найзаларин,
бузоқларнинг тушларига
кирган маҳал гул, майсалар.
Гвадалнаҳр қирғоғида
янграр ўлим доди ногоҳ.

Антонито Торрес Эрредя,
Камборонинг мард эркаси,
яшил ойдан ҳам қорача,
чиннигулнинг ёниқ саси.
Гвадалнаҳр қирғоғида
жонингга ким қасд айлади.
Оға-ини Эрредялар,
бенамехлик тўртта хешим
қасд айлади кўролмасдан,
пайт пойлади эрта-кечин,
чунки долчин чувак кийдим,
узук тақдим бармоғимга,
жисмим суман ва зайтундан
қорган эди худойим ҳам.
Ай, Антонито Камборо, ай,
лойиқмидинг маликага!
Сиғин Биби Марямга тез,
жонинг қолди таҳликада.
Ай, Федрико Гарсиа, ай,
соқчиларга қилгин аён.
Узолмасман ердан бошим
узилган бир бошоқсимон.

Учта зарба, учта қизил
жароҳатли рўйи сўлмас.
Тирик нишон, бунақасин
энди сира қўйиб бўлмас.
Бир фаришта ғамгин келиб
болиш қўйиб кетар шу чоқ.
Ҳолсиз бошқа бир фаришта
ёқиб қўяр қорачироқ.
Бенамехга қайтган маҳал
тўртта қотил, оға-ини,
Гвадалнаҳр қирғоғида
ўлим саси буткул тинди.

ИШҚДАН ЎЛГАН ЎСМИР

Эна, айтгил, анов баланд
йўлакларда қандай ёлқин?
Қопқаларни ёпгин, болам,
соат ўн бир бўлди, ётгин.
Эна, кўзим, ишқсиз кўзим
куйдирар хўп тўртта шуъла.
Болам, балки баландликда
хотинлар мис лаган ювар.

Ой — саримсоқ бўлагидай –
бўзариб марг қийноғидан,
ташлар сариқ жомминорга
сарғиш сочлар қўнғироғин.
Тун бўйлайди манзарларни,
ойналарни чертиб турар,
тун шарпасин таниб қолган
минглаб итлар бирдан ҳурар,
қоп-қоронғи манзарлардан
май сарғимтир бўй уфурар.

Шамолнинг ҳўл қамишлари,
яна қари додлар, саслар
бузилган тун осмонининг
тоқларига тегиб қайтар.
Ухлар ҳўкиз, гуллар, фақат
тўртта шуъла ғазабланган
Георгийнинг қаҳридай шан
порлар баланд манзарларда.
Хотинлар ҳам йиғлаб тушар,
музлаб борар қурбон қони,
узилган бир гулдай сўлғин,
қаттиқ гўё ўсмир сони.
Фарёд қилар оқсоч сойлар
қараб туман тўнган тоққа,
саннаб айтар эрлар исмин
ғовларга дуч келган чоқда
Тун кўринмиш катак-катак
оқ деворлар, манзарлардан.
Тор кўчалар гармон мисол —
ўйнар лўли, малаклар ҳам.
Эна, жоним чиққан маҳал
синерларга қилгин аён.
Шимолга ҳам, жанубга ҳам
жўнатворгин кўк дилгиром.
Етти фаред, еттита қон,
етти сафсар ёвон кўкнор
долонларда ой нурларин
қорайтириб, айлади хор.
Кесилган минг қуллар билан
гултожлардай тошиб тенгсиз,
даҳшат солиб гумбурлади
қасам ичиб қўйган денгиз.
Қопқаларни бузмиш осмон
мудҳиш ўрмон шов-шуви-ла,
тунда баланд манзарлардан
чорлаб турар тўртта шуъла.

