Nodar Dumbadze. Yuragimning bir parchasi (hikoya)

Jo‘ka daraxtining ostida boshini quyi solgancha buzoqchalarining arqonini ushlab yaltirbosh bolakay o‘tiribdi. Yoshovsiragan ko‘zlarini loy-balchiq qotib qolgan yalang oyoqlariga tikib o‘y suryapti: “Bu chol dadamning xuddi o‘zi! Oppoq sochlari… Qop-qora qoshlari… Keng burni… Chiroyli ko‘zlari… Ovoziyam mayin, shirali… Ko‘zimni yumib davomi…