Ўктам Мирзаёр 1956 йилда туғилган. Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси аъзоси. “Огоҳ кўнгил”, “Яхши кунлар қувончи”, “Соғинч дафтари” деб номланган тўпламлар муаллифи. Ўктам Мирзаёр айни пайтда «Ҳуррият» газетасининг муҳаррири вазифасида хизмат қилмоқда.
— Истам, ҳо, Истам,— деган овоз эшитилди.Қорнини ерга бериб китоб ўқиётган Истам “Оббо, яна ким келди”, дегандек, бошини бир зум кўтариб, овоз келган томонга қулоқ солиб турди.— Истамбой!Отасининг хириллаган овози. Дик этиб ўрнидан турди. Қўлидаги китобини ўнгири сал осилган эшик давоми…
Қўл телефони чиқдию, балога қолдик. Кетма-кет жиринглагани жиринглаган. Ана, яна бошлади. Ия, амаким қўнғироқ қилаяпти-ку?!Телефонни шартта қулоққа тутдим.– Ўзингмисан? – деди амаким, – тез етиб кел.– Қаерга? – сўрадим ҳовлиқиб.– Автовокзалдаман. Тез кел, аҳвол чатоқ.“Нима бўлди, нима қўйди”, деб сўрашга давоми…