Габриэл Окара – нигериялик шоир. 1921 йили туғилган.

ҚАЧОНЛАРДИР, ЎҒЛИМ

Қачонлардир, ўғлим,
улар кулишарди юрак-юракдан,
кулишарди чақнаб кўзлари.
Энди кулишар улар
фақат тишлари билан,
музли совуқ кўзлари эса
тимирскилар менинг соямни.
Шундай пайтлар бўлгандики, ўғлим,
улар қўлимни сиқишарди дилдан,
энди ўтди у пайтлар.
Энди ўнг қўлларин берганда менга,
чап қўллари изғир
бўш чўнтагимда.
«Уйингга киргандек киравер бизга»,—
деярлар улар.
Фақат агар кирсанг уларникига,
уйингдек ҳис қилсанг бир-икки марта,
учинчи келишинг ноқулай бўлар:
«улар йўқ эди», дер хизматчи хотин.
Ўғлим, кўп нарсага ўрганиб кетдим,
кийимдай ўзгартиб тураман юзни —
уйда бошқачаман, ишда бошқача,
меҳмонда, улфатда, йўлда бошқача,
сувратий табассум ҳар бирига мос.
Мен ҳам билиб олдим, гапнинг очиғи,
фақат тишлар билан кулмоқ илмини,
бефарқ кўринмоқни ўнг қўл узатиб,
«йўқол!»нинг ўрнига «хайр» демоқни,
ёлғондан «хурсандман сиздан!» демоқни,
ўта зерикарли нарса ҳақида
«воҳ, қандай ажойиб!» демоқни.
Бироқ ишон, ўғлим,
мен ҳам сендай бўлмоқ истайман:
бундай бемаънилик ёдмас ўзимга,
кулишни ўрганмоқ истайман яна,
чунки мен ойнада кўриб тураман:
юзим ифодаси илондай совуқ.
Кўрсат, ўғлим, менга
қандай кулмокни,
кўрсат, қандай кулганимни качонлардир,
қачонлардир, болалигимда.

Миразиз Аъзам таржимаси