Mirtemir domla keyingi paytlarda yaxshi eshitmaydigan bo‘lib qolgandilar. Tuyg‘un degan shoir vafot qilgan kuni janozaga mashinasiz boraqolay, deb ko‘chadan taksi to‘xtatdim. Qarasam, taksida domla Mirtemir bir quchoq gul ko‘tarib o‘tiriptilar. Avvaliga, kitobxonlar bilan uchrashuvdan kelyaptilar, deb o‘yladim. Ammo yonlaridagi o‘rindikda bir korobka «tort» bilan to‘rxaltada ikkita konyakni ko‘rib hayron bo‘ldim.
— Yo‘l bo‘lsin, domla? — dedim.
— Tuyg‘unnikiga. Soyuzdan telefon qilib soat ikkida Tuyg‘unnikiga keling, deyishdi. To‘yga quruq bormay, deb magazindan u-bu oldim.
— Domla, — dedim, — Tuyg‘unnikida to‘y bo‘layotgani yo‘q. Bechora bandalikni bajo keltiripti. Peshin namozida janozasi o‘qiladi.
— Iya, iya, oz bo‘lmasa qovun tushiray depman-ku. U shunday deb, shofyorning yelkasiga qo‘lini qo‘ydi.
— Bo‘tam, orqaga qayt. Manavurlarni uyga tashlab, keyin boramiz. — So‘ng domla menga o‘girilib: — Janozadan keyin biznikiga kelamiz. Ikkovimiz manavularni ichib, Tuyg‘unning «pominka»sini o‘tkazamiz, — dedi.