Нарзулло Ботиров. Ҳаётнинг бир оқшоми (ҳикоя)

Минг тўққиз юз саксон учинчи йил. Август адоқ­лаган кунлар. Ҳаво тафти баланд. Кеч кирган бўлса ҳам атрофда ғир этган шабада йўқ. Осмонда ҳилол, хирагина битта юлдуз пирпираб турибди. Ҳали талабалар ёзги таътилдан қайтишмаган. Ўқишга бу йил кирганлар эса танловдан ўтиб, давоми…

Нарзулло Ботиров. Бир тола соч (ҳикоя)

Бугун яна ишга кеч қолдим. Катта бошлиқнинг қора рангли «Волга»си ҳовлининг тўрида савлат тўкиб турибди. Ҳайдовчи Хуррам қўлидаги дока билан автомашинанинг ойналарини, тоза эканлигига қарамай қайта-қайта артар, гоҳо эгилиб, қай бир мурватларини диққат билан кўздан кечирарди.Ҳаво совуқ бўлса-да, қуёш чарақлаган. давоми…

Нарзулло Ботиров. Бир чўмич қимиз (ҳажвия)

Саратон авжига чиққан. Шанба куни бўлгани учун уйда зерикиб, диққинафас бўлиб ўтирибман.Телефон жиринглади. Ўрнимдан эринчоқлик билан туриб, телефон гўшагини олдим. Мираҳмад экан. – Курк товуққа ўхшаб, тухум босиб ётаверасанми? – деди у. – Қишлоқдан Элбек келди. Юр, тоғ ҳавосидан нафас давоми…


Мақолалар мундарижаси