Sakson yildan beri yozib kelaman. Avval harflar, keyin suhbatlar, she’rlar, biroz o‘tib hikoyalar, maqola-yu kitoblar, endi esa qaydlar. Yozish men uchun hech qachon boshqa xayolparast qalamkashlar aytganidek mavhum dunyolarga sayr emas, chinakam real vazifa bo‘lib kelgan. Aslida, hech qaysi so‘z davomi…
Dushanba kuni ishda emasdim. Ertalab barvaqt turib nonushta qilganman. Ishga jo‘nashim ham mumkinku-ya, o‘tgan shanba kaminaning dumini tugishdi. Hali ota-onamga bu haqda aytganimcha yo‘q. Kulbamizda, ularni ham hisobga qo‘shsak, o‘n bir jonmiz – birov gapingni eshitishini istasang, balandroq qichqirishingga to‘g‘ri davomi…
Kunlardan bir kun peshin chog‘i yosh yozuvchi Abe qirollik bog‘iga sayrga keldi. Biroz atrofni kuzatgandan so‘ng o‘rindiqda o‘tirdi. O‘rindiqda xush siymoli, muloyim bir chol ham o‘tirardi. Mehribon yuzli chol yosh Abe tarafga yuzlandi va biroz taraddulanib: – Siz kimsiz? – davomi…
Buvim dadamni omadsiz, ishi yurishmagan odam deb hisoblardi. Buni ochiq aytmasa ham, vaqti-vaqti bilan dadamning hamma kursdoshlari allaqachon bosh vrach, professor yoki kamida tibbiyot fanlari nomzodi bo‘lib ketganini eslab turar edi. Buvim har safar dadamning do‘stlarining yutuqlaridan shu qadar baralla davomi…
Metro eshiklari ochilib, yuziga Donald o‘rdagi niqobini taqqan bir kishi kirib keldi va vagonning bir chekkasiga o‘tib jamoatchilikka yuzlandi: – Xayrli tong, xonimlar va janoblar! Niqobim uchun sizlardan uzr so‘rayman, ammo yuzimni ko‘rishingizdan uyalaman. Aslida men hayot shafqatsizlarcha tilanchilikka davomi…
Xotinim Shirli ikkimiz juma kunlari kechki ovqatni doim onamnikida, Broiksda yeymiz. Juma men uchun har tomonlama qulay, chunki shanba dam olish kunim. (Men politsiyada, qotilliklarni tergov qilish bo‘limida ishlayman). Lekin o‘n sakkizinchi dekabr jumaga to‘g‘ri kelmasa ham biz onamnikiga boramiz, davomi…
37 yil oqshomi. Bokuning sokin ko‘chalaridan biri. Ko‘chaning boshida ikkita katta bino bir-biriga qarab turibdi — ikki g‘amgin bino. Uylardan sal narida kichkina bog‘ bor. Suv tuproqqa xuddi ohista singib ketganiday ko‘cha ham kunduzgi ovozlarni — shoshilgan qadam, ulovlar tovushlarini davomi…
I. Dengizchi 1609 yili fevral oyi tongida past bo‘yli, ozg‘in bir kishi London ko‘prigi tomon ketib borardi. U charm kostyum va ko‘k yungli bosh kiyim kiyib olgandi. Kiyimlariga loy sachragan, poyabzali ham loyga botgan, yuziga tinmay yomg‘ir yoqqanidan ko‘zini ochishga davomi…
Oldini ko‘rgan surinmaydi, ortiga qaragan adashmaydi. (Hikmatli gap) Bir paytlari daryo dengiz tomon mavj urib oqardi. Jag‘i otnikidek, labi do‘rdoq Seydulla esini taniganidan buyon shundoq ko‘z oldida yastangan daryo, dengizini ko‘rib-ko‘rmay, bilib-bilmay ulg‘ayaveribdi. Qumga to‘kilgan suvni ko‘zaga qaytarib bo‘lmagani singari davomi…
Xonasining eshigini kimdir taqillatmay qo‘qqisdan ochdi-yu, xayol surib o‘tirgan Lidj Beylining kapalagi uchib, qo‘lidagi trubkasini polga tushirib yubordi. U betakalluf mehmonni koyimoqchi bo‘luvdi, kim kelganini ko‘rib egilib trubkasini olishniyam unutdi. – Deniyel Oliv! Ko‘zlarimga ishonmayman, o‘zingizmisiz? – Ha, bu menman, davomi…