Леопольдо Лугонес (Leopoldo Lugones) – аргентиналик таниқли шоир, ёзувчи ва олим. Ижодининг гуллаган даврида миллий мавзу ва халқона оҳангларга кўп мурожаат қилган. “Асрга қасидалар”(1910), “Манзаралар китоби”(1917), “Наслий шеърлар”(1928) каби ўзига хос шеърий тўпламлар муаллифи.

АНАКРЕОННИНГ КЕКСАЛИГИ

Охирлади кундуз. Шафақ ол рангли
Шуъладан тожлар кийди илҳомли жамол.
Илоҳий уйғунликнинг булоғи камол,
Борлиқда лиммо-лимдир қуёш жаранги.
Анакреон шеърларин лаззати беҳад
Олисларда ёвқур бўлган ул пайдо:
Денгиз шоври, шохсиз буқа маъраши гўё,
Аппалон жанг аравасига қўшилган ҳар вақт.
Атиргуллар ёғган!.. Шоир қисматга сомеъ.
Унинг кабир қалби ёруғ бир жомеъ –
Баайни гўдак дилга қўйилган вулқон.
Ҳис қилар шивирин қўнғироқ гулларнинг,
Узатишар гулдасталар титраб қўллари,
Фақат қип-қизилмас, оппоқ, паришон.

ТАННОЗ

Тилла шаршарадек сочлар ўрами
Нафис ва нозик бошин кўрсатар ўктам.
Қўриқлар тиллақоши унинг оромин
Кунлик ташвишлару ғалвалардан ҳам.
Кўкраги очиқ-сочиқ. Бўйи қитиқлар қонни,
Бўйнидаги элас-элас томири нишон.
Лолазорда гўё нилуфар кони,
Устидан ташлаб қўйган оқ ҳарир қопқон.
Рангин ўйинига мос бир тарона
Хироми жуда қалтис, сохтадир нози.
Гўё марҳаматдай лаб буришлари
Бўёғига бир жон қонидир ғоза.
Карахт нигоҳида йўқдир ўй, орзу
Айшга ботгани-чун кечалар бедор.
Керилма оёқчаларин сахтиён сози
Гулдор гиламларни тепкилар ғаддор.
Муҳиби шивирлайди. Бўш ва ҳавойи,
Ғижимлар елпиғичин ойимтилла шаън.
Сўнг силтар, уваланар бир зарра ишқи
Юраги эврилганча чангга дафъатан.

ҚАРИ СЎҚҚАБОШ

Ҳузурсиз кечки лаҳза,
Кўр тахмонда палахса,
Кўзгунинг юзида ёш,
Қўрқа-писа алаҳсиб
Турар қартайган қуёш.
Сафар халтаси яғир,
Тўшаги сўнган гулхан,
Чети бахмал чорчўпда
Қорайиб кетган кўпдан
У сурат, эски ғурбат.
Илгичда қўриқчи тус,
Осилган шумшик фрак,
Таратар нафталин ис,
Қадим руҳли сиёҳдон
Тепасида мис Бальзак.
Бепарво қушлар, шамол
Талпинар маконларга
Ғала-ғовур, ғамгинхаёл
Киприклар лаб босган кўз
Четлари ўргимчак тўр.
Унда қалдирғоч қатор,
Ортидан ниначилар
Шўнғишар булутларга
Йўллашиб сирли калом
Видога уйғун салом.
Уйқули тахмон узра,
Тўзғоқ курсига ботиб
Оловли печ ёнида
Ўзида йўқдир ҳуши
Ўлтирган кекса киши.
Термилар бўм-бўшлиққа,
Жимликда тортиб чилим.
Ҳислари тилсиз ғоят,
Қўшниси сўқир ўлим
Деворда тинган соат!

АФСУН

Тош қотган кеч. Қанот қоқмас бирон парранда.
Денгиз сатҳи – ёқут зангори.
Кўкларда бир ҳаловат қойим,
Мовий шуъла отганча ханда.
Ўртик-ўртик шаффоф барханлар…
Баҳс қилади мовийлик билан
Тўлқинларда ёлғиз оқ елкан
Қалққанича навраста қамар.
Оҳ, қанчалик бахтимиз расо,
Гоҳ ҳалқумга тиқилгандек жон,
Зор-зор йиғлаб куйган-чун уммон
Суви шўру, камаймас асло.

Рус тилидан Вафо Файзуллоҳ таржимаси