Мирмуҳсин 1921 йил 3 майда Тошкент шаҳрида туғилган. Ўзбекистон халқ ёзувчиси (1981). Ўзбекистонда хизмат кўрсатган маданият ходими (1970). Тошкент педагогика институтини тугатган (1942). Илк достони — «Қамар» (1938). «Вафо» (1944), «Қадрдон дўстлар» (1948), «Ирмоқлар» (1959), «Қалб ва фалсафа» (1960), «Шеърлар» (1964) ва бошқа шеърий тўпламлари нашр этилган. Биринчи ўзбек шеърий романи «Зиёд ва Адиба» (1954) Мирмуҳрин қаламига мансуб. Дастлабки насрий қиссаси — «Жамила» (1956). «Оқ мармар» (1957), «Чўри» (1962), «Тунги чақмоқлар» (1964), «Араб ҳикоялари» (1960), «Чодрали аёл» (1979) қиссалари, «Умид», «Чиниқиш» (1969), «Дегрез ўғли» (1972), «Чотқол йўлбарси» (1977), «Меъмор» (1974), «Илдизлар ва япроқлар» (1982), «Темур Малик» (1986), «Илон ўчи» (1995), «Турон маликаси» (1997) каби романлар муаллифи. Болалар учун ҳам кўплаб шеър ва достонлар, ҳикоялар ёзган («Шералининг мардлиги», «Овчи болалар», «Луқмон ва Ўроқбой ва бошқалар).Ёзувчи 2005 йил Тошкент шаҳрида вафот этган.Ҳамза номидаги Ўзбекистон Давлат мукофоти лауреати (1974), «Эл-юрт хурмати» ордени билан мукофотланган (1998).