Бизлардан бир-икки ёш катта Назар бақувват, чайир, қуюқ қошлари чимирилган, қора кўзларида ўт чақнаб турадиган шижоатли йигитча эди. У жўрабошимиз бўлиб, ҳаммамиз нима деса итоат қилардик. Чунки ақлда ҳам, кучда ҳам бир поғона баланд турарди-да. Бизлар чиқолмайдиган дарахтлар устига бирпасда ўрлаб кетарди, баланд шохлари орасида кўринмай, ахийри қуш полапонини ёки тухумини олиб тушарди.

Ўзғирликда ва безориликда ҳам унга бас келадиган кимса йўқ. Кимнингдир товуғини ўғирлаб кетган ҳам шу Назар. Бировнинг итини урган ҳам шу. Бизга ўхшаган болалар бирор номаъқул иш қилсак, ҳаммадан дакки эшитардик, аммо ўша номаъқулни Назар қилса, катталар “Ҳа, энди” деб бош чайқаб қўяқолишарди.

Назарнинг отаси далада сувчи, онаси уйда, меҳнаткаш кишилар эдилар. Бизлар гоҳида ота-онамизнинг буюрган ишларидан бўйин товласак ҳам, Назар сира ундай қилмасди, қайтанга, юмушларни жон-жаҳди билан, берилиб бажарарди. Шу сабабли ота-онаси уни жуда яхши кўришарди.

Ҳаммамиз эндигина мўйлови сабза уриб, овози дўриллай бошлаган йигитчалар, синфдош қизларга ёки ёндош синфдагиларга ўзимизча гап отиб юрганимизга куларди.

Мускулларини ўйнатиб, гаплашиб турганларнинг ёнига келиб атай баланд овозда сўкинар, бундан қизгина бечоранинг ўтакаси ёрилиб, шоша-пиша йўлига жўнаб қоларди. Атай даф қилгани учун унга қарши чиқишга ҳеч кимнинг шаҳди етмасди. Хуллас, бало эди бу Назар деганлари.

Отларга бир ирғишда миниб олар, гоҳо икки отни ёнма-ён чоптириб, биридан иккинчисига сакраб ўтар, тойларни арқонлашни яхши кўрарди. Унинг бақувват қўлларида асов тойлар тезда ювош тортиб қолар эдилар.

Ўн еттига кириб-кирмаган ўсмирларнинг деярли барчасининг кўз остига олиб қўйган қизи бўлади. Кўпинча қиз бехабар, уни талашиб ўзаро муштлашиб ҳам юришади.

Менинг ҳам танлаб қўйган қизим бор эди. Биргалашиб мактабдан қайтаётсак, лоп этиб олдимиздан Назар чиқиб қолишидан ҳадиксираб аланглаб борардик.

Оталаримиз “Уйлантириб қўяман” деб пўписа қилардилар. Мўйлов чиқиб овоз дўриллагач, шунақа ҳазиллашишарди-да. У ҳазилга нима деб жавоб қилишингниям билмасдинг, кулиб қўяқолсанг бир дард, индамасанг бошқа бир дард. Ҳар ҳолда, шунақа деб ҳазиллашган кишига қовоқ уйган маъқулроқ кўринарди.

Назар эса ҳазилга жавобан хохолаб куларди. Катталар билан бемалол, ўз тенгидай гаплашиб кетаверарди, биз эса улар қаршисида қисиниб-қимтиниброқ туришга одатланган эдик.

Биргина у шунақа эди: ҳеч кимни назар-писанд қилмайдиган, мағрур, чақноқ, жасур Назар.

* * *

Бир куни тенгқурларимиздан бири ғалати гап топиб келди.
– Айтсам, оғзинг очилиб қолади.
– Қанақа гап экан?
– Назар, – деди у, атрофига аланглаб. – Назар биттасини яхши кўриб қолибди.
– Йўғ-э, кимни?
– Ўзидан сўраёлмадим.
– Унда қайдан билдинг?
– Сой бўйида сувга термилиб ўтирибди, – деди у, гапига ишонмаганимни кўриб. – Юр, ўзинг ҳам кўр.

