Shukur Xolmirzayev 1940 yil 24 martda Surxondaryo viloyati Boysun tumanida tug‘ilgan. O‘zbekiston xalq yozuvchisi (1991). Toshkent universitetining jurnalistika fakultetini tugatgan (1963). Dastlabki hikoya va ocherklari 1958 yildan nashr etila boshlagan. «Oq otli» (1962), «To‘lqinlar» (1963), «O‘n sakkizga kirmagan kim bor?» (1965) qissalari, shuningdek, yozuvchining shu davrda yozgan hikoyalari «Olis yulduzlar ostida» (1971), «Hayot abadiy» (1974), «Og‘ir tosh ko‘chsa…» (1980), «Yo‘llar, yo‘ldoshlar» (1984), «Bodom qishda gulladi» (1986), «Tog‘larga qor tushdi» (1987) tsingari to‘plamlaridan o‘rin olgan. «So‘nggi bekat» (1976), «Qil ko‘prik» (1984), «Yo‘lovchi» (1987), «Olabo‘ji» (1992), «Dinozavr» (1-kitob, 1996) kabi romanlar muallifi. «Qora kamar» (1987), «Ziyofat» (1990 yili sahnalashtirilgan) dramalari ham bor.Yozuvchi 2005 yil 29 centyabrda Toshkent shahrida vafot etgan.Hamza nomidagi Respublika Davlat mukofoti (1989) hamda «Mehnat shuhrati» (1999) ordeni bilan taqdirlangan.
Domla Qo‘ng‘irot anchadan beri ilmiy ishlar yozmas edi, yozishga o‘tirishi hamono yuragi siqilar, keyin, bu kimga kerak o‘zi, degan xayolga borib qolardi. Bu orada esa aziz umrining oylari, yillari o‘tib borar, sochidagi bitta-yarimta qora ham oqarib, bir zamonlar kitob ustida davomi…
Inodning uchta boyligi bor edi. Biri — soy bo‘yidagi serdaraxt qishlog‘i; qishloq chetida bosmachilar bilan urushda halok bo‘lgan otasining qabri do‘ppayib turar, Inod goho uni ziyorat qilgani borardi. Ikkinchi boyligi — qishloq o‘rtasidagi tepada o‘rnashgan ikki xonali maktabi edi; bu davomi…
Samar qoya oralig‘idan o‘tgan so‘qmoqdan yurib yalanglikka chikdi. Oy uning qoq manglayida, soyasi tomon cho‘zilgan edi. So‘qmoq oqarib ko‘rinadi. yo‘ldan chiqmasa, u tonggacha qishloqqa tushib boradi.Samar yaqinda xotinidan ajralib, bu yoqqa kelga uni shahar ham o‘zidan bezdirgan, bu yovvoyi tog‘ davomi…
Qor tushishi bilan bizga jon kirardi. Tong bo‘zarganda qarabsizki, miltiq yelkada, hali iz tushmagan bog‘ ko‘chadan g‘izillab ketib boryapmiz toqqa qarab.Goh o‘rtoqlar bilan chiqsak, goho… yakka o‘zim chiqardim. U yerda Nazrulla degan o‘rtog‘imning tomi — keksa tollarga ko‘milgan uylari bor. davomi…
Men bir voqeani aytib beray. Ikkinchi kursda paxtaga bordik. O‘sha Bo‘ka rayoniga. Chetdagi bir kolxoziga. Mana shu o‘zimizning Surxon vohasiga o‘xshab ketadigan joylar ekan: har qadamda qiyoqlar o‘sgan. Bog‘-bog‘ yosh qamishning tagi bilan o‘tqazib qo‘yganday. Yeri jiqqa ajriqzor. Mol o‘tlaydigan, davomi…
O‘sar ko‘prikchadan shipillab o‘tib ayvon chetidan choydishni oldi, ariq labiga cho‘nqayib, qop-qora charmdek bo‘lib ketgan kaftiga — hovuchiga suv quyayotgandi, ariqning u tomonida — supada urchuq yigirib o‘tirgan rangpar xotini:— Momongizga salom bermadingiz-a? — dedi.O‘sar yalt etib unga qaradi.— Momom davomi…
Urush yillari Kengdalada raislik qilganimda bir qozoq kampir bo‘lardi. Bechora yolg‘iz edi, bizning uy ishlarini qilardi. O‘shanda o‘tovda turardik. Sigir bor, ikkita-uchta sovluq bor, shularni sog‘ardi. Kir-chirni yuvardi. Ana shu boyoqish «rais» degan so‘zni bilmasdi-da, nuqul: «Hukumat opoy…» yo‘q, «O‘qumat davomi…
Og‘zingga qon kelsayam, dushman oldida tupurma.Hikmat. O‘g‘lim JAMShIDga Men rahmsiz emasman. Afg‘ondagi bosmachilargayam munosabatim aniq edi. Ammo, o‘sha yerda xizmat qilayotganimda bir voqea sodir bo‘ldiki, hali-hamon uning mag‘zini chaqolmas edim.Biz krepostda turardik. Toshdan yasalgan qo‘rg‘onda. Devoridan odamning boshi ko‘rinadi. Devor davomi…
Shoir ukam Qadamboyga Men bir sayoq odamman, aka. Bugun bu yerda bo‘lsam, erta Farg‘onadaman. Indin sizning yurtingizgayam ketaveraman. Mijozlar ko‘p! Mana, daftarchamda, hey, o‘nlab to‘ylar bor. Barining kuni aniq. Rubob omon bo‘lsa, ovozni olmasa, eng muhimi — o‘zbek xalqi bor davomi…
Azimovning qizi seni velosipedda ko‘ripti. Yiqilibsan. Onasiga aytipti…Onamning bu gapi mening tinchimni yo‘qotdi: demak, Bibigul meni ko‘ripti, yo‘q.. menga e’tibor qilipti. Yiqilganimga achinipti. Hatto onasiga ham aytipti!— Ena, men dashtga ketaman! — dedim.— Hozirmi? Shu kundami! — hayron bo‘ldi onam. davomi…