Бир бор экан, бир йўқ экан, бир савдогар бор экан. У узоқ сафарга отланибди. Йўлда бир тўда қароқчиларга дуч келибди. Шунда савдогар қароқчилар бошлиғига:
— Агар сен менинг уйимга бориб, хотинимда қолдирган бошқа нарсаларни ҳам олиб келсанг, барча шартларингга кўнардим, — дебди.
Шундан кейин қароқчилар бошлиғи учта шеригини олиб, савдогарникига бормоқчи бўлибди. Савдогар тайинлабди:
— Хотинимга айтинглар, уйда тўрт туп зўр дарахт бор. Шулардан учтасини кестирсин, каллаклаб, шохларини олиб қолсин. Танасини эса тўртинчи дарахтга боғласин, тўртинчи дарахтга эса ҳечам тегмасин.
Қароқчилар савдогарнинг уйига етиб келгач, у тайинлаган гапларни хотинига етказишибди. Савдогарнинг хотини уларни яхши кутиб олиб, катта базм қилибди.
Меҳмонлар май ичиб, бир ҳолатда бўлиб, дам олаётганларида савдогарнинг хотини уларнинг қўл-оёқларини боғлаб ташлабди. Учтасини бурнини қирқиб, кўзларини ўйиб, қўлларини кесибди. Тўртинчисига эса тегмабди, учала ўликни унинг ёнига юклаб, аравага ўтқазиб жўнатибди.
Савдогар эса қароқчилар бошлиғи йўқлигидан фойдаланиб, у ердан қочибди ва қолган бутун умрини хотини билан тинч-тотувликда ўтказибди.