O‘tkir Rahmat 1949 yilda Samarqand viloyati Toyloq tumanining Uzun qishlog‘ida tug‘ilgan. 1972 yili Alisher Navoiy nomidagi Samarqand Davlat dorilfununining o‘zbek va tojik filologiyasi fakultetini tugatgan.
1974 yildan boshlab u ommaviy axborot vositalarida, jamoat va davlat idoralarida faoliyat ko‘rsatadi.
O‘tkir Rahmatning birinchi she’riy to‘plami 1987 yilda «Irmoq» nomi bilan chop etiladi. Shundan so‘ng shoirning «Sog‘inch» (1991), «Jilg‘a» (1992), «Rayhon hidi» (1993), «Shukrona» (1996) va «Oy yog‘dusi» (1998), «Ey, umri aziz…» (2003) kabi she’riy guldastalari nashr etilgan.
TONGDA
— Daraxtlar, oy-yulduzdan
boshqa kimni ko‘rdingiz,
— Tun bo‘yi tik oyoqda
nima qilib turdingiz?
— Yelkamizga mindirib
qushlarni birga yotdik,
— Chug‘urlashib eng avval
tongni bizlar uyg‘otdik!
— Kulayotgan oppoq tong,
yo‘ling poylar qay inson,
— Baxsh etding sen kimga rizq,
kimga esa baxt, imkon?
— Subhidamda eshikda
meni intiq kutganga,
— Sadqa qilib mehrini
do‘stlariga tutganga!
— Oqayotgan anhor-ey,
kimni ko‘zing yo‘l ko‘rdi,
— Erta tongda, aytgin, kim,
sendan kelib hol so‘rdi?
— Sevishganlar parishon
menga aytdi tushini,
— Murodingga yetgin deb,
tiladim baxt qushini!
— Nonni kutarib boshga
ochilgan ey dasturxon,
— Atrofingga kimlarni
sen o‘tqazding yonma-yon?
— To‘rt ko‘z tugal: ham ota,
ham ona, o‘g‘il-qizni,
— Oftobdayin tafti bor
“Assalom” degan so‘zni!
— Erkalanib maysada
orom topgan shudringlar,
— Sahar chog‘i bu yerdan
o‘tgan kimni ko‘rdinglar?
— So‘nayotgan yulduzlar
mo‘ltiragan ko‘zlarin,
— So‘ngra dalaga shoshgan
qishlog‘ingning qizlarin!
MEHR
Tiq etsa u eshik tomon mo‘ltiraydi,
Ko‘zlari to‘rt sog‘inibmi yo‘l qaraydi.
Kimlar kelib, kimlar ketar bu manzildan,
Topolmadi istaganin hech bir dildan.
Hammada ham bordir tashvish, bordir g‘ami,
Kelganlarga kerak faqat uning nomi.
Biri so‘rar yog‘liroq joy, biri yemish,
Biroviga bepul qo‘ysa tillo bir tish.
Mansab istab bor shudini va’da qilar,
Turlanishib buqalamun kabi ular.
Yaltoqlanib yurganlarga to‘yning to‘ri,
Vodarig‘-e, shularmasmi elning sho‘ri.
Ko‘zlari to‘rt eshik tomon mo‘ltiraydi,
Kim kelar deb zada dili qaltiraydi.
Erta-yu kech allakimni kutar bedor,
Yo‘llariga sog‘inchlari, nigohi zor.
Xayolida hali zamon quchoq ochib,
Oqibatu mehr kelar nurlar sochib.
Yig‘lay-yig‘lay islariga to‘ymoqchi u,
Ona ko‘ksin topganday bosh qo‘ymoqchi u!
KO‘NGIL
Ustozga
Dargohingning eshiklaridan
Kecha-kunduz uzilmas qadam.
Shodlik o‘tsa qaysi biridan,
Kirib kelar qay biridan g‘am.
Qarashlaring hammaga tengdir,
Hammasini birday suyasan.
Osmondayin fe’ling ham kengdir,
Jilmayasan, kulib qo‘yasan.
Bu dunyoning tilsimi behad,
Ko‘z boylag‘ich kabi o‘yini.
Tutmish hamma farishtaday qa’d,
Chalar insof, imon kuyini.
Quvlik — tulki chap berar ko‘zga,
Ishonch hurkib turadi hayron.
Sehrlanib sehrli so‘zga
Dilda borin ochishing ayon!
Jilmayasan, senga baribir,
Maqtov yana malhamdek yoqar.
Bilmaysan kim gul-chechak axir,
Ilon bo‘lib kim zimdan boqar.
Sochiladi qalbning sirlari,
Eshiklarin bir-bir ocharlar.
Gullar ekib qaysi birlari,
Qay birlari og‘u socharlar.
Umr o‘tar oqqanday daryo,
Sevinch-g‘amni ko‘tarib boshga.
Hamon befarq yashaysan, ammo
Sho‘r peshonang tegsa ham toshga!
Qalbing torin tinglab unini,
Sho‘x jilmayding shunda ham mayin.
Zahar sochgan ko‘rar kunini,
Gul-chechaklar ekkanga qiyin!