– Кеча туғилган кунингиз зиёфатига қарашиш билан бутун куним ўтди, – ахборот берди Исмат бош­ли­ғига. – Сизларни жўнатганимиздан сўнг девлар кетиб, сулаймонлар қутулгандек бўлдик.
– Биламан, жуда яхши биламан, – Исматнинг сў­зини бўлди бошлиқ, – яйраб ўтириб, роса ичгансизлар. Лекин, сен Исматбой, бу гапларни қўятур. Зиёфат ўз йўлида. Ёрдамчи хўжаликдаги чорванинг ойлик ҳи­со­боти ҳақида гапир. Тахладингми? Натижаларидан ахборот бер.
Ҳисобчи Исматбой бундай сўровларнинг устаси бўлиб кетганидан гап нима ҳақда кетаётганини дарров англади. Бошлиқдан эгилиб кечирим сўради-да, гапини давом эттирди.
– Бешта қўчқорни ажратиб олиб, боқаёт­га­ни­миз­дан хабарингиз бор. Шу қўчқорлардан биттаси етилиб қолди. Етмиш килолар гўшти бор. Бу юк билан қўйларга насллик қилолмайди. Кеча шуни сўйдириб, зиёфатингизга ўн килосини ажратиб, қол­ганини буздирмай уйингизга элтиб бердим.
Бошлиқ кўрсаткич бармоғини лабига тикка босди.
– Секинроқ, томда ҳам қулоқ бор, дейдилар. Чечанг хурсанд бўлгандир?
– Уйга бутун бир қўчқор гўшти келгандан сўнг хурсанд бўладилар-да. Болаларингизнинг қувонганини айт­майсизми…
– Секинроқ гапир-е! Паст овозда имо-ишора билан тушунтир. Кейин-чи? Ўтиришларинг хушвақтлик билан тугадими?
– Яширмайман, кўп ичдик. Ўғлингиз косагул эди­лар-да, қўлларини қайтаролмадик. Ҳалиги, меҳмон­лар­дан бири олифталик қилиб “ичмайман!” деб тихирлик қилди. Лекин, ёмон иш бўлди-да.
– Биламан, – деди бошлиқ бепарволик билан, – нима иш қилганликларингни жуда яхши биламан. Бир-бирларинг билан гап талашиб ҳам олгансизлар. Балким муштлашгандирсизлар?
– Ҳа-да! Билгандай гапирасиз-е, бошлиқ. Худди шундай бўлди, – айтмоқчи бўлган гапига имконият бўлганидан қувониб гапирди Исмат. – Ўғлингизга жуда ҳавасим келади-да. Ўзлари тенгилар бир урса, икки карра қайтим берадилар. Зарб билан уришга уста.
– Биламан, – деди бошлиқ гердайиб. – Бокс тў­га­рагига қатнашиб, аниқ мўлжалга уришни ўрганган-да. Жароҳат олганлар ҳам бўлгандир?
– Ҳа! Йўғ-е, – қурмалиб қолди Исмат. – Бу галги жароҳат… Нима десам экан…
– Мен биламан-да, – деди бошлиқ билағонлик қилиб, – бир мушт билан эсдан кеткизгандир. Балким сени. Меҳмонлар хафа қилмадими?
– Сиз айтгандан ҳам ёмон бўлди, – деб чайналарди Исмат. – Икки курак тишлари синиб тушди. Оғиз­ларидан қон келиб, эсидан кетдилар. Узоқ вақт ўзларига келмадилар. Бошларида турдик.
– Ана, – деди бошлиқ завқланиб, – биламан-да мен. Ким экан у сен “сиз”лаб гапираётган шўринг қур­гур? Муовиннинг ўша латта ўғли эмасми? Бечорага раҳмим келади. Яна икки-уч кун гинахонлик экан-да?!
– Эсанкиратган зарб кайфга қоришма бўлиб, икки соатлардан сўнг кўзларини очиб, сув сўрадилар. Сизни безовта қилмадик.
Бошлиқ гавдасини столга ташлаб, кўзойнагини қў­лига оларкан, Исматга шубҳали қаради.
– Биламан, яхши биламан… Ким ҳақида гапираяпсан? Билсам бўладими?
– Ўғлингизни Фозилжон акамнинг ўғли Ғани бир уришда ағдариб ташлади. Кесилган дарахтдай қула­дилар. Эзилиб кетдим. Кечирасиз, айтиб қўйганим учун.
– Ўғлим?!
Бошлиқ ўрнидан сапчиб турди. Лекин, шу заҳотиёқ шалпайиб ўрнига ўтириб қолди. Ҳушидан кетиб, энди ўзига келаётган одам қиёфасида эгилиб турганича, ғудранди.
– Э-э… Фозилжон акамнинг шундай чапдаст ўғил­лари бор эканми? Ўғил бўлгандан сўнг шундай бўлсин-да. Майли урсин, хижолат бўлма! Бизнинг ўғил уришни ўргансин-да. Ким билан муомала қилишни тушуниб олади.
– Хўп десангиз, ўша зўравон гапини бир уришда… – керилди Исмат бошлиғининг аҳволига ачиниб.
– Биламан, – бошлиқ еб қўйгудек Исматга тикилди, – жуда яхши биламан. Сени ҳам бир калла қилиб оғзи-бурнингни қонга бўяшини биламан. Чиқ, кўзимдан йўқол!
Исмат бошлиғидан кечирим сўраб, эгилиб-букилганича хонадан чиқди. Чуқур нафас олиб, ўзича ғўл­диради:
– Бошлиқнинг шундай дейишини мен ҳам яхши биламан. Ахир, зўравон Ғани бошлиқнинг бошлиғининг ўғли-да. Буни эса ҳамма яхши билади.

“Ёшлик” журнали, 2014 йил, 9-сон