Эргашиб боряпману худди Назарнинг аччиғи чиқадигандай ўзимни ноқулай сезаман. Ниҳоят, айтилган сув ёқасига келсак, ҳақиқатан ҳам Назар! Сувга қараб ўтирибди.

Бизни сезиб, бошини буриб қаради. Нигоҳи аввалгидай эмас, шашти сўникроқ.

– Ҳа? – деди қовоқ уйиб.
– Ўзимиз, айланиб, – дедик.
– Майли, бораверинглар, – деди жойига ўтириб.

Бизлар унинг дарров бир нима ўйлаб топишини, “Юр ҳамманг, ортимдан” деб балиқ тутишга киришиб кетишини ёки зовур дўнгларидаги сувсар инларига ўт ёқиб, жониворларни қўрқитишини кутган эдик. Ундай бўлмади, туриб-туриб, изимизга қайтдик.

Орадан бир неча кун ўтди.

Назарнинг кимни яхши кўриб қолгани маълум бўлди: нариги кўчадаги Самад новчанинг қизи Уммугулсум экан. Э, дедим ҳафсалам пир бўлиб. Чўпдай озғин, сочи калта бир қиз-ку? Нимаси Назарни маҳлиё қилганини билолмас эдим.

Назар унга севги изҳор ҳам қилибди.

Қиз булоқ бошидан сув олиб уйига қайтаётган экан, қараса, тол тагида Назар турганмиш.

– Ҳой, тўхта, – дебди қизга.

Қиз тўхтабди.

– Сен менга ёқасан, – дебди. – Сенга уйланаман!
– Э бор, тошингни тер, – дебди қиз. Назарнинг аччиғи чиқибди.
– Нима дединг?
– Тошингни тер, дедим, – дебди қиз ҳам. – Кет бу ердан! Кетмасанг, отамга айтиб бераман!
– Ҳе, ўша отангни!..

Ўша куни Назар қўшнининг ғўзапоясини ёқиб юборди, кейин Самаднинг сигирининг қорнига паншаха тиқиб олди. Дарахтларнинг мевали шохларини синдириб-синдириб ташлади, кучук-мушукларни урди. Бекор қилди, шу тўс-тўполон туфайли ҳамма Назарнинг севгисидан хабар топди.

Отасига ҳам, онасига ҳам гап қайтариб ташлабди.

Унинг важоҳатини кўрганлар индамас бўлдилар.

Уммугулсумнинг акалари бор эди, ўшалар Назарни ургани келишибди.

Назар уларнинг олдига ҳайиқмай, хотиржам чиқибди. Ўша ерда ётган катта кетмонни олиб, сопини бир уриб синдирибди-да:
– Гулсумни акаси бўлганингиз учун индамайман. Аммо тез кетинглар, ҳозир белингизни мана шу кетмонсопидай синдириб қўяман, – дебди.

Шаҳдини кўрган акалар чўчиб, ўзларича бир-икки таҳдид қилган бўлишиб, ортга қайтишибди.

Воқеани энди бутун қишлоқ билар эди. Шу болага бир-икки оғиз гапириб, эпақага келтириб қўя оладиган кимса йўқмикин, дер эдилар. Назарни-я? Унга биров бир нима дея олармиди? Бузоқни кўтариб шартта сувга отворган ҳам шу-ку? Бу бола кейинчалик ё ўлиб кетади ё катта одам бўлади, дер эдилар.

