Bir ablah — nodonning qalb mevasi — farzandi o‘lib qoldi. Bu ayriliqdan sabru toqati qolmadi. Tobut orqasidan motamzada bo‘lib borardi, ohu nola chekib, zor yig‘lab, der edi: «Ey dunyo ko‘rmagan, kun ko‘rmaganim nima bo‘ldi, baxt ko‘rmay jahondan ketding». Bir bedil darvesh buni eshitib, ota ahvolini ko‘rgach, dedi: «Bu chaman, bu tikanzorni yuz marta ko‘rish mumkin. Agar jahonni o‘zing bilan olib ketishni xohlasang ham, baribir oxirida uni ko‘rmaganday o‘lib ketasan. Sen olamni tomosha qilguncha umr o‘tib ketadi, qachon dardingga malham qo‘yasan? Xasis nafsdan ozod bo‘lmaguncha, aziz joning nafs najosati ichida ko‘milib turaveradi».

Fariduddin Attorning “Mantiqut-tayr”idan.