Одам бир умр ҳеч чидаб бўлмайдиган зилдайоғир тушунчалар билан яшайди.Ф.Достоевский Билмадим, сен қачон мендан шунчалар нафратлана олишга улгурдинг экан. Бу туйғу (агар уни шундай деб аташ жоиз бўлса) қайдан туғилди-ю, менинг нимамдан нафратланасан? Асли мендан нафратланиб бўлармикан? Жаҳлинг чиқмай қўяқолсин. давоми…
— Тошкент — чиройли қиз…— Нима-а? — афтини буриштирди Ўша.Қиз ўзини эшитмаганга олди ва ёнгинасидаги буткул хазон рангига бурканган қирга оёқ қўйди… У кўкка ўрлади. Яна ва яна. Қиз эса сукут сақларди. Қалби қувончдан ёрилиб кетгиси келар, бироқ у ҳам давоми…
Йўлдош ака бир қўлини кўча эшикнинг кесакисига тираб тархашлик қилади, кулганча «зорланади»:— Қўйиб, юбор-э, кирмайман, даданг мени ёмон кўради.Беш яшар ўғилчам йиғламокдан бери бўлиб унинг қўлидан тортқилайди.— Неварам бояқишни қийнамай, қирақолинг энди, тоғаси, — дея «ёлворади» ойим.— Оббо, тирмизак-эй, қўймадинг, давоми…
Марғуба остона ҳатладию, меҳмонхонадан келаётган таниш овозларга сергак тортиб қулоқ солди.— Етти минг сўм камми?— Еттитангиз киссангизда турсин, Мавлонбек! — бу тўнғич ака бўлмиш Тўлқиннинг товуши. — Бу ҳовли аслида тўнғич ўғилники бўлиши керак, бир вақтлар сал аҳмоқлик қилиб чиқиб давоми…
1Инсон ҳаёти ҳақида қанча кўп ўйласам, шунча ишонаманки, у ўзининг қисқагина умрида кўп марта ўлиб, тағин тирилар экан. Мана, ҳозир ҳам шундай: мен каравотда ётибман-у, ҳис этаяпманки, кетаяпман. Ҳолбуки менга пичоқ урганлари йўқ, заҳарлашгани ҳам йўқ, касал ҳам эмасман, соғ-саломатман. давоми…
Саҳар осмондаги тун рангини артди. Аммо қуёш ҳали кўрингани йўқ. Уни баланд тоғлар тўсиб турибди. лтлар вовиллаб, хўрозлар қичқирди. Қишлоқ уйғона бошлади. Ҳовлиларда челак, супурги ушлаган келинчаклар кўринди. Сиз ҳам уйқунгизнинг энг ширин дамларидан кечиб ташқарига чиқсангиз, ажойиб манзаранинг гувоҳи давоми…
Аввал улар қишлоқдаги энг бахтли оила эдилар.Баланд-баланд тоғларнинг бағридаги гўшада яшайдиган ёшу қари борки, яқиндагина бунёд бўлган оилага — Мансуржон ва Нозималарга ҳавас билан қарашарди.…Мансуржон панжарани маҳкам сиқаркан, ўша саодатли онларни эслади… * * *Тўйдан кейин ўзини жаннатга тушиб қолгандай давоми…
…Тўртинчи қаватдаги уйнинг деразасидан мўралаган тонгги қуёшнинг заррин нурлари ётоқда мириқиб ухлаётган Валижоннинг бетини беозор қиздирди. Валижон эринибгина кўзларини очди. Сўнг нимадир эсига тушгандек сесканиб кетди ва ўрнидан учиб турганча столда соатга қаради. Соат миллари роса етти яримни кўрсатарди.Валижон ноз давоми…
Хосият момо бу йил икки кам юзга чиқади. Лекин ҳали бардам, ғайратлигина. Саҳар ўрнидан туриб бомдоддан сўнг, ҳовли юзи – чорвоғни айланади. Айлана-айлана ичида дуо ўқийди. Қадди букилган мевали дарахтларга айри қўяди. Йўлак остидаги тошми, кесакками кўзи тушса, ҳассаси билан давоми…
Йўл ёқасида поезд ўтишини кутиб турган Талъат ногаҳон ҳамроҳини туртди:— Анавини қара!Иккиси шиддат билан учиб бораётган поэзддан пастга сакраган одам қорасини кўриб қолишди.— Кетдик.Улар етиб борганларида ерда аёл киши юзтубан ётарди.— Фонарни ёқ.Талъат аёлнинг бошини кўтарди. Ёшгина жувон кўзларини аранг давоми…