Булоқ бўйида Назарни ҳайдаб юборгани билан, қизнинг бир-икки дугонаси унинг ҳам Назарга беэътибор эмаслигини айтишибди. Тўғри-да! Тегирмонга тушса бутун чиқадиган, шаҳду шиддати жисмига сиғмай тошиб турган Назарга тегмасдан, кимга ҳам тегарди? Йўқни йўндирадиган, борни бор қиладиган бундай йигитга қайси қиз йўқ дейди? Ўн етти ёшида қайси қизнинг ақли кирибди, қайси қиз севги ҳаваслари билан чин муҳаббатни ажрата олибди? Баҳорнинг ифор ислари таралган илиқ кечаларида бахтли-саодатли ҳаёт ҳақидаги орзулари оғушида ётар экан, ҳам Назарнинг севгиси бошини айлантирган, ҳам жидду жаҳдидан ҳайиққан бўлса бордир. Нимасини айтасиз, лекин ишни қизнинг ота-онаси бузибди. “Ўлсин, шу болани кўрсам доим қўрқаман, қизим ҳам бир умр қўрқиб яшасинми? Қачон қарама, соч-тирноғи ўсиб, ўзи пахмоқ бўлиб юради” деганидан кейин қиз бўйсунибди. “Ота-онам нима деса шу” деб тураверибди. Назар буни эшитгач, анча ўйланиб ўтирди. Кейин тирноқларини олиб, сал ўзига қараб юрса-да, қиз томон барибирам фикридан қайтмади.

Одамлар ишларини қўйиб Назарнинг қилмишларини томоша қилар бўлдилар. Қачонки унинг ҳайқириғи эшитилса, бир нимани бошлаган бўлиб чиқар эди. Уммугулсумнинг оиласи ўзига тўқроқ бўлгани учун Назарнинг оиласини менсимабди, “Қизимни тагли-тугли, ўқиган болага бераман” дебди.

Шунда Назар Муродни чақирибди.
– Вей, ўқишга қандай кирса бўлади?
– Қайси бирига?
– Билмадим, – дебди. – Қайси бирига бўлса ҳам.
Мурод кириш тартибини тушунтирибди.
– Сен менга ўша китобларни топиб бер, – дебди Назар. Мурод топиб берибди.

Кириш синовларигача анча-мунча вақт бор эди. Шу кунларда уни фақат китоб ўқиб ўтирган ҳолида кўрдик. Ҳеч ким билан гаплашмади, ўқийверди. Синов куни кетди институтига, суюниб қайтиб ҳам келди, аввалги шўхликлари, шиддати янгитдан барқ ургандек эди. То жавоблар чиққунига қадар шодон юрди. Жавоблар чиққач эса хомуш бўлиб қолди: киролмабди.

Бизлар ҳам ўз ҳаётимизда давом этардик. Кимлардир ўқишга кирди, кимлардир киролмай, қайлардандир иш топишди.

Назар эса… назардан қола бошлади.

Ишлагиси келмас, ҳафсаласи пир эди. Ҳеч қаерга сиғмасди, кечалари дайдиб юраверарди. Орадан анча-мунча вақт ўтгани учун кишилар кўникиб ҳам қолишди. Кучук ҳурса, бир нима тарақласа “Ҳа, Назардир-да” дейдиган бўлишди. Аввал хотинлар унинг устидан кулгани ботинмас эдилар, Назар сезиб қолса бўралаб сўкар ёки кесак ғириллатарди, энди эса индамас, парво қилмас бўлди.

– Йигит уйланса эси киради, дейишарди. Қаранг-а, қанақа безори бола эди, кўнгил қўйдию босилди-қолди, – дейишарди кишилар.

Уйидагилар унга уни-буни рўпара қилиб кўришди, қани кўнса? Ё уйга кириб бағрини ерга бериб ётволади, ё қайгадир кетади. Тўқайлару далалар орасида юриб-юриб қайтиб келади.

