Улар Дилшодни ярим тунда ижара уйидан олиб чиқишди. Кўзларини уқалаб турган Дилшодга «Ҳалиги, бобонг сени сўраётганди…», дейишди. «Нега» деган саволига эса «Билмадик, Дилшодни олиб келинглар, деди, келавердик», дея қутулдилар. Машина йўлга тушди, аммо ҳеч ким бир-бирига сўз қотмади. Рулда ўтирган давоми…
Пахса деворлар, тераклар ортидан каттакон гулоби қовунга монанд ой кўтарилмоқда. Унинг майин нурлари тун сукунатига ғарқ бўлган боғларга алла айтар, қишлоқ эса ухлашни истамаган болакайга ўхшаб хархаша қилар, ҳамон уйғоқ эди.Улкан қари тут остидаги сўрида тун сукунатига қулоқ тутиб ўтирган давоми…
Қишлоқда туғилиб ўсганим боисми, табиатни жуда яхши кўраман. Шаҳардан уй олаётганимда ҳам шунга эътибор қилганман. Яъни, уй шаҳарнинг сўлимроқ, автоуловлар камроқ қатнайдиган, сердарахт жойидан бўлишини истаганман. Шундай жойни топиб, ўзимга маъқул уйни сотиб ҳам олганман. Кейин эса… кейин нимаям қилардим, давоми…
Тасодифан кийимлар дўконига кириб қолиб, кўзим синфдош дўcтим Ғайбуллага тушиб қолди. «Оббо, – дедим ўз-ўзимга. — Қани, аввал бир чеккадан кузатай-чи, бу тушмагур савдони қандай қойиллатаётганкин?». Унинг харидор билан гап-сўзи эшитиладиган даражада юриб бориб, қулоқ тутдим. – Энди устоз, бу давоми…
Йигитлик чоғларида нафақат туман, балки қўшни вилоятда ҳам ном таратган Ҳамдам полвоннинг уйи синиб, кампиридан айрилганига ҳам уч йил бўп қолди. Чол-кампир олтита ёшига етиб-етмай нобуд бўлган болаларидан кейин элликнинг остига бориб, тилаб олган ёлғиз ўғиллари Турдимурод бояқишларнинг пешонасига сиғмаган давоми…
Универcитетда бирга ўқиган курcдош дўcтимиз Жарилқаcиннинг хотини Гулcум ғўлабирдай тўлагина эди. Икки табақали эшикдан ёнбош бўлиб cиғмаcа, тўғри бориб ўта олмаcди. Кўришмаганимизга анча бўлганди, яқинда йўлим тушиб уйига борган эдим икки кўзим хонаcидан чиқиб кетаёзди. Хаcкашга кийим кийгизгандай чўпдек озғин давоми…
Қишнинг энг юкcак қири — қантар оғиб, қозиқ бошида қор турмай, баҳорга тобеин кунлар бошланиши — энг узун кечадан Cаратоннинг киришигача бўлган маcофа табиат қўли билан тортилган тўғри чизиққа ўхшайди. Йилни гўёки тарвузни қоқ ўртаcидан икки паллага ажратгандек 22 декабрдан давоми…
Бу — иккиси учун ҳам оғир бўлган мавзуда улар кўп гаплашишган, фикрлашишган… қайғуришган аммо, начора! Бир гал аёл юрагини ғижимлаб ётган бу саволларни айтиб юборишига бир баҳя қолганини ҳозир ҳам ўшандай дардли кечинма билан эслаб қўяркан, тағин кўкси симиллаб кетди. давоми…
Менинг бир достоним бор, ҳар куни, ҳар пайтда айтилавермайди. Ичимда яралади, ичимда куйланади. Уни фақат бир ўзим тинглайман, гап қўшмайман, гапини бўлмайман. Жимгина тинглайман холос.Тўқсон биринчи йилнинг октябрида акамдан навбатдаги хат келди. Ундан хат келиши бизнинг байрамлари кўп бўлмаган уйимизда давоми…
– Бу – менинг ишим! – деди у 22-хонанинг эшигини қаттиқ ёпиб ичкарига кираркан. Аёлнинг икки юзи қизариб кетганидан бир кор-ҳол бўлганга ўхшайди. – Яна хафа қилишдими? – сўрадим унга ачинган бўлиб. – Менинг ишимни ҳеч ким эплолмайди! Ўн икки давоми…