Истеъдодли шоира, жозибали насрий асарлар муаллифи Саида Зуннунова 1926 йили Андижон шаҳрида хизматчи оиласида дунёга келди. Отадан эрта етим қолган Саида 1941-1943 йилларда Андижон педагогика институтида таҳсил олди. Андижон мактабларида муаллима, газета таҳририятларида адабий ходим бўлиб ишлади. Саида Зуннунованинг биринчи шеъри 1945 йили «Пахта фронти» газетасида босилган.Адабиётта муҳаббат ёш шоирани Ўрта Осиё Давлат университети (ҳозирги Ўзбекистон Миллий университет)нинг филология факултетига етаклади. У ўқишни тамомлаб, «Гулхан» журнали, «Ўзбекистон маданияти» газетаси ва Бадиий адабиёт нашриётида, шунингдек, Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмасида маслаҳатчи бўлиб хизмат қилди.Саида Зуннунова айни камолот ёшида 1977 йили оғир хасталикдан кейин вафот этган.У ёзувчи Саид Аҳмаднинг севимли рафиқаси эди. Уларнинг ёлғиз қизлари ва набиралари бор.Шоиранинг ёшлик сурури, Ватан шукуҳи ва меҳнат нашидасини тараннум этувчи «Қизингиз ёзди» (1948), «Янги шеърлар» (1950), «Гуллар водийси» (1954), «Қизларжон», «Бир йил ўйлари» (1967) шеърий тўпламлари китобхонлар томонидан катта қувонч билан қабул қилинди.Саида Зуннунова насрда ҳам сермаҳсул ижод этган адибадир. Унинг «Гулбаҳор» ҳикоялар тўпламида (1956) ишчилар ҳаёти, оила ва муҳаббат мавзулари акс этган бўлса, «Гулхан» (1958) қиссасининг асосий қаҳрамони аёллар бўлиб, уларнинг йигирманчи йиллардаги кураши ўзига хос бадиий бўёқларда ифодаланган. Адиба ёзган «Олов» (1962), «Бўйларингдан ўргилай» (1972), «Директор» каби асарларининг қаҳрамонлари ҳам аёллардир.
Низом институтдан қайтганда ойиси ичкари уйда ким биландир гангур-гунгур гаплашиб ўтирарди. Она унинг шарпасини дарров сезди. Суҳбатини тўхтатиб, одатдагидек енгил, шарпасиз қадамлар билан унинг ёнига келди.— Келдингми, болам?— Ҳим, яхши ўтирибсизми?— Шукур. Меҳмон бор.— Ким?— Лутфи опоқинг.— А?! — Низом давоми…
Наргис тўғнағичини лабига қистирганча ойна олдида соч тарар, унинг салгина буралган қалин сочлари нозик елкаларини ўраб турарди. У бошини енгилгина силкиб, юзига яқин сочларини орқага олди. Ҳозиргина кийган халатининг боғичларини қайта боғлар экан, кир тахлаб ўтирган Умринисо бувининг ёнига келди.— давоми…
Иқболхон қай аҳволда уйга етиб келганини билмади. Сафарга жўнаш олдидаги дилхиралик у билан бирга бориб, бирга қайтди. Зинадан оҳиста, чарчоқ қадамлар билан иккинчи қаватга чиқди-да, хаёл паришонлик билан қўнғироқ тугмасини босди. Кейин плашини шалдиратиб ечиб, ёнидаги чамадон устига буклаб ташлади. давоми…
Тўй тарқаб ўйин-кулгига тўлган ҳовли сув сепгандай жимжит бўлиб қолди. Йиғиштириш учун қолган қариндош – уруғ, кўнгил яқинлар ҳам чарчашиб, ҳар ер-ҳар ерда ухлаб ётишар, ҳовли саҳни ҳали йиғиштириб олишга улгурилмаган идиш-оёқ, стол-стулларга тўла эди.Келин тушириш тараддуди ҳаммадан ҳам Малика давоми…