Ўз кўнгил қўйган қизларимиз билан гоҳ-гоҳ бекитиқча гаплашиб турганимизда, шу ҳолимизга шукр қиладиган, Назар гўё биздан кўра бахтсизроғу ўзимизни бахтлироқ ҳис қила бошлаган эдик. Назар эса тобора кучлироқ ёнарди севги оловида. Мисоли парвона эди, ўзини тинмай ўтга урарди. Қизнинг кўчаларини айланиб юраверарди. Жонига тегса, шартта тўқайга кетворарди. Нимагадир одамлар йўқ жойларга кетарди.

У ёқларда нима қиларди? Болалар бир-икки марта узоқдан кўришибди: ҳеч нима қилмасдан тентираб юраверар экан. Кимдир бўғилиб-бўғилиб йиғлаганини ҳам кўрганини айтса-да, биров ишонмади. Назар-а? Ҳар не бўлса бўлар, аммо Назар йиғлармиди?

Кейин яна бир гап эшитдик. Назар қизнинг отаси билан гаплашибди!

Бировнинг қизини яхши кўриб қолган йигитнинг қиз отаси билан гаплашиши ақлга сиғадими? Лекин, у – Назар-да!

Самад новча ишидан қайтаётган экан, бир маҳал олдидан чиқибди.

Сочлари ўсиб кетган, кўзларида жунун ёлқинланиб турганмиш.

Самад новча ҳамма гапни сезибди, ўзича кўрмаганга олиб ўтиб кетмоқчи экан, Назар тўхтатибди.
– Ҳой Самад ака, – депти. – Қизингизни яхши кўриб қолганман. Усиз яшагим келмай қолди. Айтган хизматингизни қиламан, Уммугулсумни менга берсангиз бас.

Ота уни бошини эгиб туришини кўриб, баланддан келиб койибди:
– Қанақа одобсиз боласан? Юриш-туришингни қара, турқингни қара. Олдимга чиқиб безрайиб айтган гапингни қара, ким тарбия берган сенга ўзи?

Шунда Назар дебди:
– Менга ўдағайлама. Ота бўлсанг ўзингга. Ҳурматингни қилиб, эл қатори қизингни сўрадим, нимангга дўқ урасан? Ҳозир жағингни иккига айириб қўяман!

Хулласки, яна бўлмапти.

Руҳи кўз ўнгимизда сўниб бормоқда эди. Кўрсангиз, аввалги Назардан асар ҳам қолмаган, юриш-туришидаги шиддати йўқолган, ҳардамхаёл, бир ўзига келиб атрофга алангласа, бир хаёллари ичига ғарқ бўлиб кетадиган йигитга айланиб бормоқда эди. Насиҳатлар, ўгитлар, мисоллар кор қилмас бўлди.

Ниҳоят, бир маҳаллар калтакдан чўчиб қайтиб кетган акалар яна бир бора журъат қилиб, олдидан чиқиб роса савалашибди.

Назар бу сафар индамабди. Гап ҳам қайтармабди. Жим тураверибди. Калтак зарбидан ерга йиқилганида ғужанак бўлиб олибди. Акалар ўзларича бир ишни қойиллатган каби, ётган жойида ҳам бир-икки тепишибди, кейин “Яна у-бу десанг, ўласан” деб пўписа қилиб жўнашибди.

У томон аҳвол шундай давом этаверса, яхшилик билан тугамаслигини билиб, шошилинчда қизларини узатиш пайига тушишди. Аслида ҳар доим рўй берадиган воқеа эмасми бу? Қиз узатилиб, Назар ҳам уйланақолса – олам гулистон, шу билан ҳаммаси ўз ўрнига тушади. Аммо, қанийди Назарни кўндириб бўлса? Бу совчилар ҳам аввалгилари каби Назардан ҳайиқишибди, анави телба яна бир балони бошлаб юрмасмикин, деб ташвиш билдиришибди. Ниҳоят, ишни ими-жимида битиришга келишиб олишибди.

