Абулқосим Мамарасулов 1958 йил 5 февралда Самарқанд (ҳозирги Жиззах) вилоятининг Булунғур (ҳозирги Бахмал) туманидаги Барлос қишлоғида туғилган. Алишер Навоий номли Самарқанд Давлат университетининг рус филологияси факултетини тугатган (1979). «Суюнчи» (1982), «Ҳаётнинг бир лаҳзаси» (1985), «Сен учун ёниб» (1988), «Барлос қишлоғининг зумрад тонглари» (1990), «Севишганлар» (1992) каби асарлари нашр этилган.
Ҳовлида иккита сўри бор экан. Ҳар бирига ўн одам бемалол ўтирса бўлади. Келинни уйга киргизгандан сўнг куёвнавкарларни сўрилардан бирига таклиф қилишди. Иккинчисида ёши улуғлар, келинни олиб келишда бош-қош бўлганлар ўтиришди. Уч қалин дўст – Абулхайр, Алибек ва Лапас куёвнавкарлар сафида. давоми…
Шоҳиданинг санаторийга келганига анча бўлди. Тоғ ҳавоси ёқди, шекилли, юзига қизиллик югуриб қолди. Биринчи кунлари палатасидан чиқмасди: ётарди, телевизор кўрарди. Овқатланиш учун ошхонага зўрға бориб келарди. Баъзан ҳамхонаси Муҳаррам: – Палатада ётавериб, димиқиб кетмайсизми? – деганча кўчага судрарди. Муҳаррам – давоми…