Said Ahmad. Nomi yo‘q to‘y (hajviya)

Asadullo Maxsumning o‘rtancha o‘g‘li Sayfullo kecha qamoqdan keldi.Ishdan kelsam, ko‘cha muyulishida besh-olti qo‘shnim to‘planishib turishipti.— Qayovda yuribsiz, qo‘shni, darrov u-bularingizni tashlab chiqing. Maxsum akadan ko‘ngil so‘rab qo‘yamiz.Hayron bo‘ldim, nima deb ko‘ngil so‘raymiz? O‘g‘li armiyadan, yo biron xayrli joydan kelmagan bo‘lsa, davomi…

Said Ahmad. Osmonning onasi (hajviya)

To‘rtinchi qavatdagi uch xonali uyning bir xonasi menga tegdi.Yuklarimni saranjom qilayotganimda baqaloqqina, mo‘ylovining uchi anor suvidek qip-qizil bir odam eshikdan bosh suqib: «Salom, qo‘shni», deb o‘tib ketdi. Oshxonaga chiqib, kartoshka qovurayotganimda birdan hammayoqdan atir hidi burqsidi. Qarasam, qo‘shnimning xotini lunjiga davomi…

Said Ahmad. «Chekilmasin» (hajviya)

(Taqriz) Ma’lum bir mazmunni ma’lum bir shaklda ifodalash masalasi ma’lum bir badiiy ijodning ma’lum bir bosh masalasidir. Mazmunning birlamchiligi va hokazolar xaqida, ayniqsa, uning yetakchiligidan qo‘llanish haqida gapirish shu kunda ayniqsa ma’qul va maqbuldir.Mana shu nuqtai nazardan qaraganda, shu kunlarda davomi…

Said Ahmad. Egizak (hajviya)

Tolibjon mudrab, arang uyiga yetib keldi. Ikkinchi kavatga chiqqanida ham ko‘zi biyo-biyo bo‘lib, tikka turganicha uxlab qolgudek holi bor edi. U shu mudraganicha eshikka kalit solib ochdi-yu, xotinini uyg‘otib yubormaslik uchun faqat koridor chirog‘inigina yoqib, o‘rta uyga nim qorong‘i yorug‘lik davomi…

Said Ahmad. Tosh (hajviya)

Gapdan-gap chiqib, odamzodning pastkashi qanaqa bo‘lishiga borib taqaldi. Shunda bir kishi salmoqlab gapga aralashdi:— Rahmonali degan bir oshnam bor edi. O‘zi umrida biror joyda yolchitib ishlamagan. Ammo har oyda bir marta pochtachi qirq ikki so‘m yigirma tiyin opkelib beradi. Avvaliga davomi…