Қиз эса “Отам нима деса шу” деб турганмиш. Назардан гапиришса, индамасмишу аммо кўзидан ёши дув-дув оқиб кетаверармиш.
“Қиз бола йиғлайди-да, – дейишибди амма-холалари. – Бу умр савдоси, эрга тегаётганида йиғламаган қиз бор эканми?”

Бир куни ўша амма-холалари билан бозордан қайтиб келишаётса, Назар олдиларидан чиқибди.

– Ҳой, жон болам, қўйинг, кетинг энди, – дебди хотинларнинг ёши каттароғи. – Нима қиласиз бечорани қийнаб? Оғзидан қора қонини келтирдингиз-ку қиз шўрликни?

Шунда Назар шунақанги гапларни гапирибдики, ҳамма ҳайрон қолибди.

– Ахир, мен сен билан битта бўлиб қолганман-ку, қандай қилиб кетай, – дермиш.

– Ахир, кўзим сендан бошқани кўрмайди-ку? Шафақни рангига қарасам ҳам сени кўраман. Ойга қарасам ҳам, қуёшга қарасам ҳам сени кўраман.

Қайга боқсам, сен борсан.

Сенсиз мен қуп-қуруқ жасад бўлиб қоламан-ку, ахир, ичим сен билан лиммо-лим тўлган-ку?

Юришингни, кулишингни, қовоқ уйишингни ҳеч кимга ўхшатолмайман-ку? Кўча-кўйда зор бўлиб қоламан-ку сенга?

Билсанг, ҳатто итинг бўлиб қолишни орзу қиламан-ку, ўша ит ҳам мендан кўра тузукроқ, тепсанг ҳам, урсанг ҳам мендан бахтлироқ дея?

Сен… нима қилиб қўйдинг… мени? – дермиш.

– Эҳ-ҳе, қаранглар, – дейишарди кишилар. – Муҳаббат ҳам одамни шунчалар хор қиладими?

– Ҳой, эркаксан-ку? – дейишибди унга. – Ўзини қўлга ол, номусинг йўқми?

– Номус нима ўзи? – дебди.

– Ҳой бадбахтлар, тушуняпсизларми, усиз яшай олмайман ахир!

Шундай деб йиғлаб юборибди Назар.

– Ҳе ўл, – дейишибди кишилар, ботирланиб. – Кўзингни ёшини оқизишга уялмаганингни қара.

– Жон оғалар, бир нима қилинглар, – дермиш Назар. – Худонинг тақдири шу экан, қандай қилиб бузишга ақлим етмаяпти. Сизлар ёрдам беринглар, ахир?

– Сенга қандай ёрдам берардик, ўзи истамай турган бўлса?

– Нима қилсам рози бўларкин? – дея тирноқларини тишлаб-тишлаб гапирармиш Назар. – Нима қилсам, менга у совуқ, ёқтирмас нигоҳи билан қарамас экан? Нима қилсам бир дам тўхтаб, гапимга қулоқ солар экан?

– Ҳеч нима қилолмайсан, – дейишибди одамлар. – Ҳа, тўғри айтдинг. У тақдирни Худо яратди, бузолармидинг?

* * *
Ниҳоят, хавотирлару ташвишлар аро тўй ҳам бўлиб ўтди.

Одамлар Назар жунбушга келиб тўйни бузади деб ўйлашган, паҳлавон акалару жўралар қўр тўкиб, тўйхона атрофини айланиб кезишган эди.
Йўқ, Назар келмади. Ўша куниям, эртасигаям, индинигаям уни биров кўрмади.

Ҳофиз “Тўйлар муборак”ни айтганида, давра шоён қизиди.

Тўйлар муборак,
эй ёри жоним,
Тўёна бўлсин-а
тан бирла жоним…

Тавба, битта жону бир таним борийди, шуни энди сен олақол, деганими бу? Бу дунёда кезиб юришимнинг ҳеч маъниси қолмади, ҳар иккиси ҳам тўйингга тўёна бўлақолсин, деганими бу?

