Азиз Норқулов. Ота уй (бадиа)

…Тинчгина шаҳарда юрувдим, қишлоқни қўмсаб уйга отландим. Ҳовли торлик қилиб, тоққа йўл олдим. Мана охири келганим – «кенг» ерда ўтирибман, бутун дунёни кафтдагидек кўриб. Одамзот қизиқ, иссиққа ҳам совуққа ҳам, узоққа ҳам, яқинга ҳам чидамайди. Ишга кетаётсам қишлоқдан зўрға, ўз-ўзимни давоми…

Азиз Норқулов. Тошдевор ва антенна (ҳажвия)

Уйдагиларни соғинсам ёки чўнтакда шамол айланиб қолса, дадамнинг қўл телефонларига қўнғироқ қиламан. У ёқдан чиройли овоз эшитилади: “Телефон хизмат кўрсатиш доирасидан ташқарида.”. Ие, ҳар гал шу, кейинги пайтларда дадам ҳам…Шундай дейману қишлоғимизда қўл телефонларининг антеннаси бировга тутқич бермаслигини яхши биламан. давоми…

Азиз Норқулов. Айбсиз хотиннинг «айби» (ҳажвия)

Қишлоқ одамларининг самимийлиги, соддалигидан кўнглинг яйрайди. Турли-туман ҳангомаларни ўзларидан эшитсангиз, «ичагингиз узилиши» тайин. Тилдан-тилга кўчиб юрадиган бу латифнамо гаплардан сизларни ҳам баҳраманд қилгим келди. Укаси билан қаттиқ жанжаллашиб қолган Рашид буванинг аччиғи чиқди. — Ҳа, сеними, мелисага бериб роса югуртирмасам, давоми…

Азиз Норқулов. Қўрқинч бағишлаган севинч (ҳикоя)

Ширқ-ширқ…Ширқ-ширқ, ширқ-ширқ… Абдураҳмоннинг ихтиёри қўлдан кетди. У қабристонда туриб, мозорларни суратга олаётганди. Юрагида милт этган нур йўқ. Нажотни нимадан кутишни ҳам билмайди. Кўзёшлари неча карра юзини ювди. Тонг отгунча қанча ёстиқлар ёш томчиларидан ивиб кетди. Юрагига изтироблар дунёсидан қувур очилгандек давоми…


Мақолалар мундарижаси