1974 йилда туғилган. Сурхондарё вилоят мусиқали драма театрида адабий бўлим мудири лавозимида ишлайди. Бир қанча қисса ва ҳикоялари эълон қилинган, драматик асарлари саҳнага қўйилган.
– Нима? – аянч овозда қичқирди у. – Сен ўйлайсанки, мен розиманми? Йўқ! Кўзларидан шашқатор сизаётган ёш титроқ иякларидан томчиларди.– Мен ҳам фарзандларим азасидаман!.. Ҳўнграб йиғлаганича тиззаланди. – Сувонқулнинг!.. Қосимнинг!.. Жайноқнинг!.. Ҳар бир айтилган исм ортидан янада қаттиқроқ ҳўнгроқ тутар, давоми…
“…Ҳе-ҳе, – дея тўнғиллади чол, – ёқадими эмиш! Ёқадиям, ёқмайдиям. Аёлинг хўп хушбичим-у, аммо жонсиз. Сиз, мусаввирлар, одам аъзоларини анатомия қонунларига мувофиқ қўйиб чизсак бас, деб ҳисоблайсиз. Сўнг бу шакл-шамойилни палитрада тап-тайёр турган тана рангидаги бўёқ билан бўяшга тутинаркансиз, бир давоми…
…Ёруғликдан иборат поёни йўқ макон. Ўзга ҳеч нарса… фақат… Ёруғлик…Оқ яктак, оқ иштончада ўғли кўриниш берди. Бутун вужудидан илоҳий бир нур, ажиб майин шуур таралиб турарди. Вужудидан таралаётган ёруғлик ва шуурдан оппоқ эгни-боши оҳиста тебраниб турибди, шу онда беҳад муаттар давоми…
Қиш фасли. Тонг. Кўк юзини булут қамраган, атрофни тутган енгил туман ойнадек йилтираб, намхуш ҳавонинг ачиққан совуқ заҳри қордан дарак бериб, димоқни шиша синиғи янглиғ аёвсиз тилимлайди. Яланғоч борлиқнинг аянч манзарасидан том устида ҳурпайган каптарлар, совуқдан таёқдек қотган торларидаги кирлари давоми…