Кишилар шундагина неча йиллардан бери эшитиб юрганлари шу қўшиқнинг аслида жуда дардли эканига эътибор беришди:

Ойдек юзингни
кўргони келдим,
Ҳасрат ўтида-ё
куйгони келдим…

Ҳам ҳасратли, ҳам шодон, ўзи йўқ ошиқ тилидан айтилаётгандай бу қўшиқ шу тарзда тўйхона узра мавжланиб қанот қоқаверди, Ҳамма ўйнаб-кулгани келган, вақтичоғлик қилишни истарди, Назар бировнинг эсига ё келди, ё келмади. “Борган жойингга тошдай тушгин. Тошдай тушгину тошдай қолгин” деган тилаклар айтилди.

Қишлоқнинг юқори қисмида теварагида жингулу чакалаклар ўсган Тошкелинчак деган қаровсиз жой бор эди. У асли тош эмас, суйганига етолмасдан, одамлардан қочиб бориб тошга айланиб қолган бир келинчак дер эдилар. Назар ўша жойда тунни ўтказибди.

Қўшиқчига ҳам бир нима бўлганми? Назар Тошкелинчакда бағрини ерга бериб ётаверди-ю, бу ёқда барча алёрлар Назар тилидан айтилаверди:

Бу мусофир даштида ҳар дам тутошиб ёнаман,
Ҳар қаён борсам бу кун, йўлдан адошиб бораман.

На отам бор, на онам, ҳеч кишим йўқдир манинг,
Ҳар таги деворларда зору саргардонаман.

Не гуноҳ қилдим, Худо, дунёда мен бўлдим ғариб,
Ҳар қаерда бекасу бечорага ҳамхонаман.

Доғлаб қўйди юракни бу фалакнинг гардиши,
Қисматим шундоқ экан, мен жумладин бегонаман.

Тошкелинчакнинг Уммугулсумга нима дахли бор? Ота-она иродасига бўйсуниб, бошқа бир хонадонга палахмон тошидай отилиб кетаётган бўлса? Шу куни Назарнинг илинж гавҳари ҳам тошга урилгандай чил-чил синди, шодон давра унинг ҳолидан кейинроқ хабар топди.

Ҳаҳ қизгина-я, ота-онангни гапларига қарамасдан, шу Назарга тегиб қўяқолсанг, осмон узилиб, ерга тушармиди? Сени еру кўкка ишонмай, умрини охиригача авайлаб ўтмасмиди, тош келса кемириб, сув келса симирмасмиди?

Тўйдан анча вақт ўтгач, уни яна Уммугулсумларнинг уйи кўчасида кўришибди. Яқинлашиб бораверса, қиз хонадонининг сариқ кучуги югуриб чиқиб, оёқларига суйканибди, бошини ишқаб ангиллабди, шу-шу, ёнидан сира кетмас, изидан қолмас бўлибди. Қайга борса лўкиллаб борармиш, ўтирса ўтирармиш, юрса юрармиш.

Назар кўчанинг катта йўлга туташадиган ерида соатлаб тураверибди, Уммугулсум боласини етаклаб келишини пойлабди.
Уммугулсум келсаям, унга қарамай ўтибди. Назар ҳам қарамабди, аммо юзи тўсатдан яшнаб, худди сув остида узоқ қолиб ҳавога чиққандай ютоқиб нафас олармиш.

Ўшанда жунуни қайтибди, росмана одам бўлиб қолибди. Кейин Уммугулсум ўтган йўлларга интизор-интизор термилиб, қумоқ йўлда қолган иккита изга тегиб кетмаслик учун эҳтиёт бўлиб, ёнида бир-бир одимлабди: бири бежирим, иккинчиси – миттигина изча.

