Ёқубжон Хўжамбердиев. Қалдирғочлар баҳорда келади (қисса)

I 1937 йилнинг айни баҳори эди. У обком биносидан тўғри сой бўйига тушди. “Зудлик билан бу ердан қочиш керак” деган қарорга келди-ю, тўлқин-тўлқин бўлиб оқаётган Оқбўрага кўз солди… Қадим-қадимлардан водий сари ҳаёт олиб келган сут рангидаги Оқбўра, наҳот энди… У давоми…

Ёқубжон Хўжамбердиев. Соат кафгири (эссе)

I Фурсатни кесади соат кафгири, Тилка-пора қилар висол дамларин. Гўё у Исфаҳон, Темур шамшири, Адолат – вақтнинг қоқар чангларин. Мен. Менежмент бўйича инглиз мутахассиси Матт Дривер “команда”да фаолият юритиш ҳақида гапириб, шундай бир воқеани ҳикоя қилиб берган эди: “Жон Кеннедининг давоми…

Ёқубжон Хўжамбердиев. Ҳоким муаллим (ҳикоя)

У ўзини айнан шундай таништирди: «Ҳакиммас, Ҳоким!»Тўғриси, бундай танишувдан бироз этим тиришди: Ҳаким эмас, Ҳоким бўлсангиз нима қилай? Чой дамлаб, ош ташиб турайми? Бу ер, ахир, касалхона бўлса? Шу фикрлар хаёлимдан кечиб улгурмаган эдики, у сўз қотди:— Чой ичмоқчи бўлсангиз давоми…


Мақолалар мундарижаси