Вейо Мери. Совчилик (ҳикоя)

Қария Лэкстрем ошқошиқ билан чуқур ликопни кавларди. У ўзи учун атайлаб майда тўғралган гўшт ва картошкани қошиққа аранг илиб, бўлакларини дастурхонга тўкарди. Баъзида Лэкстрем ёғдан ялтираётган бармоқларини гердайиб қизига чўзар, Регина сочиқ ёки қўлига илинган латта билан уларни тозалаб артарди. давоми…

Юха Маннеркорпи. Маймунча (ҳикоя)

Бола бугун келмаса керак. Ўтган куни қасам ичдим: агар у бу ерда, кўча муюлишида яна кўриниб, оқ қўлқопли қўлларини силкий бошласа, ўрнимдан туриб, “Маймунча” дейман. Кўриб кўзим тўйди – етар бас. Нима жин уриб бу ерга келади – бизнинг маймунчаларга давоми…

Касимир Лейно (1866-1919)

Касимир Лейно (Kasimir Leino) – фин шоири, адиб, театршунос, адабиётшунос, санъат назариётчиси. Хельсинки университетини тугаллаган (1888), фалсафа фанлари доктори. Илк шеърий тўплами – “Шеърий тажрибалар” (1886) фин шеъриятида ўзига хос реализм мурожаатномасига айланди. “Кесишган тўлқинлар” (1890), “Кенгликлар” (1893), “Шеърлар” (1899) давоми…

Каарло Крамсу (1855–1895)

Каарло Крамсу (Kaarlo Kramsu) – фин шоири. Шеърлари турли тўпламларда эълон қилинган. Шоир руҳияти ғамгин оҳангларда ифодаланади. Унинг муҳаббат лирикаси армон ва соғинч туйғуларига йўғрилган. Шоир доимий изтироб ва етишмовчиликлар сабаб руҳий касалликлар шифохонасида вафот этган. ШАРШАРА БЎЙЛАБ Шом. Хаёллар давоми…

Дулат Исабеков. Муҳожир (эссе)

 “Мен бу дунёнинг одами эмасман”. Болат Акуджава “Одамнинг икки бурчи бор: бири бу дунёга келиш, иккинчиси – кетиш. Қолгани – алданиш. Бу дунёнинг гашти тугади-ку, деганингда одамнинг кета қолгани ҳам маъқул бўлса керак”. Асқар Сулаймонов Болат Акуджава бу гапини 1996 давоми…

Йордан Радичков. Наъматак бутаси (ҳикоя)

Унинг ёши нечадалигини тахминан ҳам айтолмайман, кейинчалик бу ёруғ оламда қанчадан бери яшаётгани, юз йиллик эман ва чинорларга тенгдошми ёки улардан каттароқми, бизнинг давримизга динозаврлар, мамонтлар ва одам боласи суякларини ер остидан ё бўлмаса минг йиллик ғорлар-у, кўмир қатламлари орасидан давоми…

Павел Матев (1924-2006)

Павел Христов Матев (6 декабрь 1924, Оризово, Болгария — 4 февраль 2006, София, Болгария) — болгар шоири, ёзувчи, жамоат ва сиёсат арбоби. “Одамларга ишонч ила”, “Тўлқинларда ором топар балиқчи қуш”, “Жамғарилган сукут”, “Ногаҳоний тўхтамлар”, “Мени азоблайди гўзаллик” каби бадиий мукаммал давоми…

Красимир Георгиев (1948)

Красимир Георгиев – болгар шоири, адиб. Йигирмадан ортиқ шеърий, насрий, публицистик китоблар муаллифи. “Сўнмас шамол” (1969 ), “Ёлғизлик афсоналари” (1995), “Жосус” (1996), “Ерости йўли” (2008) каби шеърий тўпламлари чоп этилган. ГЛОБАЛЛАШУВ Ўрмон аҳли аҳд бойлашди яйловлар билан, Камбағаллар озод эди давоми…

Ёлка Няголова (1952)

Ёлка Няголова – таниқли болаг шоираси, адиба ва таржимон. “Белгилар” журнали бош муҳаррири. Славян адабиёт ва санъат академияси асосчиси. Унинг ўн бешдан ортиқ шеърий китоблари она ватани ва бошқа мамлакатларда чоп этилган. “Кафтдаги каштан”, “Ойна”, “Шаҳар манзаралари” сингари шеърий тўпламлар давоми…

Петко Славейков (1828-1895)

Петко Рачов Славейков (17 ноябрь 1828, Тирново — 1 июль 1895, София) — болгар шоири, публицист, жамоат арбоби ва фольклоршунос олим. Сиёсатчи Иван Славейков ва Христо Славейков, публицист Рачо Славейков ва шоир Пенчо Славейковларнинг отаси. “Рангин гулдаста”, “Куйчи”, “Масалчи”, “Қўшиқлар давоми…