Anatoliy Georgiyevich Aleksin (1924-2017) 1924 yil 3 avgustda tug‘ilgan rus yozuvchisi, stsenariynavisi, dramaturgi, muharriri va aktyori bo‘lib, uning asl familiyasi Goberman bo‘lgan. Asosan bolalar va o‘smirlar hayotiga doir asarlar yozgan. Krupskaya nomidagi davlat mukofoti, SSSR davlat mukofoti sovrindori, SSSR Pedagogik fanlari Akademiyasi ilmiy xodimi.
O‘smirligida “Pioner haqiqati” gazetasida she’rlar bilan chiqishlar qilib turgan. Keyinchalik “Komsomol haqiqati” da ham ko‘rinib turadi.
1950 yilda Moskva davlat Sharqshunoslik institutini tamomlagan.
1970-1989 yillarda RSFSR yozuvchilar ittifoqi kotibi.
2017 yilda Lyuksemburgda vafot etgan.
– Bilasanmi, bemorlarimning og‘rig‘ini tanamda his qilib turaman, – dedi menga dadam bir kuni. Buni sekin, oyim va buvimga eshittirmay gapirdi. U hatto sekin gapirganda ham bu gaplarni ular eshitishini istamaydi, chunki bu gaplar unga juda balandparvozdek tuyiladi. Balki shunchaki davomi…
Buvim dadamni omadsiz, ishi yurishmagan odam deb hisoblardi. Buni ochiq aytmasa ham, vaqti-vaqti bilan dadamning hamma kursdoshlari allaqachon bosh vrach, professor yoki kamida tibbiyot fanlari nomzodi bo‘lib ketganini eslab turar edi. Buvim har safar dadamning do‘stlarining yutuqlaridan shu qadar baralla davomi…
O‘qituvchimiz Valentina Georgiyevna shunday dedi: – Ertaga qishki ta’til boshlanadi. Ishonamanki, har kuningiz baxtli bo‘ladi. Sizni ko‘rgazmalar, muzeylar kutib turibdi! Lekin yana qandaydir alohida, eng baxtli kuningiz ham bo‘ladi. Men bunga aminman! Ana shu kun haqida uyda insho yozib kelasizlar. davomi…
Menimcha, har bir kishini ertalabki yig‘inlar o‘rniga turli kechalarga taklif qila boshlashgan paytdan boshlab “katta” deb hisoblasa bo‘ladi. Bir kuni dadam meni kasalxonadagi bayram kechasiga taklif qildi, ya’ni o‘z ishxonasiga… Men rozi bo‘ldim – o‘sha onda o‘zimni qandaydir kuchliroq va davomi…
Aytishlaricha, sevgi kishini muloyim qilib qo‘yar ekan. Men esa sevib qolgan kunimdan boshlab muntazam kimgadir yolg‘on gapirishimga to‘g‘ri keldi. Atay qilmasdim. Shunchaki menga shunday savollar berishardiki, ularga rost javob bera olmas edim. – Buncha sochingni tarayverding? Ko‘ylakniyam har kuni alishtirasan? davomi…
Ba’zan tunda g‘alati qo‘ng‘iroqlar bo‘ladi – bir qarasang juda uzoq, bir qarasang juda qisqa. Dadamning sobiq bemorlari yoki institutdagi do‘stlari qo‘ng‘iroq qiladi. Dadam ular bilan xuddi bizda hali hech kim uxlashga yotmaganday gaplashadi. Oyim ajablanadi, dadam esa tushuntiradi: – Ayni davomi…
Bir paytlar ota-onam o‘qigan maktabda endi men o‘qiyapman. Dadamni negadir maktabda hech kim eslolmaydi. Oyimni esa ko‘pchilik eslab qolgan ekan. “Uning ko‘rinishi ajoyib edi!” – degan edi bir kuni adabiyotdan kiradigan o‘qituvchi opa menga o‘ychan tikilib. Bunisiyam mayli, tashqi ko‘rinish davomi…