Асад Асил 1941 йилнинг 14 июлида Тошкент вилояти, Бўстонлиқ туманидаги Хондайлиқ қишлоғида таваллуд топган. 1966 йил Тошкент Давлат педагогика институтининг педагогика факултетини, 1972 йил Тошкент Давлат университетининг филология факултетини тамомлаган.Бўстонлиқ, Қибрай тумани газеталари таҳририятларида, кейинчалик “Шарқ юлдузи” ва “Гулистон” журналлари таҳририятларида фаолият олиб борган. Ўзбекистон ёзувчилари ва журналистлари уюшмалари аъзоси.“Лочин” (1982), “Меҳр” (1984), “Қувонч” (1987) ҳикоялар тўпламлари, “Тоғликлар” қисса ва ҳикоялар тўплами (1992), “Чироғим, мен – Сидқийман, Хандақлиқийман!..” тарихий, бадиий, публитсистик романи (2008), “Алқор, нега кўзинг тўла ёш” воқеий ҳикоялар, эссе ва публитсистикалар (2011) тўпламлари муаллифи.Ёзувчи ўз ижодининг ўттиз йилдан зиёд вақтини тарихда ўчмас из қолдирган фидойи маърифатпарвар адиб бўлмиш Сидқий Хандақлиқийнинг ҳаёти ва ижодини ўрганишга бағишлаган. Сидқий Хандақлиқийнинг танланган асарлари тўпловчиларидан бири.
Қиз анчадан бери юрагида сақлаб, ўзини қийнаб юрган гапларини йигитнинг бетига очиқ айтолмади-ю, яқин дугонасидан мактуб орқали жўнатди. Тоғ ёнбағрида ёнариқ кавлаб, боғ яратаётган йигит ҳориб-толиб уйи томон келаётганда жини суймайдиган қиз йўлини тўсиб чиқди. – Машкурахон бериб юборди, – давоми…