Ҳа, бўлар иш бўлиб, бўёғи сингди, энди орадан қанчадир вақт ўтгач, ҳар нарса ўз маромига тушади, деб ўйлаган эдик. Ахир, “Ўламан, саттор” деб дунёни бузишга чоғланган не-не кишиларни измига солмаган у? Уммугулсум ўз рўзғорида бола-чақали бўлиб яшаб кетади, Назар ҳам юриб-юриб, ахийри бир кун уйланадию ҳаёт ўз ўзанига тушади, деган эдик.

Воқеа шу билан тугаса майлийди. Аммо ҳаёт турли тасодифу балоларни киши бошига кутилмаганда солар экан. Ҳар ким ўз иши билан овора бўлиб юргани маҳал, бир куни Уммугулсум иккинчи боласини туғолмай оламдан ўтибди, деган хабар келди.

Фалакнинг ёзуғини кўринг! Куёв тараф “Келин эмас, қиз бўлиб тушган эди, келинлик уйидан чиқарамиз” деса, ота тараф “Туғилиб-ўсган уйи ватани бўлади, ўз уйидан чиқарайлик” деб тортишиб қолишди. Ниҳоят, ўз уйидан чиқаришга рози бўлишди.

Келган ҳам, кетган ҳам ачинар эди Уммугулсумга. Шўрлик, ҳаётга келиб нима кўрди? Гулдай очилган эди, гулдайлигича кетди-я!

Таъзия-маросимларга Назар ҳам келди. Одамлар тўпланмасидан дарвозахона ёнига туриб олар, издиҳом узилгунча қимирламас эди. Фотиҳа ўқилса дуога қўл очмас, бировлар билан гаплашмас, жим турарди, холос.

Таъзияга биз ҳам бордик, унга бир нима дейишга сўз тополмай, кўришиб, ўтиб кетавердик.

Энди Назарни кўрган одам Назар демасди. Ҳақиқатан ҳам, бу тана ичидаги Назар қайгадир кетиб қолгандай, кўриниши Назару ичи бўм-бўшдай эди. Кўзлари ҳам бўм-бўш, теварагига қайрилиб қарамасди, ўз дунёсига ғарқ бўлиб, боши оққан томонга кетаверарди.

Теварагида жингулу чакалаклар ўсган ўша Тошкелинчакка бориб, тошга ўтириб оларди.

Телбага ўхшардию аммо телба деб бўлмасди. Эс-ҳуши жойида, аммо у малакнинг сеҳри ақлини чулғаган эди-да.

Не қисматки, малак энди йўқ эди!

Ҳа, энди унга ҳеч ким тегмай қўйди. Биров сўз ҳам қотмади. Ўз ихтиёрича, нима қилгиси келса шуни қилиб юраверди. Парвардигори Олам шу бандасининг жонини олмади, у яна анча яшади. Аммо буни яшаш деб бўлармиди? Руҳи ҳақиқатан ҳам Уммугулсум билан бирга кўмилгандай эди.

Умр сувдай оқаверди. Тенгқурларнинг кўпи бола-чақали бўлиб, кап-катта кишиларга айланишди. Уммугулсум дунёдан ўтгач, Назарнинг ҳам қадру қиймати қолмади, кишилардан узоқлашиб, биз билган сиймоси хиралашиб, тобора афсонага кўмилиб бораверди.

Маросимларга, гап-гаштакларга келиб қоларди. Маросимда кексалар хуш кўрадиган сўзлар айтилса, жон қулоғи билан тингларди:

У нимадир, ҳаволарда дўланган?
У нимадир, ер юзини сув олган?
У нимадир, сув ичида жони бор?
У нимадир, пўсти йўғу дони бор?

– У менман, ҳой одамлар, – дер эди Назар. – Менман-ку ахир?

Ривоят эса давом этаверарди:

У нимадир, яшил-қизил ўсадир?
У нимадир, оёғи йўқ кезадир?
У нимадир, етти дарё сузадир?
У нимадир, ёқаси бор, ёни йўқ?
У нимадир, қаноти бор, қони йўқ?
У нимадир, одам ютар, жони йўқ?
У нимадир, емадилар, тўйдилар?
У нимадир, қиёматга қўйдилар?

