Владимир Иванович Даль [адабий тахаллуси — Казак Луганский; 1801.10 (22).11, Луганск ш.— 1872.22.9(4.10), Москва] — рус олими, ёзувчиси ва луғатшуноси. Петербург Фанлар Академияси мухбир аъзоси (1838), фахрий академиги (1863). Дерпт (ҳозирги Тарту) университети тиббиёт факультетини тугатган (1829).
Асосий асари — «Жонли великорус тилининг изоҳли луғати» (1—4 жилдлар; 1863—66) 200 мингга яқин сўзни ўз ичига олган. Даль биринчи бўлиб рус тили шеваларини таснифлади («Рус тили лаҳжалари ҳақида», 1852). «Рус халқи мақоллари»ни тўплаб нашр этди (1861—62). Унда 30 мингдан ортиқ мақол, матал ва қочирим гаплар жамланган. Булардан ташқари, Даль қисса, ҳикоя, очерк ва эртаклар муаллифи.
Қиш тунларининг бирида йўл бўйлаб кетаётган тулкининг қорни оч эди. Булутлар осмонда осилиб турар, далага қор учқунлари сочилиб – сочилиб тушар, қор майдалаб ёғарди.«Ҳечқурса, бир тишлам егулик бўлсайди», — дебди тулки. У йўл юрибди, йўл юрса ҳам мўл юрибди; йўлда давоми…