Ана Бландиана (Ana Blandiana, Otilia Valeria Coman, 25 март 1942, Тимишоара) — румин шоираси, публицист. Ана Бландиананинг илк шеърлари 1952 йилдан шеърлари матбуотда чоп этилган. 1975–1977 йилларда Бухарестдаги Тасвирий санъат институти кутубхонасида ишлаган. 1976 йилдан бошлаб шоира асарлари дунёнинг кўплаб тилларига таржима қилиниб, нашр этила бошлаган. Стефан Малларме номидаги шеърият академияси, Европа шеърияти академияси ва Жаҳон шеърияти академияси аъзоси. Гердер (1982, 1988) ва бошқа мукофотлар билан тақдирланган.

ҚАЙТМАС БЎЛИБ КЕТАР БЎЛСАНГ…

Қайтмас бўлиб кетар бўлсанг сен,
Қўрққин,
Мовий жомчалардан, қўрқ —
Тундан овоз ўғирлайману
Ўша овоз билан ортингдан
Бўзлайман, бўзлайман, бўзлайвераман…

Унутмоқчи бўлсанг сен мени,
Кўринмагин ойга:
ойдинда
оёқяланг югурганимни
У, албатта, сенга эслатар.

Сен тарки ёр
ихтиёр этсанг,
Эҳтиёт бўл ёмғирдан, қордан.
Унутмоқчи бўлсанг сен мени
Айланиб ўт,
яқинига борма денгизларнинг,
Қушлардан ҳам эҳтиёт бўлгин.

Бўлгунча то хотиринг озод,
Сокин хилқат топмагунингча
Ерга маҳзун соч ташлаган у
Самбиттоллар остига борма.

Сен тарки ёр
ихтиёр этсанг,
Ёш жонингга қасд қила кўрма:
Қабрга ҳам киришим мумкин
Ортингдан мен гулга бурканиб…

ТИЛАК

Боладек беғубор, маъсум тонг бўлсин,
Хазон бўлиб шитирласин
Ёғдулари субҳи содиқнинг.
Оппоқ қоғоз,
ҳафсала билан узоқ йўнилган қалам ҳиди
хонани тутсин.
Фикрлардан, муҳаббатдан энтикиб
Ё шунчаки, уйғониб уйқудан
Оёғимга шиппак иламан,
Енгилгина кўйлакда
чиқарман кўчага.
— Ҳозир нечанчи йил, билмайсизми, — деб
масту масрур сўрамоқ учун
биринчи учраган йўловчидан, —
кўчага чиқаман…

УЗР

Монелик қила олмайман мен
Куннинг йигирма тўрт соатлигига.
Унинг узунлиги учун
Узр сўрашим мумкин.
Капалакларнинг тухум очиб чиқишига
Монелик қила олмайман.
Капалак, қуртлар учун узр сўрашим мумкин, холос.

Гулларнинг мевага,
Меваларнинг — данакка,
Данакларнинг — дарахтга айлангани учун
сен мени кечир.

Кечир мени булоқларнинг дарёга,
Дарёларнинг — денгизга,
денгизларнинг — океанга айлангани учун.

Муҳаббатнинг чақалоқларга,
чақалоқларнинг — ёлғизликка,
ёлғизликнинг яна муҳаббатга айлангани учун
кечир, мени кечир.

Хоҳиш-иродамга қараб қолган йўқ,
Кечар тирикликнинг азалий зайли!
Маъзур тутасан, дўстим…

Муҳаммад Раҳмон таржималари

СЕН ТУШСАН

Мени ҳамма севарди доим,
Мени ёмон кўрганлар эса,
Аслида-чи, кўпроқ севарди.

Қиш кунлари доим завқ билан,
Юргандайин қорларга ботиб,
Одамларнинг орасида ҳам
Яшар эдим мен меҳр тотиб.

Қасос ҳукми ҳамиша қойим,
Шарти унинг севгига севги
Ва қонга қон сўралар доим.

Тўхтамасдан ёғиб турса қор,
Нозик, золим зар иплар билан
Ўраб қўяр йўлни кумушга
Ва бўрон деб англар мени ҳам.

