— Матназар оға, суҳбатимиз аввалида Огаҳий бобомизнинг тахаллуси ҳақида фикрлашсак. Улуғ бобомиз танлаган тахаллус замирида «огоҳлик» мазмуни ётгани сир эмас. Шоир бизни нимадан огоҳ этаётир?..
— Ҳазрат Огаҳийнинг улкан меросига сарҳад бўладиган машҳур эътирофи бор:

Огаҳий, ким топғай эрди сози назмингдин наво,
Баҳра гар йўқдир Навоийнинг навосидин санго.

Огаҳий ҳазратлари ҳатто тахаллус танлаганида ҳам мана шу ҳикматга содиқ қолган, яъни ўз тахаллусини Навоий бобомиз ижодий меросидан келиб чиқиб танлаган. Алишер Навоийнинг «Хамса»сида шундай мисралар мавжуд:

Эрурсан шоҳ, агар огоҳсен сен,
Агар огоҳсен сен, шоҳсен сен.

Тож-тахт эгаси бўлиб, ўз ғофилликлари оқибатида бировнинг қўлида ўйинчоқ бўлганлар қадимда кўп ўтган. Демак, Огаҳий бобомизнинг тахаллуслари ҳам ғазалларига узукка кўздек ярашиб турган — салтанат соҳибларини огоҳликка даъват қилиб турган, сергакликка чорлаган. Огоҳлик тушунчасининг қамрови кенгдир. Кўряпсизми, Огаҳий бобомиз ўзининг тахаллуси биланоқ қай даражада маърифатпарварлик қилаётганлигини, ўз шеърхонларини, улар шоҳми, гадоми, бундан қатъи назар, камолотга ундаётганлигини англаш лозим. Шунинг учун ҳам замондошлари Огаҳийни «огоҳларнинг огоҳи», деб алқаганлар.

— Огаҳий шеъриятини, у зотнинг туркийда битган ғазалларини мутоала қилаётиб, Сиз бу мумтоз шеъриятда Огаҳийнинг ўтмишдошлари бўлмиш улуғ туркийгўй шоирларнинг қай бир анъаналарини кузатдингиз?
— Бу савол даста-даста рисолаларга мавзу бўларликдир. Шоирнинг ўз эътирофини тасдиқлаш учун шуни айтишим мумкинки, Огаҳий назмий ижодининг бир байти ҳам, Навоий ибораси билан айтганда, Алишер Навоий байтидан холи эмасдир. Навоий ҳазратларининг мисралари эсингиздами: «Навоий байтига боқсанг, эмасдир аларнинг байтидан бир байти холи». Келинг, мисолларга мурожаат қиламиз.

Навоий:
Гар эрмас неси қотиъ қатл учун ҳар кўз билан қошинг,
Нечун, бас, зоҳир этмиш ҳар бири сод устида бир нун?

Огаҳий:
Мушкин қошининг ҳайъати ул чашми жаллод устина,
Қатлим учун нас келтирур нун элтибон сод устина.

Огаҳий ҳазратлари анъаналарга содиқ қолган ҳолда, Навоий бобомиздан тафовутли фикрлайди. Биринчи байтда Алишер Навоий лирик қаҳрамон тарафидан маъшуқага шарт қўяди. Яъни маъшуқа «Зулфу рухсор ила» ошиқни «комига» етказиши керак, шундан кейингина у дуойи хайрини маъшуқасига раво кўради.
Тўғри, ҳазрат Навоий бу ишни бадиий ижод мақсадларидан келиб чиқиб амалга оширади. Зулфу юзни Лайлатул-қадр оқшомига, Наврўзга қиёслаш учун ана шу шартни ғазалга аралаштиради. Огаҳийда эса бу шарт йўқ, яъни ошиқнинг тилаги мутлақо холис. Иккинчи байтда эса, Огаҳий ҳазратлари шеърга «чашми жаллод» образини қўшади. «Устина» радифи ҳам Алишер Навоий меросида мавжуддир. Жаллод билан «Сод»ларнинг қофия қилиб танланиши Огаҳийнинг тақлидчи эмаслигини, балки Алишер Навоий таъсирида оригинал ғазал яратганлигини кўрсатади. Ҳар иккала ғазалда Огаҳийнинг Навоий байтларидан мутлақо фарқли бир тарзда фикр ривожига эришганлиги фикримизни яна ҳам тасдиқлайди… Огаҳийнинг ўзигача бўлган туркий шеъриятдан, айниқса, Навоий шеъриятидан баҳраварлиги хусусида шу ва шунга ўхшаган мисолларни кўплаб келтириш мумкин. Бу, такрор айтаман, алоҳида бир илмий мавзу. Бундай мисоллар Огаҳийни камситиб қўймайди. Чунки, таъкидлаб ўтганимиздек, ўз навбатида Навоий ҳазратлари ҳам, шунингдек, ҳар бир шоир ҳам ўз салафларидан ана шу тарзда неъматланганлар ва неъматланадилар.