ЎЛИМГА МАҲКУМ ЭТИЛГАН ҲАҚИДА РОМАНС

Э воҳ, чексиз ёлғизлигим!
Менинг кичик кўзларим ҳам,
отнинг катта кўзлари ҳам
тунлар ором билмай бир дам
хобнинг ўн уч қайиқчаси
сузган жимлик кишваридан
ўзга ёққа ҳеч қайрилмас.
Қиёматимнинг покиза ҳам
қаҳри қаттиқ қароллари
мен-ла хомуш турар қараб
зирва, маъдан шамолига,
унда дарё узра руҳим,
жонсиз қўлда муз қарталар
дастасини чийлайди жим.

Сойнинг оғир новвослари
ойнинг мавжли мугизлари
узра қувнаб чўмилётган
болаларни туртиб сузар.
Босқончалар сандонларда
тушдагидай янграр ҳорғин,
келар, дейди, бедор отда
кўз юммаган бир сувори.

Йигирма бешинчи июнда
Амаргога келди мактуб:
ҳовлингдаги ўсиб кетган
толгулларни қўпорсанг, оз,
дарвозангга зуннор чизиб,
тагига ўз исмингни ёз.
Биқинингдан ўсиб чиқур
газанда ўт ҳам тиканак,
чувакларинг кемирай деб,
игналарин санчар оҳак.
Бу рўй берур қаро тунда —
оҳанрабо тўлган тоғда
қамишзорнинг тушларин сув
новвослари ичган жойда.
Қўлларингни зуннор қилиб,
шам, мойчироқ жамлаб тургин,
дафина ҳам маъданлардан
совуқ сувдан ичиб юргин.
Сенга икки ойлик муддат,
шайланиб тур ўшал кунга.

Ялтираган оқ шамширин
Сант-Яго ҳам қиндан олди.
Оғир жимлик эзган осмон
бир лаҳзада пастлаб қолди.

Йигирма бешинчи июнда
сўнг бор кўкка боқди Амар,
йигирманчи август куни
кўзларини юмар абад.
Одамларга тўлди кўча,
девор таги, тош майдонда
ёлғизликнинг чексиз юкин
кифтларидан отган онда.
Мана, Руммон рақамлари
каби аниқ, тағин тўғри
оппоқ чойшаб чеккаларин
тенглаштириб қўйди ўлим.

ИСПАН ЖАНДАРМЛАРИ ҲАҚИДА РОМАНС

Қора гулдур каби отлар.
Тақалари ҳам қорадир.
Йилтиллайди пўшларида
бўёқлару шам доғлари.
Кўзларида ёш қолмаган,
қўрғошиндан каллалари.
Лок сирилган жонлариям
ўралгандир тасмаларда.
Камоншакл, шабий шарпа.
ёвуз сафлар ўтар хунук —
қолур мумдай сукунат ва
ваҳиманинг чексиз қуми.
Ўтар, тасир-тусир ўтар
тилка-тилка тун қаъридан,
ғира-шира буржлар ёнар
тўппончалар сумбатидан.

О, лўлилар шаҳристони!
Ясангансан байроқлар-ла.
Олча сувли шиша хумлар,
ой нурлари қовоқларда.
О, лўлилар шаҳристони!
Кўриб сени, унутар ким?
Ўктам долчин миноралар,
анбару ғам-ғусса шаҳри.

Нуқра тун, оқ-ойдин тун
тушар чоги осмонлардан,
лўлилар кун, новак ясар
лангиллаган сандонларда.
Бошин уриб ҳар қопқага
кишнаб турар ярадор от.
Херес де ла Фронтерада
қичқирворар чинни хўроз.
Яланғоч бод гир айланар
бир чеккада шоду мафтун:
нуқра каби оппоқ-ойдин,
чиройли тун, ажойиб тун.
Юсуф билан Биби Марям
излаб қайроқ тошларини,
суриштириб келар ногоҳ
лўлиларнинг ошёнига.
Марям кўркам кўйлагида
ойимқиздай сузар ларзон.
бодоммағиз, зарқоғоздан
бўйнидаги қат-қат маржон.
Бир кифтида заррин пўши,
Юсуф тўхтар тўкиб виқор,
сал наридан Педро Домек,
ҳам уч эрон султони бор.
Чўчиб кетар лайлак каби
томда хаёл сурган қамар.
Босар баланд айвонларни
фонуслар ва байроқчалар.
Кўзгуларнинг қаърларида
додлар пойсиз раққосалар.
Херес де ла Фронтерада
соя ва сув, сув ва соя.

