XIX асрнинг сўнгги чорагида туғилиб, XX асрнинг ўрталарига қадар яшаб ижод этган Садриддин Айний ўзбек ва тожик адабиётлари тараққиётига муайян ҳисса қўшган зуллисонайн ёзувчидир. У мансуб бўлган ёзувчилар авлоди халқ ва жамият ҳаётидан узоқлашиб қолган мумтоз Шарқ адабиётига янги тўлқин давоми…
Ҳамза XX аср ўзбек адабиётига тамал тошини қўйганлардан бири. XIX аср охири XX аср бошидаги ўзбек маданиятининг энг йирик намояндаларидан, фаол маърифатпарвар шоир, ўқитувчи, жамоат арбоби. У шеъриятни ҳаётга ва халққа яқинлаштириш, ҳозирги замон насрини ўзбек адабиётида қарор топдириш, айниқса давоми…
Икки дарё — Сирдарё ва Амударё оралиғидаги ўлка жуғрофий-табиий хусусиятлари жиҳатидан инсон жамоасининг ривожи учун энг қулай бўлган маконлардандир. Серсув водийлари, кўм-кўк қирбағирлари, дарахтзорлари, ер ости бойликлари одамларнинг яшаши, деҳқончилик, чорвачилик, ҳунармандчиликнинг ривожи учун табиий имкониятларни вужудга келтиргандир. Шу сабабдан давоми…
Шохруҳбий ибн Ашурбий (? – 1721), (1709-1721) Кейинчалик Қўқон хонлиги деб аталган давлатнинг асосчиси. 1709 йилда минглар алоҳида беклик тузган чодалик дин пешволари ҳокимиятини ағдардилар ва Фарғона водийсида ҳокимиятни ўз қўларига олдилар. Минг қабиласи йўлбошчиларидан бири Шоҳрухбий ҳукмдор деб эълон давоми…
Абдураҳимбий ибн Шоҳруҳбий (1700-1733, Хўжанд) (1721-1733) Минг сулоласидан бўлган Қўқон хони, Шохруҳбийнинг ўғли. У хушёр, оқил, донова тадбиркор эди. Абдураҳимбий даврида Қўқонда қалъа қурилган бўлиб, у хозирда “Эски қўрғон”деб аталади. В.П. Наливкиннинг маълумотига кўра, 1732 йилгача унинг қароргоҳи Тикон Тўда давоми…
Абдулкаримбий ибн Шоҳруҳбий (1710-1750) (1733-1750) Минг сулоласидан бўлган Қўқон хони. Шоҳрухбийнинг ўғли. Акаси Абдураҳимбий вафот этгач (1733), тахтга ўтирган. Хонлик ўрдасини Қўқон яқинидаги Тепақўрғондан Қўқонга кўчирган. 1746 йил Ўратепа ҳокими Фозилбий ёрдамида Қалмоқлар ҳужумини қайтарган. Абдулкаримбий Қўқон шаҳрида сарой, мадраса, давоми…
(туғилган йили номъалум) (1750-1751 йиллар, 6 ой) Минг сулоласидан бўлган Қўқон хони. Абдулкаримбийнинг ўғли. 1750 йилда Абдулкаримбий вафот этгач хонлик тахтига ўтирган ва атиги олти ойгина ҳукмронлик қилган. Аммо, олти ой ўтгач у Марғилонга ҳоким қилиб юборилади. Тахтга эса Эрдона давоми…
Эрдонабий ибн Абдураҳимбий (? – 1762 йил) (1751-1752; 2-марта – 1753-1762) Минг сулоласидан бўлган Қўқон хони. Абдураҳмон Қўқонда олти ойлик ҳукмронлигидан сўнг хонлик тахтига ўтирган. Унинг ҳукмронлиги даврида (1751-1762) хонликнинг қудрати ортган. У Ўш, Ўзганни бўйсундирган. 1758-1759 йилларда эса Хитой давоми…
Бобобек ибн Абдураҳимбий (? – тахм. 1753) (1752-1753) Минглар сулоласидан бўлган Қўқон хони. Абдураҳимбийнинг катта ўгли. Жунғорлар (баъзи манбаларда қалмоқлар) 1740 йилларда Қўқонни қамал қилганларида Абдураҳимбий жияни Бобобекни гаров сифатида оқ уйлик қилиб душманларга беришга мажбур бўлган. Бобобек Қўқон яқинидаги давоми…
Сулаймон ибн Шодибий (? – 1763 йил) (1762-1763, 3 ой) Қўқон хонлигида 12 йил ҳукмронлик қилган Эрдонабий вафот этгач (1762), Шодибийнинг ўғли Сулаймонбек тахтга ўтқазилади, лекин суиқасд туфайли уч ой ҳикмронлигидан сўнг ўлдирилади. Сулаймонбекнинг қотиллари Абдулла Қушбеги, Ғурумсарой ҳокими Ўтов давоми…