Гул Поча Улфат (ګل پاچا الفت) – Афғонистоннинг Машриқий вилоятига қарашли Лағмон қишлоғида руҳоний оилада дунёга келади. Дастлабки таълимни қишлоғида якунлагач, Жалолобод ва Кобилда таҳсил олади. Пушту тилида ижод қилган. Шеърият билан баробар илм билан машғул бўлади.
Унинг қуйидаги шеърий, насрий ва адабиётшуносликка оид асарлари босилиб чиққан: «Баҳор нағмаси», «Ёнган чироқ», «Луғавий тадқиқот», «Афғон қўшиқлари», «Олий фикрлар», «Нима ёзиш керак ёки стилистика», «Адабий баҳслар», «Озодлик хабари», «Танланган шеърлар», «Олий хаёллар ва теран фикрлар», «Ёзув илми» ва ҳ.к.
Гул Поча Улфат 1956 йилда Афғон Тарих ва Адабиёт Академияси («Пушту тўлана») нинг Президентлигига тайинланади. Унинг ташаббуси билан бу даврда мамлакатда илмий, маданий ва адабий ҳаёт янги босқичга кўтарилади.
Бу воқеага бир неча йил бўлди. Афридий қабиласидан бўлган Тўмасхон моманд қабилалари яшайдиган тоғли вилоятдан қишлоғига ўтиб кетаётганди. Қўлида милтиғи бор, ҳеч нарсадан қўрқмасди.Моманд қабиласидан бўлган Банорасхон Тўмасхоннинг елкасидаги ажойиб милтиқни кўриб, ақлини йўқотаёзди. Момандлар бировнинг қўлида яхшироқ қурол кўриб давоми…