Мана шу ерга келганида Назар ҳўнграб-ҳўнграб йиғлар эди.

* * *

Паҳлавон Назар ҳикояси мана шу.

У маҳалдан бери кўп сувлар оққан, кўп нарсалар унут бўлган. Аммо Назар ўтирган тош ҳалиям бор, оёқларининг изи шундоққина турибди.

Айтадиларки, Назар мана шу ерда, Тошкелинчак қабри ёнида жонини ҳаққа топширган экан.

Уммугулсум ўтганидан кейин Назар келиб ўтирган жойлар ҳозир зиёратгоҳ. Одамлар келиб у ердаги бодомга латталар бойлашади, дуолар қилишади.

Ҳикоя шу билан тугаса-ку майлийди, аммо ҳали яна бир гап бор.

Назарни дала-даштда, нима учундир ўз хонадонини тарк этиб, ортидан сира қолмас бўлган ўша Уммугулсумларнинг сариқ итини эргаштириб юрганини кўришган эмиш. Жониворларнинг киши ақли етмас ғалати қилиқлари бўлади, кучукнинг бу тутуми сабабини биров билмас эди. Ҳар замонда Уммугулсумнинг қабри тепасига келганини, бошида кунлаб ўтирганини айтишади. Уни Уммугулсумнинг эри ҳам, қариндошлари ҳам ҳайдашмабди, зора шунинг дуоси тегсаю марҳумага савоб етса, деб индамай қўйиб беришибди.

Индамай қўйиб беришибди деймиз-у… Аслида бу кишилар учун шуям катта нарса. Ҳаётда эканида қўйиб беришмади-ку? Шунга қарамасдан, Уммугулсум ўтганидан кейин ҳам Назарга гўё катта яхшилик қилишаётгандай мамнун кўкрак керишганига нима дейсиз?

Назар ҳақидаги гап-сўзлар эл орасида ҳалиям бор.

Ҳа, бу – мана шундай қайғули, ҳасратли ишқ достонидир. Аслида қайси бир ишқ достони қайғули ва ҳасратли бўлмаган? Қайси ишқ шодликлару қувончларни етаклаб келибдики, бу етаклаб келсин? Қачонки ишқ оташи туташса, одам сўзона бўлади. Жигари лахта-лахта қон бўлади. Индамаса, ичи лов-лов ёнади. Айтай деса, тили куяди, айтмай деса, дили…

Ишқсизлар эса тўй-тўйчиқларда, тўсатдан Назарнинг ҳасратларини ифодалай бошлаган ўша ажойиб қўшиқ остида, дастурхондаги нарсалардан бемалол еб-ичиб, маза қилиб яйрашади.

Битта Назар йўқ.

Битта Уммугулсум йўқ.

* * *

Тошкелинчак, қалби тош келинчак ҳикояси – мана шу.

Қишлоқдан чиқаверишда, бепоён далалар орасида у зиёратгоҳ ҳалиям бор. Бир қисми ҳозир чойхонага айланган, баъзи кишилар ўша жойга келиб, базму жамшид қилиб ўтиришади.

Зиёратгоҳ ёнидан катта йўл ўтган, бир ёғи Ўшдан Эргаштомга, бу ёғи Қамчиқ довони оралаб Тошкентдан Қозоғистоннинг бепоён чўлларига қараб кетади. Турли-туман узун-қисқа аробалар қатнови бир зум бўлсин тинмайди.

Эй яхшилар! Мабодо ўша ёққа йўлингиз тушиб қолса, Тошкелинчак олдида озгина тин олинг. Булоғидан бир ютум сув ичиб, Назару Уммугулсум ҳақига дуо қилиб ўтинг.

Шояд, савоби тегса ажабмас.

2015