О, лўлилар шаҳристони!
Ясангансан байроқлар-ла.
Сўндир яшил дарчаларни,
келди ёвуз айғоқчилар.
о, лўлилар шаҳристони!
Кўриб сени унутар ким?
Денгизлардан олис ерда
сочинг ёзиб ётасан жим.

Кириб келар гурас-гурас,
шаҳар байрам қилади шод.
Эрмангулнинг қари товши
ўқдонларда қўзғалар бот.
Кириб келар гурас-гурас,
пўшлари-да қора, қўшқат,
улар учун ҳатто буржлар
қаболлардай порлар фақат.

Хавф-хатарга очиқ шаҳар
чийлар экан бетин қопқа,
бирданига қирқта қаттол
кириб келар улкан қопга.
Тўхтаб қолар соатлар-да,
ногаҳ тўнар шиша хумлар,
синчиклаган ёв кўзлардан
сувлар музга дўнар зумда.
Сиртмоғидан парпираклар
ерга қулар чўзиқ доддан.
Қиличлардан қиймаланган
бодни топтаб ўтар отлар.
Изғиб лўли кампирлар-да,
обкетар от, жандаларин,
сочларини шамол титган,
жиринглар мис тангалари.
Ёпинчлар тор кўпаларни
тўсар тиғиз тиқин мисол,
қора бўрон қайчиларин
ортларидан ёпар беҳол.

Байтуллаҳм қопқасини
кўзлаб борар авом лўли,
Юсуф пўшин ўлган қизга
кафан мисол ёпиб қўйди.
Туни билан ўқ товшидан
таранглашиб турди ҳаво.
Марям буржлар сўлаги-ла
гўдакларга берар даво.
Жандармлар изғийди оч
тунга тағин экиб олов,
гулхан ичра ёнар ўсмир
ва яланғоч гўзал хаёл.
Сўйиб Роза Камборонинг
маммаларин жандармлар,
қўйиб кетар дарвозасин
токчасига лаганларда.
Бошқа қизлар эса қочар,
жонҳолатда қочар войлаб —
портлаб қора атиргуллар
яшнаётган мудҳиш жойдан.
Шудгорларнинг қатламидай
чўккан чоғи сопол томлар,
тошдай совуқ чеҳрасини
эгилганча тўсар тонгда.

О, лўлилар шаҳристони!
Жандармлар кетар санғиб
сукунатнинг шум ғоридан,
қамраб олди сени ёнғин.

О, лўлилар шаҳристони!
Кўриб сени, унутар ким?
Юзларимдан изласинлар
ой ҳам саҳро жилвасини.

– УЧ ТАРИХИИ РОМАНС –

АВЛИЁ ОЛИЯ АЗОБИ

I
Мерида манзараси

Тор кўчадан тўлғанганча
кочар узун думли ол от,
эснаб ошиқ отар римлик
беш-олтита қари саллот.
Минерватоғ снндираркан
қуруқ дарахт шохларини,
бир қиррадан отилар сув,
ўлик қушдай жарлик сари.
Йиртиқ буржлар тўзонлари
тун қаърларин қилиб очун,
сув аралаш тонг ёриғин
кутар бирдан ёғиш учун.
Гоҳо босиб қизил тўлқин
каби сурон, тағин тинар.
Авлиё қиз нолалари
биллур кадаҳ каби синар.
Ғариллайди чарх тошлари.
чангакларни букиб оғир
инграр сандон буқалари.
Меридага кийдирар тонг
маймунжоннинг новдалари
ила хушбўй гуллардан тож,

