Подшоҳ жума куни масжидга кетаётган эди. Соқчилар кўчада тўпланган халққа бир тарафдан йўл  бўшатинг деб бақирар, бир тарафдан тепиб, таёқ билан уриб, йўл очаётган эди. Ожиз бир камбағал соқчилардан ўн дарра еди. Боши, кўзи қонталаш бўлди. Зулмга чидай олмади. Қўлларини очиб подшоҳнинг орқасидан шундай бақирди:
— Қилган ошкора зулмингни қара  Аллоҳ сақласин. Масжидга боряпсан, гўё  яхши иш қиляпман деб ўйлайсан. Яхши ишинг шу бўлса, ёмонлигинг қандай, ким билсин?

Жалолиддин Румийнинг “Маснавий”сидан