Bir boy namoz paytida Allohga iltijo qilib der edi:
– Ey Alloh, rahm et menga, ishimni oson qil.
Bu so‘zni yonida turgan bir devona eshitdi.
Devona unga qarab dedi:
– Sen Allohdan rahmat tilama! Sen takabbur va noz bilan jahonga g‘arqsan, har zamonda manmanlik qilib boyliging bilan maqtanib turasan. Falakka bo‘y cho‘zgan ko‘shku ayvonlaring bor, imoratingning devorlari ham oltindan. O‘nta quling, o‘nta kanizaging bor. Xo‘sh, bunday holda senga rahmat nimaga kerak? Qarab ko‘r: bu turishing, ishlaring bilan sen Alloh rahmatiga sazovormisan? Uyalishing kerak! Agar menday, qismatga tan berib, hammasidan mosuvo bo‘lsa eding, unda lutfu marhamat tilasang yarashardi. Mulk va moldan yuz o‘girmaguncha, Atloh marhamati va rahmatiga musharraf bo‘lish hissi bir nafas ham muyassar bo‘lmagay. Hamma narsadan bir damda yuz o‘girsanggina. mardlar kabi xalos bo‘lasan va oliy maqsadga yetasan.

Fariduddin Attorning “Mantiqut-tayr”idan.