– Мен чордоқдаман, азизим! – дея бақирди пастга қараб: – Эски китоблар ҳозир анча қимматлашиб қолган. Шунга бир қараётгандим… “Охирги сўзларимни эшитдимикин?” – У ер қоронғи, шошма, сенга фонар бераман. – Яхши. Сокин бир кун. “Кимдир бутун умримни иззат-эътибор қидириш давоми…

Азиз отажоним! Эҳтимол эсламассиз, аммо бугун бу дунёни тарк этганингизга роппа-роса икки йил бўлди. Минг афсуски, бу вақт мобайнида мен зарра қадар ўзгармадим. На яхши одам бўлдим, на ақлим кириб қолди. Ўтган вақтдан фойдаланишни ҳам эплай олмадим. Ҳолбуки, авваллари менинг давоми…