II
Қатл

Яланг оғоч шохлари сув
зинасидан шитоб сакрар.
Консул сўрар Олиянинг
кўкси учун икки баркаш
Хирқироқдан сўнг бўйнида
бўртиб кетар яшил шохлар.
Қушқўнмасда қолган қушдай
чайқалади жисми дорда.
Ва кесилган бармоқлари
ўйнар бошлар тоштахтада —
сажда қилиш учун қўлга
бирикмоқчи бўлар қайта.
Кесволинган икки кўкрак
тагларидан икки хунук
кичик осмон кўринар ҳам
томчилар кон аралаш сут.
Жисмидаги минглаб қонли
шохчалар ҳам жон талашиб,
ваҳший гулхан наштаридан
асраб турар ҳўл танасин.
Қуролларин жаранглатиб,
қатор-қатор, дабдаба-ла
утар қурбон қаршисидан
сўник юзли сариқ сафлар.
Шунда узун сочли консул
метин сафлар кўригидан
олиб ўтар мис баркашда
ҳовур чиққан кўкракларни.

III
Жаҳаннам ва ҳамду сано

Тўлқинланиб чўкади қор.
Чайқаладир жасад ҳамон.
Кўмир каби юзин силаб
қора бўлар совуқ шамол.
Таранглаша товланар тун,
дарахтда у чайқалар, оҳ.
Тағин шаҳар довотлари
ерга тинсиз тўкар сиёҳ.
Қорли дузни босиб кетар
сукунатга қўшиқ айтган
тўда-тўда майиб-мажруҳ —
митти-митти қора ҳайкал.
Сийраклашиб етар қор-да.
Жасад турар оқарганча.
Ярқироқ муз лашкарлари
вужудига найза санчар.
Куйган фалак равоғида
булбул тўла боғлар узра,
ғудурлаган сойлар аро
Граал жомин нури сузар.
Сачрайди ранг синиқлари:
Олия оқ, оқликда оқ.
Малаклар ҳам авлиё деб,
тепасида учар узоқ.

ДОН ПЕДРО ВА УНИНГ ОТИ ҲАҚИДА УЙДИРМА

Ёлғизоёқ сўқмоқдан
тушаётир Дон Подро.
Ай, мунчаям куйиниб
йиғлар бу кабальеро.
Эгарсиз ҳам жиловсиз.
Гижинглаган бир отда
нон билан бир ўпични
излаб юрар дунёдан.
Деразалар шамолга
шошилиб савол берар:
нечун бунча куйиниб,
йиғлар бу кабальеро.

Сув тагида оҳиста
сўзлар сузар лўмиллаб.
Сув устида тўлиной
ўйнаб-ўйнаб
чўмилар.
Бошқаси ҳавас қилар,
мунча юксак!
Соҳилда
«Товоқларни жуфтли тун»,
деб бир бола ёлборар.

Осмонларга туташган
болутзор ўрмон аро
ухлаётган заркентга
келиб қолар Дон Педро.
Байтуллаҳмми ? Ҳулво
руморан бўй уфурар.
Қизғиш сопол томларда
ярқирайди булутлар.
Дон Педро ҳам йиртилган
тоқлар тагидан ўтар.
Икки аёл ва бир чол
чиқар ёқиб шамларин.
«Йўқ-эй», дейди сапидор.
«Кўрамиз», дер андалиб.

Сув тагида оҳиста
сўзлар сузар сочила,
қушлар ва алангалар
айланар сув сочида.
Қандай хато бўлганин
фақат билар қамишзор,
оғочтан гитаранинг
туши бодсиз, бнозор.

Равон йўлдан оҳиста
чолу икки жория
қўлларида шам тутиб,
қабристонга боришар.
Бечора Дон Педронинг
ухлаб ётган оти ҳам
сезиб ўлим шарпасин,
зумдаёқ ҳушёр тортар.
Ўқдай учар осмонда
шомнинг ботин овози,
шохин урмиш ойнага
йўқликнинг яккашохи.
Олисда катта шаҳар
қолар олов бағрида,
фарёд қилиб одам ҳам
кетар замин қаърига.
Шимолда битта юлдуз,
бир денгизчи жанубда.

