Важа Пшавела (ვაჟა-ფშაველა) (тахаллуси; асл исми Лука Павлович Разикашвили) [1861.14 (26).7, Чаргали қишлоғи — 1915.27.6 (10.7), Тбилиси] — грузин ёзувчиси. Ижоди 80-йилларнинг ўрталаридан бошланган.
«Алуда Кетелаури» (1888). «Меҳмон ва мезбон» (1893), «Бахтриони» (1892), «Илонхўр» (1901) достонларида замонасининг умуминсоний аҳамиятга молик фалсафий ва ахлоқий муаммолари ўз ифодасини топган.
Важа Пшавела 40 га яқин достон, 400 га яқин шеър, бир неча пьеса, ҳикоялар, этнографик, илмий ва публицистик мақолалар ёзган.
Дарижоннинг ёши элликдан ошганди, лекин бир қарашда уни ўттиз-ўттиз бешларда деб ўйлашарди. Қорамағиз, ғайритабиий баланд бўйли, дадил ва қатъиятли аёл эди. Унинг нигоҳига дуч келган одам довдираб қолиши ҳеч гап эмасди. Бунинг устига Дарижон кучли, эркакона овоз соҳиби бўлиб, ўзига давоми…