Абдусаид Кўчимов. Бинафша (ҳикоя)

Тўртинчи қаватга чиқиб келиб, супачада бир лаҳза иккиланиб туриб қолди. Шу кўйи аввал ўнг, кейин тўғридаги ёпиқ эшикларга ҳадиксираб бирров кўз югуртирган асно, жигарранг чарм қопланган чапдаги эшик тугмачасига қўл узатди. Сезилар-сезилмас очиқ турарди бу эшик авваллари. У иккинчи қаватдан давоми…

Абдусаид Кўчимов. Бу дунёда шундай яшасанг… (эссе)

I Толтушгача тошқотсам керак деб ўйлаган одам, саҳар-мардонда уйғониб кетиб, ўз-ўзимдан ҳайрон қолдим: бош артилган шишадай тиниқ, оёқ-қўл пардай енгил, худди кун бўйи чашма бўйи майсаларига кўмилиб ётган бойваччадай думоғ чоқ, кайфият аъло – ярим кечагача бўлган гурунгда чавандозлик қилган давоми…

Абдусаид Кўчимов. Сизни ўйлайман… (бадиа)

Самарқанд шаҳридан йўлга чиққан “Афросиёб” поезди лочиндай учиб, Тошкент темирйўл бекатига кириб келган пайт эди. Поезддан тушаётган маҳалимизда қўл телефоним жиринг­лаб қолди. Телефон қилаётган йигит “Ўзбекистон” радиоканалида ишлайдиган шоир Берди Раҳмат экан.– Ака, Барот Бойқобилов ҳақида бир эшиттириш қилаётувдим. Сиз давоми…

Абдусаид Кўчимов. Тубсиз қудуқ (ҳикоя)

Бол тотли деб бармоғингни тишлама.Мақол Аканг қарағай қишлоққа кайфияти бузилиб, руҳи эзилиб, минг-минг пушаймонлар еб қайтиб келди. Бўлиб ўтган аччиқ ичакдай узун гапларни ҳеч кимга, ҳатто қўрбошига ҳам айтмади.Айтсам, Тошкентга бориб, тоғам билан юлишиб келишдан қайтмайди, деб  ўйлади. Бўлмаса, қўрбошидан давоми…


Мақолалар мундарижаси