Қор оралаб кетаман тушдай,
Сен – менинг тушларим,
Мен эса мангу
Уйғонмасам дейман асло бу тушдан.

Баъзан жим қарайман теграмга,
Кўзларим жовдирар паришон.
Юмшоқ қор яхлайди устимда,
Момиқ кийим ёпиб меҳрибон.

Совқотмайман уйқумда, илиқ,
Мен биламан, шу тарз ўламан.
Кечирарлар бори гуноҳим,
Агарда мен сендан уйғонсам.

Менинг ўзга тилагим ҳам йўқ.
Фақатгина ёпиқ қовоқларимдан
Шу жимирлаш турсайди оқиб…

* * *

Кел, суҳбатлашамиз
Ўзимиз туғилган Ватан ҳақида.
Менинг ватаним – ёз.
Шунчалар нозик у,
Япроқ қулаб тушса,
Уни вайрон этиши мумкин.

Осмон эса юлдузлардан оғирлашяпти,
Ерга тегай дейди баъзида.
Мабодо энкайсанг,
Эшитасан, нозик майсалар
Қиқирлашиб юлдузларни эркалаганин.

Гуллар шу қадар кўп,
Кўзлар оғриб кетар,
Қуёшданми, дейсиз.
Қуёшга ўхшайди
Шохлардаги ларзон мевалар.

Мен туғилган юртда
Ҳамма нарса бисёр,
Фақат ўлим йўқ.
Фақат чексиз бахт бор.
Худди тушга ўхшар ҳаммаси.

Рус тилидан Фароғат Камолова таржимаси

ЁМҒИР АФСУНИ

Ёмғирни севаман,
жалани севаман ақлсиз, беҳуш,
Девона жала билан сокингина ёмғир,
Тортинчоқ қиздек ёмғир билан
шўх-шаддод аёлдек жала,
Сел ёмғир, сим-сим ёмғир, майда-майда томчи ёмғир,
Ёмғирни севаман,
жалани севаман ақлсиз, беҳуш.

Одамнинг бўйини кўмадиган ўтлоқдек шаффоф майсаларида
Одамнинг бошидан ошадиган ўтлоқдек нуқра ғумайларида
Айланиб-айланиб ўйнагим келар,
Юмалаб-юмалаб ўйнагим келар,
Бармоқларим билан узиб-узиб олсам
ёмғирларнинг олмос мунчоқларини,
Тишларим билан тишлаб-тишлаб олсам
ёмғирларнинг буғдой бошоқларини,
Менинг ҳаяжоним кўриб, эркаклар боши айлансин,
Менинг жунунимни кўриб, йигитлар маст бўлиб қолсин.

“Мен энг гўзал аёлман”, – деб айтишим
жуда хунук эканлигин биламан,
Бу аҳмоқлик, балки бу ёлғон,
Бироқ ёмғир ёғаётган пайтда,
фақат ёмғир ёғаётган пайтда
Ўзни изҳор этишимга изн бер,
Сеҳрли сўз айтишимга рухсат бер:
“Мен энг гўзал аёлман”.

Мен энг гўзал аёлман,
чунки ёмғир ёғмоқда, ёмғир,
Юзларимга урилар томчи, сочларимга тақилар маржон,
Мен энг гўзал аёлман, ёноқларим ювади ёмғир,
Бўйларимга урилар шамол,
кўйлагим ҳилпираб ёпар тиззамни.

Мен энг гўзал аёлман,
чунки сен нақадар олислардасан,
мен эса кутаман сени интизор,
Мен энг гўзал аёлман,
сабр ила кутаман сени вафодор,
Мен энг гўзал аёлман,
чунки сен биласан вафодорлигим.
Ёмғирда муҳаббат таралар хушбўй.

Барчани сеҳрлар ёмғир ифори,
Ёмғир ёғаётган пайт севги муқаррар,
Севиб қолар ахир ёмғирда ҳамма,
мен эса кутаман сени интизор.

Сен биласан, ахир –
Ёмғирни севаман,
жалани севаман ақлсиз, беҳуш,
Девона жала билан сокингина ёмғир,
Тортинчоқ қиздек ёмғир билан
шўх-шаддод аёлдек жала…

Рус тилидан Рустам Мусурмон таржимаси