Bir bor ekan, bir yo‘q ekan, qadim zamonda bir kampir bo‘lgan ekan. Uning sakkizta echkisi bor ekan. Kampir har kuni uxlagani uxlagan ekan. Echkilari qurt-qurt o‘t-o‘lan chaynagani chaynagan ekan.
Kunlardan bir kuni kampirning echkisiga bir ochko‘z bo‘ri ilashib qolibdi. Bir kuni bo‘ri kelsa, kampir uxlab yotgan ekan. Echkilarining hech nimadan xabari yo‘q, o‘t yeb yotgan ekan. Shunda bo‘ri ostonaning tagiga borib:

— Kampir pish-pish uxlaydi,
Echki qurt-qurt kovshaydi, —

deb qo‘shiq aytibdi. U echkilardan bittasini yeb ketibdi. Kampir ko‘rsa, echkisining bittasi yo‘q. U bo‘rini qarg‘ab-qarg‘ab, yana yotibdi. Bo‘ri yana kelib ikkinchi echkini yeb ketibdi. Shunday qilib, bo‘ri kampirning sakkizta echkisini yeb qo‘yibdi. Endi kampirning o‘zi qolibdi. Kampir uxlab yotsa, yana bo‘ri kelib, kampirni yemoqchi bo‘lib, ostonadan kirgan ekan, kampir bir yo‘talibdi. Bo‘rining o‘takasi yorilib o‘libdi. Qornidan kampirning sakkizta echkilari tirik chiqibdi. Kampir suyunib, ularni yana boqa boshlabdi.