Сув тагида
ётар сўзлар.
Саслар балчиққа чўккан.
Қунишган гуллар аро
ай, ётар эрмак бўлиб
бақаларга Дон Педро.

ФАМАР ВА АМНОН

Ой қақраган ерга боқиб,
фалакларда кезар экан,
ёз паланглар, аланглар
нафасларин тинмай экар.
Томда куйиб кетган ҳаво,
асаблар-да таранг тордай.
Шамол юнгли марашлардан
жингаласоч бўлиб борар.
Юксаларкан кўрсатиб ер
яра босган тиртиқларин,
қиздирилган игналардай
оқ нурлардан зир титрайди.

Кирар Фамар тушларига:
томоғида қушлар сайрар,
тўниб қолган чирмандалар
билан ойдин гитаралар.
Пешайвонда турар яланг —
хурмо каби хушбичим бод,
нолиб қайноқ кифтларига
сўрайди дўл, сўрайди қор.
Фамар ҳазин куйлар экан
пешайвонда туриб луччак,
теваракдан қулаб тушар
пойига тўрт қор мусича.

Амнон равшан кўринади –
минорадан турар қараб,
титрар қора соқоли ҳам
белларида кўпик қайнар.
Яланг ҳолда панжарадан
қараб турар экан ногоҳ
қулаётган ўқ товшидай
қиз оғзидан чиқади оҳ.
Амнон ҳамон еб қўйгудай
ойга қарар, тушар пастга,
қайга боқса, кўраверар
ҳамширасин маммаларин.

Ярим тунда қулар Амнон,
қулар ҳолсиз ўз жойига.
Тирнар бўм-бўш хобхонани
қанот тўла кўзларида.
Кўмиб қўяр кентни зумда
кулранг қумга оғир саҳар,
гоҳ очади варта рўйин,
яшнар гоҳо гули настар.
Кўзаларга хомуш қудуқ
томиридан жимлик тўлар.
Эгри-бугри, моғор босган
илдизларни илон ўрар.
Амнон инграр тўшагида,
гоҳо тиштир, гоҳо тағин
чирмар безгак печакгули
босириқдан куйган танин.
Фамар кирар хобхонанинг
жимлигига шарпадай жим,
шоҳтомирдай иссиқ тани,
олис туман пардасидай.
Фамар, собит саҳаринг-ла
кўзларимни буткул ёндир.
Ришталарин оқ барингга
қўшиб тўқиб қўйди қоним.
Қўйгил, азоб берма, ака.
Кифтларимни ўпма, бўлди.
Жисму жоним чақар худди
ғуж-ғуж ари билан мўлдир.
Бармоқларинг учи, Фамар,
гулгунчадай таранг ҳали.
Кўркам сийнанг тўлқинида
ўйнаб турар икки балиқ.

Шоҳнинг юзта оти сапчир,
сурон ерни бир тебратар.
Сурх новдани офтоб сели
эгиб ташлар тупроқ қадар.
Тутамлайди сочларни қўл,
йиртилгандай шойи либос.
Эгри-бугри чизиқлардай
маржон оқар сариқ тошда.

Ўҳ, ёввойи доддан қандай
еру осмон кетди титраб.
Шилдираган калта кўйлак
узра чақнар совуқ тиғлар.
Хомуш қутлар зиналардан
чиқиб тушар жонҳолатда.
Тўнган осмон тагларида
ярқирайди мисдай сонлар.
Фамарнинг чор атрофидан
фарёд қилиб лўли қизлар
эзилган гул томчиларин
териб юрар битта-битта.
Хобхоналар чойшабларин
кун қизилга белар экан,
тонг алишар сўлишларин
нуқра балиқ меваларга.

Амнон шоҳнинг жазосидан
қочган маҳал тоти отда,
минорларнинг шинагидан
занжи қуллар новак отар.
Тўрт садони тўртта туёқ
гулдиратган маҳал даштда,
Довуд қайчи билан чилтор
ришталарин кесиб ташлар.