— Огаҳий ҳақида гап етса, у ҳазрати олийга Навоийдан кейинги улуғ туркийгўй шоир рутбасини беришади. Бундай таққослаш икки улуғ уммонни бўй-басти билан қиёслашга ўхшайди. Сизнинг бу борада қарашингиз қандай?
— Уммонларни қиёслашингиз менга кўпроқ маъқул бўлди. Уммонларнинг каттаси, уммонларнинг нисбатан кичикроғи бўлади, бироқ барибир улар уммон. Мен бир мухлис сифатида Алишер Навоийдек беҳудуд уммон шовуллаб турган заминда Огаҳий уммонининг тўлқин товушлари ҳам қулоққа баралла эшитилаётганидан, кўзга яққол ташланаётганидан мамнунман.

— Матназар оға, кўпчилик Огаҳий бобомизнинг шеърияти, асосан, туркийда битган асарларидан хабардор. Маълумки, у киши форсийда ҳам бир-биридан гўзал асарлар яратганлар. Бу назмий бойлик кўлами ҳақида сўрамоқчи эдим.
— Форсий шеърият азалдан аҳли башарни ўзининг, сиз айтмоқчи, «кўлами» билан ҳайратга солиб келади. Бу шеъриятнинг бадиий-маънавий кўлами кенг. Айни пайтда, минтақавий кўламлар ҳам мавжуд бўлганки, Хоразм диёридаги форсийнавислик ҳам ана шундай, мазкур ўлкага мосдир. Ушбу ҳудудий кўлам фақат жўғрофий бўлиб қолмасдан, даврлар жиҳатидан ҳам «янги ва янги, хилма-хил». Дейлик, ҳатто Жалолиддин Мангуберди ҳам, ўзи туркий халқнинг вакили бўлишига қарамасдан, форсийда рубоийлар битганлиги маълум. Шайх Нажмиддин Кубро, Паҳлавон Маҳмуд … ва ниҳоят Шермуҳаммад Мунис, Муҳаммад Ризо Огаҳий, Комил Хоразмий, Рожий, Аҳмад Табибий сингари улуғларимизнинг қай даражада ватанпарвар, тўғрироғи, миллатпарвар бўлганликларини яна бир синоат орқали таъкидллаб ўтай. Бу ижодкорлар мансуб бўлган табақа форсийдан таржималарга муҳтож эмас эди. Улар у ёки бу даражада форс тилини билар, форсий асарларни аслиятда ўқир, шунинг учун таржималарга деярли муҳтож эмас эдилар. Демак, форсийдан туркийга бўлган бадиий таржималарга, оддий халқ, туркийзабон миллатимизгина муҳтож эди. Бу азизларнинг саъй-ҳаракатлари ўз халқининг форсий адабиётдан баҳраманд бўлишларига қаратилган эди. Демак, марказида Огаҳий ҳазратлари турган азизлар анжуманининг ўз халқига меҳр изҳори мана шу таржималар эди. Ана, энди шу жиҳатдан келиб чиқиб, форсий адабиётнинг мана шу азизлар назаридаги аҳамиятини аниқлашга етиб келдик. Бу адабиёт, бу шеърият, улар назарида, уларнинг ўзлари томонидан таржима қилиниб, ўз халқига арғумон қилишга арзийдиган даражада буюк эди.

— Икки тилда — зуллисонайн шоир бўлиш қийин. Бу Навоий ҳазратларидан мерос. Огаҳийнинг форсий шеъриятидаги оригиналлик — ўхшаши йўқлик нимада кўринади?
— Мени кечирингу, улардаги ўхшаши йўқлик улардаги ўхшашликда кўринади. Демоқчиманки, ижодлари ҳақида фикрлашаётганимиз хоразмлик шоирлар, Алишер Навоийдан ташқари, Мирзо Абдулқодир Бедил, Амирий каби шоирларнинг ғазалларига уйқаш радиф, қофия ҳамда оҳангларда шеърлар битганлар. Гарчи услублар муштарак бўлса-да, улар салафлардан бундайроқ даражада фикрламайдилар. Уларнинг шеърлари ҳам устозларникидек фикрга бой, бадиий жиҳатдан мукаммал… Улар гўё мусобақалашадилар. Бу мусобақада кибру ҳаво эмас, мукаммаллик бор, одоб бор, сабоқ олиш бор. Бевосита бу анжуманнинг етакчиси Огаҳий ҳазратлари. Бироқ форсийнависликдаги ҳамсабоқлар ҳамнафаслиги Хоразмда бурноғи асрнинг иккинчи ярмида форсий тилдаги адабий муҳит мавжуд бўлган, дейишга тўла имкон беради. Бу ҳол эса, эътирофга молик, катта гап.

