Турғун Пўлат 1928 йилнинг 20 ноябр куни Наманган вилояти Уйчи тумани Машад қишлоғида хизматчи оиласида таваллуд топди. Бироқ болалиги уруш даврига туташ бўлганлигидан бор-йўғи 9-синфгача ўқий олди. Ҳаётнинг ўзи ҳам муаллим, ҳам дорилфунун вазифасини бажарди. Отаси каби у ҳам она қишлоғи Машадда ҳисобчиликдан меҳнат фаолиятини бошлади.Кейинчалик вилоят қишлоқ хўжалиги банкида ишни давом эттирди. Айни чоғда «Наманган ҳақиқати» вилоят газетаси билан ҳамкорлик қилиб, илк шеърлари, публитсистик мақола ва фелъетонларини чоп эттирди. Пировардида ҳисобчи, банк ходимидан моҳир журналист ва адиб сифатида элга танила борди. Айниқса, 50-йилларнинг ўрталарида Тошкентга кўчиб келиши унинг орзу ва истаклари рўёбга чиқишида муҳим ўрин тутди.Турғун Пўлат авжи ижоди равнақ топаётган бир даврда, аниқроғи, 1974 йилнинг 27 апрелида тўсатдан вафот этган.В.Овечкиннинг «Раённинг иш кунлари» очеркини, П.Бровканинг «Дарёлар туташганда» романини, А.П.Покришкиннинг «Уруш осмони», партизанлар командири А.П.Сабуровнинг «Зафарли баҳор» эсдаликларини ўзбекчага ағдарганман. 1971 йилда ўзимнинг «Водийларни кезганда» очерклар китобим босилиб чиқди».Гарчи Турғун Пўлат адабиётнинг қутлуғ даргоҳига шеърият билан кириб келган бўлса-да, асосан, наср борасида жиддий машғул бўлиб, «Аёллар исёни» (1967), «Жиғилдон қори» (1970), «Тўрахўжа» (1970) каби ҳажвий ҳикояларини яратди. Адиб «Ҳожи ҳисобчининг ҳикоялари» туркуми ва шу заминда туғилган «Миррихдан келган меҳмон» (1973) китоби билан адабий-илмий жамоатчиликнинг эътиборини қозонди.Шунингдек, у «Табаррук заминда» (1970), «Хотинбоз» (1972) ҳамда вафотидан кейин нашр этилган «Яловбардор» (1986) каби китоблари билан ҳам адабий жараёнга ўз улушини қўшди. Бироқ у қанча шеър ёзмасин, фелъетон ёки ҳикоя яратмасин, ҳатто таржимонлик билан машғул бўлмасин, у ўша «Ичкуёв» (1975) қиссаси билан 70-йиллар ўзбек насри тарихида қолади.Зеро, «Ичкуёв» 70-йиллар ўзбек насрида янги фикр, янги қараш, ҳаёт ҳақиқатини рўй-рост кўрсатиш нуқтаи назаридан муҳим эди. Шу туфайли ҳам у тез орада кўп қисмли телефилм лентасига кўчди.1979 йилда ана шу филм ижодкорлари қаторида адибга ҳам Ҳамза номидаги Республика Давлат мукофоти берилди. Сўнгги йилларда унинг «Ичкуёв» номли сайланмаси (2000) янгидан нашр бўлиб, унга адибнинг тугалланмай қолган «Одамий эрсанг…» номли романи ҳам киритилди. У Ўзбекистон журналистлар уюшмаси (1958) ҳамда Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси (1971) аъзоси бўлган.