Нилуфар Турғунова. Арғимчоқ (ҳикоя)

Деразадан мўлтираб турган кўзлар ёмғир остида қолган эски арғимчоққа узоқ-узоқ термуларди.Арғимчоқ эрталабдан бери тинмай ёғаётган ёмғирда ивиб кетган. Эски қайрағочга осилган бу арғимчоқ акаси учун Сабринанинг қувноқ хандаларидан яккаю ягона ёдгорлик. Бу баҳорги ёмғирлар Беҳрузга ёшлик хотираларини эслатарди. Ўша кунги давоми…

Нилуфар Турғунова. Соғинч (ҳикоя)

Осмонга термулиб турган кўзлар милтиллаган энг ёруғ юлдузни изларди. Табиат тун бағрида, ой митти юлдузларга алла айтган она цингари ўз меҳрини маъсума нурлари орқали аён қилади…Ҳусноранинг юраги энтикиб ўз онасини кўз олдига келтирди, меҳрли нигоҳи, иссиқ тафтини эслаб соғинч ёшлари давоми…

Нилуфар Турғунова. Қисмат (ҳикоя)

Қуёш ер бағрини қиздирар, кенг кўчанинг бошидан эса ўн тўрт ёшли қиз кўзларида милт-милт ёш билан югуриб келарди, ҳовлиси ёнига келганида шашқатор ёшини артиб, эшикни аста очди-да:— Ойижон, мен келдим, — деганча уйга кириб кетди. Назира опа бу ҳолга ҳайрон. давоми…


Мақолалар мундарижаси