— Балки ўрнимасдир, аммо сўрашим жоиз, айрим шоирларда замонасозлик, яъни давр руҳини, ижтимоий-иқтисодий муҳитни сатрларга солиш русум бўлган. Огаҳий шеъриятида бу ҳолни кузатдингизми?
— Огаҳийнинг «Ашъори форсий» туркумига кирган манзумалари дунёвийликдан кўра илоҳийликка «Таъвизул-ошиқин»га қараганда яқинроқдир. «Таъвизул-ошиқинда» илоҳийлик ва дунёвийлик аралаш ҳолда келса, «Ашъори форсий»да мазкур оҳанглардан биттаси, яъни илоҳийлик оҳанги етакчилик қилади. Албатта, илоҳийлик руҳида тарбия топган инсон ижтимоий-сиёсий қарашлардан четда қолмайди. Шарқ шеъриятида бу икки жиҳат бир-бирини инкор эмас, балки тақозо қилади. Одам ибодат қиларкан, ҳатто ибодат мобайнида ҳам дунёвий ташвишларини хотирадан фаромуш қила олмайди, балки бу жиҳатларга илоҳий кайфиятдан келиб чиқиб, муносабатда бўлади, холос.

— Огаҳий давлат арбоби назаридан даврга, сиёсатга баҳо берганми? Шеърларида шу қараш борми?
— Бу саволингизга, ижозат берсангиз, бир байт билан жавоб қилсам:

Эй, шоҳ, карам айлар чоғи тенг тут ямону яхшини,
Ким меҳр нури тенг тушар вайрону обод устина.

— Энди кўпдан кўнглимни безовта қилган бир муаммо ҳақида фикрингизни билмоқчиман. Биз Огаҳийни қай даражада ўқиймиз, тушунамиз, биламиз?
— Навоийхонлик, огаҳийхонлик тадбирларида иштирок этиб туришга тўғри келади. Баъзи бир тадбирларда Навоий ёки Огаҳий даври либосларини боплаб жойига қўйишади-ю, Алишер Навоий ёки Муҳаммад Ризо Огаҳий даврининг тафаккурини ўзлаштиришга келганда эса, саёзлик билиниб қолади. Бу, дейлик, скафандр кийволиб, космонавтликни даъво қилишдек бир гап. Гап саллада эмас, каллада эканлигини англаш вақти етди аллақачонлар. Тўғри, алломаларимизнинг тафаккур меросини ўзлаштиришни кўпчилигимиз қойилмақом қилиб ўрнига қўя олганимизча йўқ. Бироқ бу табаррук меросни маънан ўзлаштиришга самимий интиладиган зукко замондошларимиз кўплаб топилади. Скафандр киймасдан туриб-ку космосга парвоз қилиб бўлмайди, бироқ бузургларимизнинг бадиий-маънавий мероси коинот эмас, бу меросни, дейлик, поезда узоқ масофага сафарга чиққанда ҳам ўзлаштиришга имкон топилади. Гап — ихлосда. «Яхши ёзолмаётганлигингни кечириш мумкин, бироқ яхши ёзишни истамаганлигингни кечириш мумкин эмас», деб ёзган эди Абдулла Қаҳҳор «Ёшлар билан суҳбатда» китобида. Шу иборани сал ўзгартириб, «Мумтоз адабиётни тушунмаётганлигингни кечириш мумкин, бироқ тушунишни истамаётганлигингни мутлақо тушуниб бўлмайди», деб бемалол айтса бўлади. Чунки у ёки бу буюк сиймони тушунмаслик, улар яшаб ўтган вақтдан бир қанча аср ўтган бўлса, шунча асрни тушунмай қолиш, деган гап. Бунчалик ғафлатни ортмоқлаб яшаш маънавий жиҳатдан букчайиб юриш билан баробардир. Расо бўлишимиз учун тинимсиз, иложи борича узлуксиз мутолаа қилишимиз керак.

— Огаҳийнинг меросини тадқиқотчиларимиз камида қирқ жилддан иборат, дейишади. Бу жуда улкан мерос. Шунча ёзмоқ, таржима қилмоқ учун Огаҳийда имкон, вақт, энг асосийси, иқтидор бўлган-да. Сўрамоқчи бўлганим: Огаҳий ҳазратлари буюк салафларига эргашиб «Хамса» яратмоқни орзу қилмаганми?
— Ҳазрати Жомий: «Бахтимизга Алишер Навоий ўз «Хамса»сини туркийда ёзган», деган гапи қуруқ лутф эмас. «Хамса» ёзишда туркийнавис шоирлар Навоийнинг даҳосидан ҳадиксираган кўринадилар. Масалан, Муҳаммад Фузулий ўзининг мўъжизавий «Лайли ва Мажнун»идан нарига ўта олмаган. Огаҳий ҳазратлари бўлса… Унинг «Хамса»га аталган кучини, эҳтимол, тарихий асарлари, таржималари ўз тасарруфига олгандир. Хуллас, «хамса»навислик туркий адабиётда анъанага айланмаган.
— Сермазмун суҳбатингиз учун раҳмат.

Рўзимбой Ҳасан суҳбатлашди.

«Ўзбекистон адабиёти ва санъати» газетасининг 2009 йил 27-сонидан олинди.