Шавкат Раҳмон таржималари

ГИТОР

Ўрлай бошлар
гитор ноласи,
чил-чил синар
тонг пиёласи.
Ўрлай бошлар
гитор ноласи.
Энди уни овутиб бўлмас,
беҳудадир, совутиб бўлмас!
Уввос солиб бўзлайди гитор,
гўё ўзан аро чопган сув,
гўё бўрон — изиллаган ув,
энди уни овутиб бўлмас!
Уфқ бўзлар тонгни соғиниб,
худди шундай бўзлар дайди ёй.
Шундай бўзлар чатнаб ётган қум,
салқин тўшли гиёҳга етмай.
Чирқирашар сўнгги бор шундай,
қушлар, тортса юҳонинг коми.
О, қисмати шўр бўлган гитор,
“Беш бешафқат тиғлар қурбони!”

ВАСИЯТ

Ўлсам,
кўминг гиторим билан
шарқираган сойнинг қумига.
Оранжзорлар
сўнгги масканим бўлсин
ранго-ранг билан.

Агар ўлсам.
Агар ўлсам,
бўғотларда пирпирак бўлиб,
шамолларга тураман қарши.
Жим…
Агар ўлсам!

СОЛЕА

Қора ҳарир либос эгнида,
Олам унга кўринади тор,
Етиб бўлмас кўнглин тубига.

Қора ҳарир либос эгнида.

Ўртагувчи оҳу ноласин,
Эҳтиросли нафасин ҳатто
Ютар гўё ғаюр шамоллар.

Қора ҳарир либос эгнида.

Очиқ қолган болохонанинг
эшигидан мўралар беор —
эҳтирос-ла қуюлган ёғду.

Ҳай, ҳай, ҳай, ҳ-а-й…
Қора ҳарир либос эгнида!

СОҚОВ БОЛА

Шаҳзода чигиртка яшириб кетган,
овозини истайди бола.
Гулбаргларга инган шудрингдан,
овозини излайди бола.
— Топиб олсам, овозимни гар,
Бир ғаройиб занжир ясардим.
Сукутларни занжирлаб сўнгра,
Бир умрга боғлаб ташлардим.
Шудрингларга умид билан у
ҳамон ҳайрон боқиб туради.
Чигирткалар эса йироқлаб,
тутқич бермай учиб юради.

ТОНГ

Қурдобанинг қўнғироқлари,
Тонг чоғида жаранглайди соз.
Гранада, қўнғироғинг чал,
Садолансин оҳангларга мос.
Кўкси тўла мунг, мотомсаро,
Андалузнинг қизалоқлари,
Қиё боқар туманлар аро
Эсган сасга бўлиб жўровоз.
Даричадан боқади шодон,
Мисли балққан тонг юлдузлари.
Йўлакларни айлар чароғон.
Чиллакоёқ испан қизлари.
Эй, Қурдоба қўнғироқларин,
Тонг чоғида жаранглаши соз.
Гранада, қўнғироғинг чал,
Садолансин оҳангларга мос.

Русчадан Ўктам Мирзаёр таржималари

“ТАМАРИТ ДЕВОНИ”ДАН

КУТИЛМАГАН СЕВГИ ҒАЗАЛИ

Тушунмайди ҳеч ким зулматда —
қорнинг ҳиди нақадар мушкин.
Ҳеч ким билмас — тишларинг аро
қийнасанг ҳам сен севги қушин.

Ухлар мингта форсий чавандоз
ой нурингда йўқотиб ҳушин,
токи, қорлар рақиби — белинг
ўртар, тўрт шом ёдимга тушиб.

Ганчу ясмин аро нигоҳинг
рангсиз гиёҳ каби увишиб,
кўксимга-ми қадалди ногоҳ,
гўё истаб «абад» товушин,

«абад», «абад»: ғафлат бўстони,
абад жисминг — ўткинчи тушим,
лабларимда томиринг қони,
сенинг лабинг — ўлим оғуши…

ДАҲШАТЛИ БОРЛИҚ ҒАЗАЛИ

Истардимки, оқар сувлар қирғоқларни йўқотса,
истардимки, эркин шамол водийларисиз қолса.

