Bu usta barcha zamondoshlarimiz kabi orzu-havaslarga qalbi limmo-lim to‘la inson. Shuning uchun ham kim bilan so‘rashsa tirjayib turib ko‘rishadi. Katta, bodroq ko‘zlarini qitmirona o‘ynatib turib, ko‘zini sizdan tezroq olib qochadi. Yo yerga qaraydi, yo beparvo atrofga boqadi. O‘zini xotirjam ko‘rsatadi. davomi…

Uning qiyofasi hayotda bor odamlarning qiyofasidan uncha farq qilmaydi. Lekin o‘ziga xos jihatlari ham bor. Juda keksa bo‘lmasa-da, yoshi bir joyga borib qolgan odamlarga o‘xshab ketadi. Hayot mashaqqatlari uni g‘ijimlab tashlagan. Oriq jismiga monand yelkalari uni yanada ozg‘in ko‘rsatadi. Katak, davomi…

Yangalar ketishdi. Kelin bugun ertalab hovliga o‘zi tanho chiqdi. Hayhotday begona hovliga sinchkovlik bilan ko‘z yugurtirdi. O‘rtasidan bir ariq suv shovullab oqib yotgan hovli shu qadar keng ediki, hayron qoldi. Etakda bostirma. Bostirma tagida tandir, tandir yonida qo‘sh o‘choq.Kelin shularni davomi…

Katta yo‘l bo‘yidagi soya joyga oppoq “Neksiya” to‘xtab, undan ellik yoshlar chamasidagi ikki og‘ayni tushdi. Ular gulzor yoqalab markaziy xiyobonga o‘tishdi. Zamonaviy binolar, rangin toshyo‘laklar, viqorli ganch-ustunlarni ko‘rib bahri-dillari ochildi. Hali odamlar to‘ldirib ulgurmagan yo‘laklarda, quyoshning nimjon nurlarida, ikki tomonda davomi…

Chol qotib ketgan bolishga tirsagini tirab o‘tirdi. Oyoqlarini ko‘rpachadan chiqarib uzatarkan, chuqur “uh” tortdi. Qo‘li bilan paypaslab, ko‘rpacha tagiga qistirilgan dastro‘molni olib, yoshlangan nursiz ko‘zlarini artdi. Paxmoq soqolini silar ekan, ko‘ngli o‘rtanayotganini his qildi. Ko‘z oldiga muzdekkina, qip-qizil bir tilik davomi…

Mirodil har kuni sal kam bir chaqirim yo‘l osadi. Ishxonasiga ertalab g‘ira-shirada, shoshib, katta yo‘l bo‘ylab keladi. Onda-sonda yonidan vizillab o‘tgan yengil avtomashinalarga qarab ham qo‘ymaydi. Bir xil qiyofada, bir xil ko‘rinishda, yelkasini u yoqqa bu yoqqa tashlab, goh supurgisi davomi…

Quyoshning nurlari paxsa devorlardan oshib o‘tib, bog‘ning etaklarigacha yoritib yubordi. Ertalabki tiniqlik devor, daraxt hatto hov do‘mliklarda o‘z ifodasini topdi. Olam charog‘on tusga kirdi. Kech kuzning tongi ana shunday nurli va yoqimli edi.Xuddi shu payt hovli etagida savlat to‘kib turgan davomi…

Yigitning qaddi qomati kelishgan. Yelkalari tekis. Bo‘yinlari to‘la. Yuzlari oqishdan kelgan. Bosh yalang. Oppoq chehrasiga yarashib turgan qirtishlanmagan soqollari yuziga munosib, ko‘rgan odamning g‘ashini keltirmaydi. Egnida oppoq futbolka. Juda ham oppoq. Uning oppoqligini kiyib olgan qora shalvari yana ham bo‘rttirib davomi…

To‘dada saf tortib yurish joniga tekkan chumoli o‘zini oqsoqlaganga soldi-da, sekingina chetga chiqdi. O‘ngga burildi, shoh-shabbalar osti bilan sarg‘ayib to‘kilgan barglarni chetlab do‘mlikka chiqdi. Bu yerdan hov uzoqlar ham kaftdek ko‘zga tashlanadi. Unga odam uymalanib yurgan joy qiziqarli tuyuldi. Ha davomi…

O‘sha voqeaga ham mana yuz yildan o‘tibdi. Aytishga oson. Koinot uchun bir daqiqaday kechgan bo‘lsada, insoniyat ko‘p-azob uqubatlarni boshidan o‘tkazgan davr…Iblis bundan yuz yil avval Maksim Gorkiyning “Hayotning xo‘jayinlari” nomli hikoyasida kelgan edi. Unda “yur men bilan” deb odamga murojaat davomi…