Бҳишам Саҳний 1915 йилда Равалпинди шаҳрида туғилган. Лаҳўр шаҳрида коллежни битириб, яна Равалпиндига қайтиб келиб, шу ерда кичик бир хизматчи бўлиб ишлай бошлаган. Ҳиндистоннинг иккига бўлиниши арафасида диний адоват туфайли содир бўлган қирғинларда минглаб оддий кишилар бегуноҳ ўлганлигининг шоҳиди бўлди. Б. Саҳний халқига ёрдам бериш учун қўлига қалам олди, «Мовий кўзлар» номли биринчи ҳикояси 1940 йилда Равалпиндида босилиб чиқди.
1947 йилда Ҳиндистоннинг бўлиниш пайтида инглиз мустамлакачилари уюштирган ҳинду-мусулмон тўқнашувлари сабабли Б. Саҳний туғилиб ўсган шаҳрини ташлаб кетишга мажбур бўлади. У Бомбайда турадиган акаси — таниқли кинорежиссёр ва актёр Балраж Саҳнийнинг олдига кетади. Орадан кўп ўтмай Бҳишам Саҳний Деҳли университетида инглиз адабиётидан дарс бера бошлайди ва пойтахт адабий муҳитига фаол киришиб кетади. У ҳиндий тилида чиқадиган «Янги ҳикоялар» деган адабнй журналга бошчилик қилади. 1975 йил май ойида Б. Саҳний Ҳиндистон тараққийпарвар ёзувчилари Миллий федерациясининг бош секретари қилиб сайланади. У Осиё ва Африка ёзувчиларининг бирдамлик ҳаракатида актив иштирок этади.
Ёзувчи яратган асарлар унинг катта санъаткор, етук ижодкор эканидан далолат беради. Б. Саҳний 1975 йилда «Зулмат» романи учун Ҳиндистон Адабий Академиясининг мукофотига сазовор бўлди.