Истардимки, сўқир бўлиб, қоронғида қолса тун,
қалбим эса олтин гулсиз қолаверишин бутун.

Шона-шона барглар билан Буқалар шивирлашса,
кўланкалар даҳшатидан баданлар жимирлашса.

Ярақласа яп-яланғоч бош суякнинг тишлари,
ғарқ этса ерни шохига баргларнинг сарғишлари;

Кун билан бўлган курашда келганида ҳам устун,
кўра билдим, жароҳатдан кўра ғамлироқ бу тун.

Қани энди кун ботишлар ютса яшил заҳрини,
синиқ камон йўкотганда ярадор вақт қаҳрини.

Лекин, лекин кўрсатмагил яланғочлигинг зинҳор,
чунки қора қамиш аро сен гул каби беғубор.

Ташла мени сайёралар тимқора қайғусига,
лекин мени айлантирма ок белинг маҳбусига.

УМИДСИЗ СЕВГИ ҒАЗАЛИ

Туннинг келгиси келмас,
чунки, сен ҳам келмадинг,
мен ҳам колдим бўлиб маст.

Боражакман мен аммо,
ҳатто чаён қуёши чақса мени доимо.
Аммо сен ҳам келасан,
туз ёмғирга тилингни тўлиб-тўлиб тутасан.

Кун ҳам келгиси келмас,
чунки, сен ҳам келмадинг,
мен ҳам колдим бўлиб маст.

Боражакман мен аммо,
бака, ўлик чиннигул каби, кутса беимо.

Аммо сен ҳам келасан,
зулматнинг лойқа туби, ҳаёт қоронғисидан.

На тун, на кун келгиси келмас,
чунки, улар ўлган сен учун,
сен-да ўлдинг мен учун абас.

МЎЪЖИЗАВИЙ СЕВГИ ҒАЗАЛИ

Севгининг қамиши, ҳўл ясмин,
сен учун ганч каби тузгами тўла
бу шўрлик дала?

Шамол ё чақириқ ғуссасин
сенгами шивирлар қорсимон
бу шўрлик осмон?

Осмону дала
кетдими, занжирин кафтимга кадаб?

Далаю осмон
кўксимнинг ярасин шилдими шу он?

ҚОЧИШ ҒАЗАЛИ

Неча бор мен денгизларда йўқолдим,
қулоқларим кесилган гулга тўла,
тилим эса — севги тўла ажалга.

Денгизларда йўколдим мен неча бор,
йўқолгандек бир неча жажжи қалбда.

Бирор тун йўққи, бахш этганда бўса,
беюз табассумларни у сезмаса,
йўқдир бирор кимса, — энди туғилгач,
ўйинларда бош суякни унутса.

Чунки манглай узра истар атиргул
бошсуякнинг тоғу тош манзарасин,
одам қўли эса, қўлидан келса,
ер остида англатар илдиз йўлин.

Йўқолгандек бир неча жажжи қалбда,
неча бор мен денгизларда йўколдим.
Тарк этиб бу сувни, мени қийнаган
нур ўлимин юриб истади қалбим.

ЮЗ ЯШАР СЕВГИ ҒАЗАЛИ

Кўчадан тепаликга қатор
ўтди тўрт хуштор.
Ҳой, ҳой, ҳой, ҳой.

Кўчанинг паст томонига зор
қайтди уч хуштор.
Ҳой, ҳой, ҳой.

Қаддин ростлаб, рақибми истар
бу икки хуштор?!
Ҳой, ҳой.

Наҳотки бир хуштор шамолдан
юзин ўгирса?!
Ҳой!

Энди бу беовоз кўчадан
юрмас ҳеч кимса.

ЧЎЗИЛГАН АЁЛ ҚАСИДАСИ

Яланғоч кўрмоқ сени — демак ерни эсламоқ.
Силлиқ ерни, чавандоз тўла ерни,
бирор қамишсиз ерни, келажакка соф шаклин
кумуш поёнлари-ла беркик сақлаган ерни.

Сени яланғоч кўрмоқ — демак заиф жисмни
қидирган тушкун ёмғир уйларини тушунмоқ
ва ё шўрлик денгиздан, безгак қийнайдиган чоғ,
баҳайбат башара-ла яноғ нурин кўрмаслик.

Жаранглар томирда қон хилватгоҳ ётоғида,
садоси — яшин эса, ханжар каби санчилар.
Лекин билолмайсан сен қайси хилватгоҳларда
бинафша ё бақанинг дили беркиниб ётар.

Сенинг қорсимон қорнинг — илдизларнинг жанг ери,
сенинг қизил лабларинг — беҳад шафақнинг гули,
ётокхонанинг сўлғин атиргупи остида
ётар ўлик қайлиқлар, навбатма-навбат бўлиб.

ФАРЁД ҚАСИДАСИ

Айвонимни ёпдим шу заҳот,
эшитгим йўқ мен доду фарёд,
аммо кулранг уйдан ташқари —
сукунатдан ташқари — фарёд.

Куйлар кўп митти фаришталар,
талай митти ит ҳам ғингшинар,
кафтим баргларига сиғар минг ғижжак.

Аммо фарёд — итнинг улуғи,
фарёд — фариштанинг улуғи,
фарёд — ғижжакнинг ҳам улуғи,
кўз ёшимга шамол ғарқ дарё —
сукунатни ағдарган фарёд.

ШОХЛАР ҚАСИДАСИ

Тамаритнинг дарахтзорида
келиб кутар қўрғошин итлар —
майин шохлар эгилган
чоғи ўз-ўзича синар деб улар.

Тамаритнинг олмаси эса,
меваларин оқизиб йиғлар.
«Оҳ»ларини ютгунча булбул,
чанг кўтариб, қирғовул елар.

Лекин шохлар барибир қувноқ,
ўзимиздек барибир шохлар.
Эртасига карахт бўлгандек,
ёмғирларда миқ этмай ухлар.

Икки водий муккадан тушиб,
куз келишин кутар сув ила.
Фил қадамин ташласа оқшом,
титрар дарахт, уни фил била.

Тамаритнинг дарахтзорида
тунги юзли кумуш болалар
менинг шохим эгилган чоғи
ўз-ўзича синар деб ўйлар.

ИМКОНСИЗ ҚЎЛ ҚАСИДАСИ

Кўлдан бошқа ҳеч бир нарса истамам,
мумкин бўлса, ярадор бўлсин бу қўл.
Қўлдан бошқа ҳеч бир нарса истамам,
ўтса ҳамки, бесут минглаб кеча-шом.

Бўлган эди рангсиз оҳак нилуфар,
бўлган эди бир қуш дилимга ошиқ,
бўлган эди менинг ўткинч тунимда
ойга қадам қўймоқни ман этган соқчи.

Ушбу кўлдан бошқа нарса истамам,
кун ёғида оқдир ажал чойшабим,
ушбу қўлдан бошқа нарса истамам,
ўлимим ҳам қанотларин ёзган чоғ.

Ўтди-кетди қолган бутун бир борлиқ,
номсиз аянч, давом этар сайёра.
Бошқа экан бутун борлиқ, ғам ели
баргни ташлаб қушлар билан овора.

АТИРГУЛ ҚАСИДАСИ

Атиргулим
қидирмади шафақдек ўлим.
Ўз шохида, деярли мангу,
қидирди у бошқа бир йўлин.

Атиргулим
қидирмади на кўланка, на билим.
Туш ва тўш аро чегарада
қидирди у бошқа бир йўлин.

Атиргулим
қидирмади бошқа атиргул.
Фалакларда, қимир этмасдан,
қидирди у фақат ўзга йўл.

Испан тилидан Ҳамид Исмоилов таржимаси